Moon
Στο "Μπλέηντ Ράνερ: ομάδες εξόντωσης" [που γυρίστηκε το 1982 αλλά διαδραματίζεται το 2019] οι ρεπλίκες ζούσαν πέντε χρόνια και κάποιες [οι φίλοι με λένε Ραχήλ / Sean Young] δεν είχαν ημερομηνία λήξης. Ο δε Philip K. Dick [Do Androids Dream of Electric Sheep?] ήθελε ρεπλίκα και τον ίδιο τον κυνηγό Ντέκαρντ [Harrison Ford]. Στο άμεσο μέλλον του "Moon", όμως, διαρκούν μόνο τρία χρόνια γιατί η τεχνολογία μας δεν είναι ακόμη τόσο προχωρημένη.
Στην "2001: Οδύσσεια του διαστήματος" του Kubrick [του μακρινού 1968], ο σύντροφος υπερυπολογιστής λέγεται HAL 9000 και δεν είναι φιλικός με τον μοναχικό Μπάουμαν [Keir Dullea]. Εδώ ο υπομονετικός ρομποτικός GERTY [όνομα γυναίκας με τη φωνή του Kevin Spacey, τι διαστημικό επίθετο!] όχι μόνο είναι μειλίχιος, αλλά συνωμοτεί υπέρ του ήρωα, Σαμ Μπελ [Sam Rockwell], προκειμένου αυτός να "δει το φως" και να ξεσκεπάσει την αλήθεια.
Στο διαστημικό θρίλερ "Outland" του Peter Hyams [1981] η "ενεργειακή" αποικία βρίσκεται ακόμη πιο μακριά, στην Ιώ, το εγγύτερο και δεύτερο μεγαλύτερο από τα φεγγάρια του πλανήτη Δία. Η εταιρία εκμετάλλευσης των φυσικών του πόρων "πουσάρει" τους εργάτες να δουλεύουν ασταμάτητα. Και στέλνει αποστολή "καθαριότητας" όταν καταλαβαίνει ότι η κατάσταση ξεφεύγει από τον απόλυτο έλεγχό της, που κρατά σκλάβους τους υπαλλήλους.
Στο "Space Oddity" [1969] ο David Bowie τραγουδά: Ground Control to Major Tom / Your circuit's dead, there's something wrong / Can you hear me, Major Tom? / Can you hear me, Major Tom? / Can you... // Here am I floating round my tin can / Far above the moon / Planet Earth is blue / And there's nothing I can do. Είναι η χρονιά που ο άνθρωπος πατά πόδι στο φεγγάρι [επισήμως τουλάχιστον]. Σαράντα χρόνια μετά ο Duncan Jones, γιος του Ντέηβιντ και της κυπρίας Αγγέλας Μπάουι, φτιάχνει τη δική του "διαστημική παραξενιά" με υλικά από όλα τα ανωτέρω.
Το Ήλιον-3 [He-3] και το αδερφάκι του Ήλιον-4 [He-4] βρίσκονται σε μικρές ποσότητες στην σεληνιακή επιφάνεια, στη σύνθεση των ρηγόλιθων και της σεληνιακής ανεμόσκονης και προέρχονται από ηλιακές θύελλες. Είναι υποπροϊόντα σύντηξης ή μετάπτωσης του δευτέριου και του τρίτιου και πρώτης τάξεως καύσιμα [τρίτης γενιάς], μη τοξικά και μη ραδιενεργά. Η ΝΑΣΑ ετοιμάζει εδώ και καιρό έναν επανδρωμένο σταθμό στο φεγγάρι, που θα εκμεταλλεύεται τα πετρώματα και τα ενεργειακά του αποθέματα. Σκοπεύει να τον χτίσει με φεγγαροσκυρόδεμα [mooncrete] ένα μείγμα σεληνιακών ρηγόλιθων και παγωμένου νερού από τους κρατήρες των πόλων του.
Εδώ πια δε μιλάμε για κάτι μακρινό τύπου "Διάστημα 1999" [Moon Base Alpha], δε μιλάμε για μεταφυσική επιστημονική φαντασία αλά "Σολάρις", αλλά για μια "κοντινή κατάκτηση". Εκεί ακριβώς ενεδρεύουν και τα θριλερικά στοιχεία της ταινίας, στην άμεση πραγμάτωση και στη δεδομένη και εγνωσμένη [πλέον] αδυναμία του ανθρώπου και του επιστήμονα να χειριστεί σωστά και ορθολογικά τα τεχνολογικά του επιτεύγματα.
Η ταινία είναι αριστούργημα από κάθε άποψη και μπορεί να αποδειχθεί δυσμενώς προφητική. Ελπίζω η προβολή της στους επιστήμονες της ΝΑΣΑ που ετοιμάζουν το ανάλογο πρότζεκτ, να τους έδωσε ιδέες για όλα όσα θα πρέπει να αποφύγουν.
Επ, ξέχασα τον Clint Mansell! Τον έχουμε συνδέσει όλοι με τις μουσικές των ταινιών του Darren Aronofsky [π, Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, Η πηγή, Ο παλαιστής] αλλά κι εδώ δίνει ρέστα. Σχεδιάζει ένα σεληνιακό σάουντρακ που υπομνηματίζει τις αναφορές του Τζόουνς και υπογραμμίζει παράλληλα το μεγαλείο του ανεξάρτητου ανθρώπινου πνεύματος. Ακούστε άφοβα.
_____
