Noir, crime, mystery, rock & roll

Όταν έχεις ένα κεφάλι γεμάτο ονόματα συγκροτημάτων, τίτλους δίσκων και τραγουδιών, τότε πέφτεις συχνά πάνω σε τίτλους ταινιών που σου θυμίζουν κάτι. Μπορεί αυτοί που ονόμασαν το γκρουπ τους Asphalt Jungle, Alphaville ή Conflict, το άλμπουμ τους Jeopardy, Boomerang, Notorious και τα τραγούδια τους Spellbound, Under the Gun και A Place in the Sun να μην το έκαναν εμπνεόμενοι ή αποτίνοντας φόρο τιμής στις ομότιτλες ταινίες. Αυτό δεν έχει τόση σημασία· σημασία έχει τι ξυπνά μέσα σου η ανάγνωση του κινηματογραφικού τίτλου.

Είχα την ατυχή έμπνευση να ξεκινήσω έναν μαραθώνιο θέασης τέτοιων ταινιών και να ψυχαγωγηθώ βλέποντας εκβιαστές εν δράσει, στοχοποιημένους αθώους, γεννημένους κακούς, μοιραίες γυναίκες, προδομένους εραστές, αλκοολικούς με φεντόρες, συγκρούσεις κακοποιών με τους εκπροσώπους του νόμου, στημένα ματς, πιστόλια που έβγαιναν δι’ ασήμαντον αφορμήν, αίμα που έρεε και εκδίκηση ζητούσε. Δεν άντεξα όμως να δω πάρα πολλές – μόνο αυτές που παραθέτω βάζοντας και δυο λόγια για το περιεχόμενό τους. Οι περισσότερες ταινίες του είδους και της εποχής, μοιάζουν ξεπερασμένες και προσφέρονται για να γεμίζουν το νυχτερινό τους πρόγραμμα τα κανάλια της επαρχίας. Δικαιολογημένο, αφού μεσολάβησαν έξι-εφτά δεκαετίες από το γύρισμά τους και τρεις-τέσσερις από τότε που τα περισσότερα από τα συγκροτήματα που αναφέρω, οικειοποιήθηκαν τους τίτλους.

Συγκροτήματα:

1. D.O.A. / Κυνηγώντας τον δολοφόνο μου (1950)
Οι Καναδοί πανκς απ’ το Βανκούβερ που χρησιμοποιούν αυτό το όνομα, πήραν το χρόνο τους, αφού υπάρχουν απ’ το 1977 (με μικρά διαλείμματα για τσιγάρο).

Ο λογιστής και συμβολαιογράφος πρωταγωνιστής της ταινίας όμως δεν έχει το χρόνο στο πλευρό του, αφού το δηλητήριο που έριξαν στο ποτό του σ’ ένα τζαζ μπαρ του Σαν Φρανσίσκο, δεν έχει αντίδοτο και θα τον σκοτώσει σε μια-δυο μέρες, μάξιμουμ βδομάδα. Γίνεται… Βέγγος για να προλάβει να βρει το δολοφόνο του, κυνηγιέται πεζός και με αυτοκίνητο, κρύβεται σε εργοστάσια και μαγαζιά, δέρνεται και δέρνει, δραπετεύει, χτυπάει πόρτες γραφείων και σπιτιών, διαπληκτίζεται με γραμματείς και χήρες, λαδώνει… Λύνεται όμως τόσο γρήγορα ένα μυστήριο; Θα προλάβει να καταγγείλει το θάνατό του στην αστυνομία ή θα φτάσει καθυστερημένα και θα καταγραφεί ως Dead On Arrival;

2. The Killers / Οι δολοφόνοι (1946)
Αν οι Killers απ’ το Las Vegas θεωρούν τόσο άγρια τη μουσική τους ώστε να της ταιριάζει αυτό το όνομα, τότε τα πανκ και μέταλ συγκροτήματα δικαιούνται να ονομαστούν από Mass Murderers και πάνω. Εκτός κι αν αυτοσαρκάζονται ότι σκοτώνουν τα τραγούδια.

Στο κλασικό αυτό νουάρ (που έκανε το ντεμπούτο του) ο Burt Lancaster γίνεται το κοροϊδάκι της δεσποινίδος Ava Gardner. Τα τελευταία λόγια του, πριν σκοτωθεί στην αρχή της ταινίας, ήταν «έκανα κάποτε κάτι κακό». Από αφηγήσεις γνωστών και συνεργατών του μαθαίνουμε αργότερα ποιο ήταν αυτό που δεν μπορούσαμε να υποπτευτούμε. Η μουσική του Miklos Rozsa χρησιμοποιήθηκε αργότερα και στο σίριαλ “Dragnet”, που κάτι από Μάντσεστερ μας θυμίζει κι αυτό.
Το Marquee Moon του νουάρ.

3. The Mob / Στο βούρκο του εγκλήματος (1951)
Δεν ξέρω ποια από τις δύο σημασίες της λέξης επέλεξαν οι Mob (το αγγλικό πανκ συγκρότημα του Let the tribe increase και No doves fly here), του όχλου ή της εγκληματικής οργάνωσης – πιστεύω της δεύτερης.

Στην ταινία, μετά τη δολοφονία ενός μπάτσου, ο αυτόπτης μάρτυρας συνάδελφός του παριστάνει το λιμενεργάτη για να διεισδύσει στις τάξεις της μαφίας του λιμανιού της Νέας Υόρκης και να βρει τον αρχηγό που έχει δώσει την εντολή της δολοφονίας. Μαφιόζοι, διεφθαρμένοι μπάτσοι και μπάρμεν εναντίον αδιάφθορων μπάτσων και ντετέκτιβ, με λίγη βοήθεια από αρραβωνιαστικιές, συζύγους και μαϊμού νοσοκόμες. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιοι θα κερδίσουν σ’ αυτήν την, καθόλου πανκ, ιστορία.

4. The Naked City / Γυμνή πόλη (1948)
Έτσι λεγόταν ένα συγκρότημα του John Zorn (με Frith, Frisell κ.α.), με μάλλον μικρή δισκογραφία (έξι άλμπουμ μεταξύ 1990-93).

Στο ξεκίνημα της ομότιτλης ταινίας του… δικού μας Ζυλ Ντασέν, μετά τον πρόλογο του παραγωγού και τις εναέριες λήψεις της Νέας Υόρκης με τους λίγους τότε ουρανοξύστες, βλέπουμε δυο κουστουμαρισμένους καπελοφόρους να σκοτώνουν μια νεαρή μέσα στο διαμέρισμά της, στη δυτική 83η οδό του Μανχάταν. Αργότερα τα παιδιά που κολυμπούν στον East river βρίσκουν ένα πτώμα που επιπλέει στο νερό. Οι αστυνομικοί, με επικεφαλής τον σαρκαστικό Φιτζέραλντ, ανακρίνουν και πιέζουν διάφορους άσχετους, που όμως είχαν ερωτική ή επαγγελματική σχέση με την εκλιπούσα. Βλέπουμε σε μικρούς ή μεγάλους ρόλους τις οικογένειες των εμπλεκομένων, μια τρελή που τα ξέρει όλα, έναν παλαιστή που παίζει φυσαρμόνικα, δράση σε μια γέφυρα που υπάρχει ακόμα και θα υπάρχει για καιρό στην άγρυπνη πόλη και… θέλουμε να (ξανα)πάμε εκεί.

5. Fallen Angel / Άγγελοι στο βούρκο (1945)
Ο Έκπτωτος άγγελος ήταν δημοφιλής μεταξύ των μουσικών και χρησιμοποιήθηκε σαν τίτλος και όνομα πολλές φορές, σε ενικό ή πληθυντικό. Πιο γνωστοί μ’ αυτό το όνομα οι Αμερικανοί ψυχεδελικοί του εξήντα και οι Βρετανοί του Knox (των Vibrators).

Στην ταινία μια σερβιτόρα ενός μικρού καλιφορνέζικου καφέ είναι αντικείμενο πόθου του ηλικιωμένου αφεντικού, τακτικών και εφήμερων πελατών. Πιο αποφασισμένος να την αποκτήσει και να την αποκαταστήσει είναι ο Έρικ, ένας άφραγκος τυχοδιώκτης, που κάνει ένα γάμο αστραπή με μια εύπορη μουσικό και βιβλιοφάγο, με σκοπό να τη χωρίσει μόλις βάλει στο χέρι το παραδάκι της. Ένας φόνος του χαλάει τα σχέδια και βάζει τους θεατές να ψάχνουν τον ένοχο μέσα από τους πεντέξι υπόπτους. Είναι ο Έρικ, η γυναίκα του, η αδερφή της, το αφεντικό, ο μπάτσος πελάτης, η γειτόνισσα, ο εραστής που της χάρισε το ρολόι;

6. Black Angel / Ματωμένα χέρια (1946)
Παρότι είναι λιγότερο δημοφιλής από το πρόβατο του ιδίου χρώματος, έχει κι ο μαύρος άγγελος τους θαυμαστές του. Θα ξεχωρίσω τους Τεξανούς ψυχεδελορόκερς.

Είναι η τελευταία ταινία του εργασιομανούς Roy William Neill, που πέθανε στα 59 έχοντας γυρίσει 110 ταινίες (ανάμεσά τους οι Just like heaven, Whirlpool, Green eyes, Toilers of the sea). Αυτή ξεκινά με τη δολοφονία μιας τραγουδίστριας, συζύγου ενός πιανίστα και συνθέτη. Για το έγκλημα συλλαμβάνεται και καταδικάζεται ο σύζυγος μιας άλλης τραγουδίστριας. Ο πιανίστας και η (ζωντανή) τραγουδίστρια βρίσκουν δουλειά σαν ντουέτο στο μαγαζί ενός μειλίχιου και απρόσεκτου τύπου, που τους αφήνει να δουν τον συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου του. Τη σκότωσε όμως αυτός ή τζάμπα χάσαμε την ώρα μας και θα τρέχουμε πάλι για ν’ αποτρέψουμε την εκτέλεση του λάθος ανθρώπου; Υπάρχει όντως η αλκοολική αμνησία Κόρσακοφ, που φορτώνει ο γιατρός στο δολοφόνο;

7. The Big Sleep / Πάθος και αίμα (1946)
Αρκετοί έκαναν τον τίτλο της όνομα του γκρουπ τους, πιο γνωστό σε μας αυτό του Γερμανού μετανάστη στην Ελλάδα Stefan Schwerdtfeger, που κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ στα 90ς και τα 00ς.

Ο εκβιάσας του εκβιάσαντος γίνεται στην ταινία όπου κεντρικά πρόσωπα είναι o Philip Marlowe και δυο πλούσιες αδερφές – η μια σοβαρή, η άλλη για δέσιμο. Το πάθος του ελληνικού τίτλου μεταφράζεται σε 2-3 φιλιά των Μπόγκαρντ - Μπακόλ, αίμα χύνεται στο χαλί από το πτώμα του πρώτου νεκρού, οι υπόλοιποι που σταματούν ν’ αναπνέουν πυροβολημένοι απ’ τον Marlowe ή άλλους (κακούς ανθρώπους) παραμένουν στεγνοί (όπως επέβαλε η λογοκρισία τότε). Βασισμένο σε βιβλίο του Chandler, σενάριο του Faulkner (με βοήθεια από άλλους δύο), σκηνοθεσία του Howard Hawks. Έχει έξυπνους διαλόγους αλλά είναι μπερδεμένο και μέχρι να τελειώσει έχεις βαρεθεί.

Άλμπουμ:

1. Body and Soul / Δάφνες στο ρινγκ (1947)
Τίτλος που προτιμήθηκε από πολλούς για δίσκο μεγάλης ή μικρής διάρκειας: Joe Jackson, Cabaret Voltaire, Sisters of Mercy, Archie Shepp, Billie Holiday…

Η ταινία θα μπορούσε και να μη χαρακτηριστεί noir, αφού είναι η ιστορία ενός φιλοχρήματου πυγμάχου που συνεχίζει ν’ αγωνίζεται, κόντρα στην επιθυμία της μαμάς και της ερωμένης του, ώσπου γίνεται πρωταθλητής. Ακολουθεί το χρήμα και η χλιδάτη ζωή, η ρήξη με τον κολλητό, η εμφάνιση της γυναίκας-αρπακτικού που θέλει το χρήμα και ξέρει πώς να το αποκτήσει, η πίεση του διεφθαρμένου διοργανωτή να στήσει τον τελευταίο του αγώνα. Υπάρχουν βέβαια και τρεις θάνατοι στην ιστορία. Του πατέρα από βόμβα που σκάει έξω από το μαγαζί του, του κολλητού που χτυπιέται από αυτοκίνητο και του προπονητή που πάει από εγκεφαλικό.

2. The Lodger / Ο μυστηριώδης δολοφόνος (1944)
Έτσι ονόμασε το άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1979 ο Bowie, μετά τα Low και Heroes που έμειναν στην ιστορία σαν η τριλογία του Βερολίνου.

Η ιστορία της ταινίας είναι τοποθετημένη στην εποχή που στο Λονδίνο σφάζει γυναίκες ο Τζακ ο αντεροβγάλτης. Παρότι οι εφημερίδες βγάζουν έκτακτες εκδόσεις για να καλύψουν τη σπλάτερ επικαιρότητα, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων νοικιάζει δωμάτιο σ’ έναν μυστήριο τύπο που προτιμά να βγαίνει απ’ την πίσω πόρτα και να γυρίζει στους δρόμους μέχρι το πρωί, πιστεύει ότι η ομορφιά των γυναικών είναι καταστροφική για τους άντρες και έχει ένα θεματάκι με τις ηθοποιούς. Κατά σύμπτωση στο ίδιο σπίτι ζει και η θιασάρχισσα ανιψιά των ηλικιωμένων. Γρήγορα τον υποπτεύονται, τα στοιχεία που τον ενοχοποιούσαν συσσωρεύονται, αλλά τα δακτυλικά αποτυπώματα που με δόλιο τρόπο αποσπά η σπιτονοικοκυρά και διασταυρώνει επί τόπου ο επιθεωρητής που εποφθαλμιά την ανιψιά, δεν ταιριάζουν. Το όνομά του είναι τελικά Jack ή το Slade που έχει δηλώσει;
Το Closer του νουάρ.

3. The Las Vegas Story / Σκάνδαλο στο Λας Βέγκας  (1952)
Ποιος ξέρει γιατί ο Jeffrey Lee Pierce προτίμησε να βαφτίσει τον τρίτο δίσκο των Gun Club αντιγράφοντας τίτλο ταινίας τοποθετημένης στην πρωτεύουσα του τζόγου και όχι ταινίας για την πόλη του, π.χ. To Live and Die in L.A. ή Welcome to L.A.

«Las Vegas… εκεί όπου όλοι παίζουν ένα παιχνίδι! Και αυτοί οι δύο παίζουν το αρχαιότερο παιχνίδι… με νέα ανατροπή!» Αυτό γράφει η αφίσα της ταινίας και αυτοί οι δύο είναι η Jane Russell και ο Victor Mature, τραγουδίστρια παλιά στην πόλη εκείνη, μπάτσος εκείνος. Ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια, η Jane κερατώνει μαζί του το σύζυγο Vincent Price, αλλά δεν τον λυπόμαστε γιατί είναι ψεύτης και κατεργάρης και δε διστάζει να πουλήσει το κολιέ της στο ένα δεκατοπέμπτο της αξίας του για να τζογάρει. Κάπου εκεί βγαίνουν τα μαχαίρια και τα πιστόλια με κατάληξη τον μπάτσο να κυνηγάει με ελικόπτερο το αυτοκίνητο του δολοφόνου στην έρημο της Νεβάδα. Εγώ πάω να ξανακούσω το δίσκο για να στανιάρω.

4. Kiss Me Deadly / Φίλησέ με μέχρι θανάτου (1955)
Έτσι ονόμασαν οι φλωροπάνκηδες Generation X του Billy Idol ένα τραγούδι του ομώνυμου πρώτου δίσκου τους. Αλλά επειδή ήταν πολύ καλός τίτλος για να χαραμιστεί σε τραγούδι, ονόμασαν έτσι και το τρίτο άλμπουμ τους.

Η ταινία βασίστηκε σε βιβλίο του μπεστσελερά Mickey Spillane και πρωταγωνιστεί ο ντετέκτιβ Mike Hammer (που στα τηλεοπτικά ’80ς υποδύθηκε ο Stacy Keach). Ο Hammer οδηγεί διθέσιο καμπριολέ, δωροδοκεί για να πάρει πληροφορίες κι αν ο γνωρίζων ανθίσταται, τον πείθει με χαστούκια ή με σπάσιμο του σπάνιου δίσκου του Καρούζο, βοηθάει αλλά και εκμεταλλεύεται τις θαυμάστριές του. Εδώ παίρνει μια ωτοστοπατζού, αναγνώστρια ποίησης, που το έσκασε απ’ το ψυχιατρείο και όταν τη σκοτώνουν πορώνεται ν’ ανακαλύψει το ‘ατομικό’ μυστικό της. Συγκρούεται με μούρες του υποκόσμου, προδίδεται από μια γυναίκα που έχει το ελάττωμα της περιέργειας, ο τόπος γεμίζει από πτώματα αθώων και ενόχων, αλλά αυτός και η πιστή γραμματέας/ερωμένη του (δε θα το πιστέψεις) γλιτώνουν στο παρατσάκ.

5. Kiss of Death / Το φιλί του θανάτου (1947)
Τίτλος άλμπουμ των Motorhead και πολλών άλλων, όνομα συγκροτήματος, εταιρείας, bootleg των Kiss κλπ.

Ο πρωταγωνιστής με δύο συνεργούς επιχειρούν μια αστεία ληστεία κοσμηματοπωλείου που βρίσκεται στον 24ο όροφο ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης. Παίρνουν όσα κοσμήματα χωράνε στις τσέπες τους, δένουν τους υπαλλήλους και μπαίνουν στο γεμάτο ασανσέρ που σταματάει ανά τρεις-τέσσερις ορόφους. Όταν αργότερα στη φυλακή ο αρχηγός μαθαίνει πως η γυναίκα του αυτοκτόνησε και τα κοριτσάκια του μεταφέρθηκαν σε ορφανοτροφείο, αποδέχεται την πρόταση που είχε απορρίψει, να καρφώσει τους συνεργάτες του και να πάρει αναστολή. Ο εισαγγελέας όμως τον θέλει έξω για να βάλει στο χέρι έναν παράφρονα που παίζει ο Richard Widmark. Αν ήσουν ο σεναριογράφος, θα σκότωνες τον καταδότη των συντρόφων του και τον ψυχάκια που (μεταξύ άλλων) πέταξε μια ανάπηρη με το καρότσι της στις σκάλες ή είσαι κατά της κινηματογραφικής θανατικής ποινής και θα σου αρκούσε η πολύχρονη φυλάκισή τους;

6. The Lost Weekend / Χαμένο σαββατοκύριακο (1945)
Δίσκος των Monochrome Set, Danny & Dusty, Clientele, Erase Errata, τραγούδι των Wall of Voodoo, Lloyd Cole κ.α.

Το δράμα του συγγραφέα που ενώ έχει δυνατότητες Χέμινγουεϊ (τουλάχιστον), δεν μπορεί να σταυρώσει λέξη. Η ταινία όμως ασχολείται με το άλλο δράμα, τον αλκοολισμό του. Παρότι πίνοντας λέει ότι αισθάνεται σχοινοβάτης πάνω απ’ τον Νιαγάρα, Μιχαήλ Άγγελος, Βαν Γκονγκ, Χόροβιτς, Τζέσε Τζέιμς, Σαίξπηρ, ένας απ’ τους μεγάλους, οι παρενέργειες και οι παραισθήσεις τον προσγειώνουν ανώμαλα. Δεν αντέχει π.χ. να βλέπει τη νυχτερίδα να πίνει το αίμα του ποντικού που βγαίνει από την τρύπα του τοίχου. Σαν να μην του έφτανε το ζόρι του, έχει κι έναν αυστηρό αδερφό που ξετρυπώνει τα κρυμμένα μπουκάλια και μια κουλτουριάρα ερωμένη που το φύγε το εκλαμβάνει σαν μείνε. Θα το κόψει το ρημάδι, θα γράψει το βιβλίο, θα νικήσει η αγάπη ή θα τους εθίσει κι αυτούς και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;
Το Are you experienced του νουάρ.

7. The Night of the Hunter / O θανατοποινίτης με το σημάδι (1955)
Οι Creature with the Atom Brain ονόμασαν έτσι δίσκο τους. Οι Pogues αναγκάστηκαν να προσθέσουν δάχτυλο στο ένα χέρι του μποξέρ, στο εξώφυλλο του Peace and love για να χωρέσει η πρώτη λέξη. Πήραν την ιδέα από το hate και το love που είχε γράψει στα δάχτυλα των χεριών του ο πρωταγωνιστής, ο οποίος δεν ήξερε τι είναι το δεύτερο.

Ο Robert Mitchum που αυτοανακηρύχτηκε ιεροκήρυκας, ζει κλέβοντας, εκμεταλλευόμενος χήρες, σκοτώνοντας. Από έναν μελλοθάνατο που παραμιλάει στον ύπνο του, μαθαίνει ότι άφησε δέκα χιλιάρικα στους δικούς του και σε όλη την ταινία σκυλιάζει για να τ’ αποκτήσει. Όταν η χήρα που γίνεται γυναίκα του δηλώνει άγνοια, την αποσύρει μετατρέποντας το αυτοκίνητο της σε υποβρύχιο. Τα παιδιά της μένουν μαζί του αλλά δεν μαρτυράνε τα σκασμένα την κρυψώνα των χρημάτων. Η αγωνία τους (και η δική μας) θα κρατήσει μέχρι το τέλος της ταινίας, με την εξαιρετική φωτογραφία. 
Η Μπανάνα του νουάρ.

Τραγούδια:

1. Born to Kill / Σκλάβος του εγκλήματος (1947)
Προφανώς δεν άρεσε στον σκηνοθέτη Robert Wise ή στους χρηματοδότες του ο τίτλος του βιβλίου Deadlier than the male στο οποίο βασίστηκε η ταινία και επέλεξε έναν τίτλο που δεκαετίες αργότερα έκαναν τραγούδι οι Damned.

Η άνεση του κακού της ταινίας να σκοτώνει για ασήμαντη αφορμή, δικαιολογεί τον τίτλο που χρησιμοποιήθηκε. Ο κακός που γεννήθηκε και τυχερός, στο άψε σβήσε βρίσκει και παντρεύεται μια πλούσια κληρονόμο που είναι η ετεροθαλής αδερφή αυτής που βρήκε τα πτώματα των πρώτων θυμάτων του και η οποία σύντομα ανακαλύπτει με ποιον έχει μπλέξει. Ο έρωτας βέβαια αδιαφορεί για το δίκιο και τον κίνδυνο και εμποδίζει την κατάδοση του δολοφόνου. Την υπόθεση αναλαμβάνει να λύσει ένας αποτυχημένος ντετέκτιβ με ελαστική ηθική που μοιάζει σαν Oliver Hardy χωρίς μουστάκι και του αρέσουν τα αποφθέγματα και οι βιβλικές αναφορές. Δηλώνει στην ερωτευμένη ενδιαφερόμενη πως θα μπορούσε να κάνει γαργάρα όσα ενοχοποιητικά ανακάλυψε, αλλά δε δέχεται παζάρια και προτιμά να πίνει καφέ με πίστωση.
Το Nevermind του νουάρ.

2. Mildred Pierce / Θύελλα σε μητρική καρδιά (1945)
Έτσι λέγεται το Β3 τραγούδι στο Goo των Sonic Youth  (που διασκεύασαν και το Hot wire my heart των Crime) και είναι ινστρουμένταλ με λίγα ουρλιαχτά πριν το τέλος του. Από το βίντεο του καταλαβαίνουμε πως αναφέρεται στην πρωταγωνίστρια της ταινίας.

H Joan Crawford (που πήρε και το Όσκαρ νικώντας την Ingrid Bergman και την Gene Tierney) έχει δυο κόρες και τρεις άντρες γύρω της. Στην πορεία ο αριθμός τους μειώνεται κατά 40%. Χωρίζει το σύζυγο και για να κερδίσει την εκτίμηση της μεγάλης κόρης της, που την θεωρεί παρακατιανή και κακόγουστη, αναγκάζεται να γίνει πλούσια φτιάχνοντας αλυσίδα εστιατορίων, εκμεταλλευόμενη οικονομικά τους άλλους δύο άντρες που τη θέλουν απεγνωσμένα στο κρεβάτι τους. Αυτή όχι μόνο δεν τους αγαπάει, αλλά στον έναν, που είναι νάρκισσος και θρασύς, πάει να φορτώσει κι ένα φόνο. Μόνο στην κόρη δεν μπορεί να πει όχι και αυτό παραλίγο να γίνει η καταστροφή της. Η ταινία είναι μεταφορά βιβλίου του James M. Cain που έχει άλλα δύο πασίγνωστα και καλύτερα: The Postman Always Rings Twice και Double Indemnity.

3. Shadow of a Doubt / Το χέρι που σκοτώνει (1943)
Πάλι οι Sonic Youth, αυτή φορά με τραγούδι από το Evol τους που τραγουδάει η Kim. Η έμπνευση για τους στίχους πιθανόν να προήλθε από ένα όνειρο με τρένο που είδε ή επινόησε η πρωταγωνίστρια.

H οποία (μελαχρινή) πρωταγωνίστρια σ’ αυτή την ταινία του Χίτσκοκ εκτός από τις υπαρξιακές ανησυχίες της, αγαπάει πολύ και το συνονόματο θείο της, που τους επισκέπτεται για λίγες μέρες. Σύντομα διαισθάνεται πως ο κρυψίνους θείος έχει ένα μυστικό και αρχίζουν οι υποψίες οι οποίες ενισχύονται από τις κινήσεις του και την απέχθειά του για τις πλούσιες χήρες. Το πράγμα χοντραίνει μετά την επίσκεψη δυο μυστικών και τότε αρχίζουν μεταξύ τους τα υπονοούμενα και οι καλυμμένες ή ξεκάθαρες απειλές. Ένας από τους δύο θα κινδυνέψει κι ένας θα πεθάνει, αλλά δε λέω ποιος. Στην cameo εμφάνισή του ο σκηνοθέτης παίζει χαρτιά στο τρένο. Όταν η κάμερα ζουμάρει στα φύλλα του, βλέπουμε ότι κρατάει όλα τα μπαστούνια της τράπουλας. Η πρώτη πραγματικά μεγάλη ταινία του, διάβασα κάπου.
Το Forever Changes του νουάρ.

4. In a Lonely Place / Διψασμένος για ηδονή (1950)
Το ομότιτλο τραγούδι των Joy Division/New Order δεν έχει σχέση με την ταινία, αλλά το άλλο των Smithereens δε θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη, αφού οι στίχοι του βασίζονται στους διαλόγους της ταινίας.

Η οποία ταινία προβλήθηκε στον κόσμο με διαφορετικούς τίτλους (Στη σιωπή της νύχτας, Ο θάνατος σε ένα φιλί, Το δικαίωμα να σκοτώνεις, Παράξενη συνάντηση) αλλά κανένας δεν είναι τόσο ευφάνταστος και άσχετος όσο ο ελληνικός. Το ερώτημα που καλούμαστε ν’ απαντήσουμε ως θεατές, δεν είναι ποιος σκότωσε το κορίτσι της γκαρνταρόμπας, αλλά αν το σκότωσε ή όχι ο ευερέθιστος Μπόγκι, ο οποίος σε ολόκληρη την ταινία δεν σταματάει να εξάπτεται και να ξυλοφορτώνει όποιον βρεθεί στο δρόμο του. Δύο λεπτά πριν το τέλος μαθαίνουμε την αλήθεια και πηγαίνουμε ανακουφισμένοι για ύπνο.

5. I Walked with a Zombie / Περπάτησα με ένα ζόμπι (1943)
Του έφτανε του Roky Erickson ο τίτλος της ταινίας κι ένα last night που πρόσθεσε για να φτιάξει ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του.

Με την ίδια φράση ξεκινάει η αφήγηση της νοσοκόμας που ταξίδεψε σ’ ένα νησάκι των Δυτικών Ινδιών για ν’ αναλάβει τη φροντίδα μιας κυρίας-ζόμπι. Όχι σαν τα πεινασμένα για μυαλά ζόμπι που βγαίνουν απ’ τους τάφους – αυτή έτρωγε μαγειρεμένο φαΐ αλλά κινούνταν σαν υπνοβάτης. Χρειάστηκε μια επίσκεψη σε νυχτερινή voodoo τελετή για να λυθεί το μυστήριο της ασθενείας της και η βοήθεια των… voodoo people (συμπεριλαμβανομένου και του πανύψηλου Carrefour) για την οριστική και αμετάκλητη θεραπεία της.
Το Tago Mago του νουάρ.

6. Sweet Smell of Success / Σκοτεινοί δολοφόνοι (1957)
Την γλυκιά μυρωδιά της επιτυχίας τραγούδησαν οι Flaming Stars, Stranglers, Tomahawk, Animal Nightlife, Doppelgangers, Sounders και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι.

Παρότι στην ταινία δεν υπάρχει φόνος αλλά μόνο μια απόπειρα αυτοκτονίας, ο ελληνικός τίτλος δεν είναι εντελώς άσχετος αφού βασικό θέμα της ταινίας είναι η ‘δολοφονία χαρακτήρα’ του κιθαρίστα του Chico Hamilton Quartet. Τον οποίο βέβαια υποδύεται ηθοποιός, αλλά οι υπόλοιποι που παίζουν μαζί του στο Robart’s Jazz Club είναι οι πραγματικοί μουσικοί. Στην ταινία πρωταγωνιστές είναι δύο αλαζόνες, διεφθαρμένοι και αδίσταχτοι. Ο Burt Lancaster έχει τη στήλη “The Eyes of Broadway” σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης. Ο Tony Curtis που ξεστομίζει και το “The best of everything is good enough for me” είναι ατζέντης και θα έκανε τα πάντα για να συνεχίσει να μνημονεύει ο Burt τους πελάτες του στη δημοφιλή στήλη του. Και η ταινία μάς δείχνει τι είναι ικανός να κάνει για να ικανοποιήσει μια επιθυμία του δημοσιογράφου.

7. I Wake Up Screaming / Αγάπη που σκοτώνει (1941)
Πολλοί ξυπνάνε ουρλιάζοντας αλλά οι D.O.A., Cinerama, Kid Creole, Impaler, Pints, Slick Shoes, Every Mother’s Nightmare το έκαναν και τίτλο τους.

Ποιος σκότωσε την πρώην σερβιτόρα και μελλοντική σταρ του Χόλυγουντ Vicky Lynn και ποιο ήταν το κίνητρό του; Ήταν έγκλημα πάθους, εκδίκησης, ζήλειας; Είναι ο προδομένος προμότερ που για πλάκα την έκανε σελέμπριτι ή θα έχουμε ανατροπή; Να περιμένει τους μπάτσους που τον θεωρούν #1 ύποπτο ή να βγάλει αυτός το φίδι απ’ την τρύπα του; Γιατί ο ψηλόχοντρος επιθεωρητής που ζούσε στη ίδια πολυκατοικία και σύμφωνα με την αδερφή της «την κοίταζε όπως ο λύκος τα τρία γουρουνάκια» δε σέβεται το αξίωμα «Αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» και θέλει να τον χώσει μέσα, χωρίς σοβαρές αποδείξεις στα χέρια του; Τον Laird Cregar που τον υποδύεται και κλέβει την παράσταση, τον συναντήσαμε και στο Lodger· εκεί σαν ύποπτο και κυνηγημένο. Πέθανε ο κακόμοιρος στα 30 του, όταν προσπάθησε να χάσει βάρος με δίαιτα του στυλ χάσε-εύκολα-δέκα-κιλά-σε-δέκα-μέρες.