O Dino Risi και τα τέρατα [1916-2008]
Έκανε πάνω από πενήντα ταινίες "με τη σιγουριά ότι κάποια απ' αυτές θα είναι αριστούργημα". Έγραψε και μια αυτοβιογραφία το 2004 με τίτλο "I miei mostri" [τα τέρατά μου] σα να μιλούσε με χιούμορ για τα "καινά του δαιμόνια" και τους καλύτερούς του φίλους [amici miei]. Ποιοι είναι αυτοί; Μα ο Βιτόριο Γκάσμαν [1922-2000] με τον οποίο έκανε 17 ταινίες και ο Ούγκο Τονιάτσι [1922-1990] με τον οποίο έκανε 14, έξι εξ αυτών κοινές και για τους τρεις.
Από τα κοινά αξίζει να θυμηθούμε "Τα τέρατα" (I mostri, 1963), τα "Μοντέρνα τέρατα" (I nuovi mostri, 1977), "Εν ονόματι του ιταλικού λαού" (In nome del popolo italiano, 1971) και την μουσολινική παρωδία "Πορεία προς τη Ρώμη" (La marcia su Roma, 1963). Τον χορό των τεράτων συμπληρώνουν οι Νίνο Μανφρέντι [1921-2004] και Αλμπέτο Σόρντι [1920-2003] με τους οποίους έκανε από 7 ταινίες και οι Μαρτσέλο Μαστρογιάννι [1924-1996] και Ρενάτο Σαλβατόρι [1934-1988] που σκόραραν από 4 φορές. Kαι φυσικά ο Μάριο Τσέκι Γκόρι [1920-1993] που υπήρξε παραγωγός του για μια 11άδα από δαύτες.
Τις καλύτερές του τραγικωμωδίες τις γύρισε σίγουρα με πρωταγωνιστή τον Βιτόριο: Il Mattatore (Ο βασιλιάς της καμπίνας, 1960), Una Vita Difficile (Μια δύσκολη ζωή/ Παλιοζωή, παλιόκοσμε, 1961), Il Sorpasso (Ο φανφαρόνος, 1962), Il Profeta (Ένας προφήτης Δον Ζουάν, 1968) και βέβαια το Profumo di Donna (Άρωμα γυναίκας, 1974).
Οι πλέον αξέχαστες σκηνές είναι αυτές του "Φανφαρόνου" μέσα από το κόκπιτ της Lancia Aurelia Β24 Convertible, με φρικαρισμένο συνεπιβάτη τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν.
