O εχθρός μου (ο εαυτός μου)
Η υπόθεση μάλλον συνηθισμένη στα αστυνομική δελτία. Μια οικογένεια, ενώ κοιμάται στο σπίτι, δέχεται εισβολή από κουκουλοφόρους ληστές. Τους δένουν όλους πιστάγκωνα, παίρνουν ότι πολυτιμότερο βρουν από το σπίτι (όχι τους δίσκους) κι απ' την κόρη της οικογένειας. Ο πάτερ φαμίλας Κώστας Στασινός (Μανόλης Μαυροματάκης) είναι αλλόφρων και στην απελπισία του δέχεται τη βοήθεια του τρελαμένου παθόντα και στρατόκαυλου γείτονα Σωτήρη (Γιώργος Γάλλος) που έχει καταγράψει με κάμερα το πρόσωπο ενός δράστη. Ο Κώστας αγνοεί την άλλη πλευρά, την προτροπή της γυναίκας του (Μαρία Ζορμπά) και του μπάρμαν φίλου (Αντώνης Καρυστινός) να τους καταδώσει και αποφασίζει να αυτοδικήσει.
Ως εδώ όλα μοιάζουν εύκολα. Εύκολα βρήκε το βιαστή της κόρης του, εύκολα αγόρασε παράνομο όπλο, δείλιασε στο πισώπλατο χτύπημα, εύκολα του την έστησε, εύκολα τον σημάδεψε, εύκολα τον κοίταξε κατά πρόσωπο, μπαμ...
Κι εκεί αρχίζει ουσιαστικά το μαρτύριο και το ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας. Πως θα αναχαιτίσει την εκδίκηση της συμμορίας των ρουμάνων κλεφτών; Που θα κρύψει τους δικούς του για να μην ξεσπάσει επάνω τους η μπόρα; Πως θα ξεπληρώσει το κακό που αυτός έκανε στην οικογένεια του δράστη; Είναι διαφορετικός από τον αγράμματο πατέρα του; Πως θα γλιτώσει από την τσιμπίδα του νόμου; Θα επανέλθει στους οικείους του, αυτός και η γαλήνη; Θα ξεφύγει άραγε απ' τον κακό του εαυτό; Πόση αξία έχει τελικά ένας αγρατζούνιστο βινίλιο του Ρόι Μπιουκάναν;
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος κάνει μια ταινία ανά δεκαετία (Ξαφνικός Έρωτας, Άντε Γεια..., Πίσω Πόρτα). Ξέρει να περιμένει και ξέρει ότι όλα εντέλει κρίνονται στις λεπτομέρειες. Γνωρίζει ότι τα πράγματα έχουν τουλάχιστον δύο όψεις κι αποφεύγει τις κρίσεις. Κυκλώνει το θέμα με προσοχή κι ευαισθησία. Οι μικρές στιγμές καθημερινότητας, οι περιφερειακοί χαρακτήρες, οι σχέσεις, οι συναντήσεις, τα βλέμματα... όλα είναι καλά ενορχηστρωμένα. Ίσως πολλοί να εκπλαγούν για τον πλάγιο τρόπο που δίνει μερική λύση στο κουβάρι των δυσάρεστων εξελίξεων, παρακάμπτοντας την προφανή οδό.
Αυτό όμως είναι όλο μας το κέρδος. Να σωριαστούμε για μια στιγμή στη νησίδα στη μέση του δρόμου, να αναλογιστούμε το μπρος και το πίσω, να σκουπίσουμε τον κρύο μας ιδρώτα κι ίσως να υπάρχει μια ελπίδα. Αξιοπρόσεκτο το σάουντρακ του Άκη Δαούτη.
Βαθμός: [7,5]
