Ο Επισκέπτης
[The Visitor, ΗΠ 2007, 104']
Άλλη μια ανεξάρτητη μικρή ταινία που βλέπει μια άλλη όψη της αστικής Αμερικής μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Εδώ η κοινή συνισταμένη των ηρώων είναι η μουσική. Αυτή που ο γηραιός πρωταγωνιστής δεν κατόρθωσε να μάθει από την πιανίστα σύζυγό του κι άλλους τρεις δασκάλους πιάνου μετά. Αυτήν που τού 'μαθε ο Ταρίκ μέσα από τα αφρικάνικα τύμπανα των τριών χτύπων κι όχι των τεσσάρων της δυτικής μουσικής. Αυτήν που λατρεύει η μητέρα του, Μούνα, μέσα από "Το φάντασμα της όπερας".
Ένας χήρος καθηγητής [Richard Jenkins], ουσιαστικά παρατημένος απ' όλα, φτάνει στο παροπλισμένο σπίτι του στη Νέα Υόρκη για μια κάποια διάλεξη και βρίσκει μέσα δυο μετανάστες που έχουν κι αυτοί εξαπατηθεί από κάποιον καταφερτζή και αόρατο Ιβάν. Ο σύριος μουσικός Ταρίκ [ο λιβανέζος Haaz Sleiman] και η σενεγαλέζα φίλη του Ζαινάμπ [η ζιμπαμπουανή Danai Jekesai Gurira] του αδειάζουν γρήγορα τη γωνιά αλλά όταν καταλαβαίνει ο ιδιοκτήτης ότι δεν έχουν στέγη, τους γυρίζει πίσω.
Μια ιδιόμορφη μουσική σχέση δημιουργείται ανάμεσα στους δυο άνδρες, με τον Ταρίκ να γίνεται δάσκαλος ρυθμού στον μεσόκοπο προφέσορα. Του προτείνει μάλιστα ως μπούσουλα έναν κορυφαίο αφρικανό μουσικό, τον νιγηριανό Fela Kuti και τον ντράμερ του Tony Allen, μέσα από το σιντί Open & Close / Afrodisiac [MCA 2001]. Τα πράγματα παίρνουν μια δυσάρεστη τροπή και τότε εμφανίζονται στο προσκήνιο η μητέρα του Ταρίκ [η παλαιστίνια καλλονή Hiam Abbass], που λατρεύει την κλασική μουσική της μακαρίτισσας γυναίκας του, κι ένας ινδός δικηγόρος [ο ισραηλινής καταγωγής Amir Arison].
Όλες αυτές οι εθνότητες βρίσκονται μπρος και πίσω απ' το φακό [την πρωτότυπη μουσική υπογράφει ο πολωνός Jan Kaczmarek] ακριβώς για να τονιστεί ότι η παγκοσμιοποίηση και η πολυπολιτισμικότητα συνευρίσκονται και συνυπάρχουν σ' αυτό το χωνευτήρι που λέγεται Αμέρικα. Κι αυτό είναι κάτι που λίγο άλλαξε μετά την πτώση των δίδυμων. Παρά το γεγονός ότι σκλήρυνε η στάση της πολιτείας, η στάση των ανθρώπων "να ψάχνονται" παρέμεινε ζωντανή. Κι αυτό που προέχει είναι ο αυτοπροσδιορισμός ή ο επαναπροσδιορισμός και η εύρεση ενός εσωτερικού ρυθμού που μπορεί να έρθει κι από μια άλλη γη, μια άλλη χώρα, μια άλλη κουλτούρα που αποδεικνύεται [ενδεχομένως] πιο οικεία ακόμη και από την μητρική μας.
Η υποψηφιότητα ερμηνείας του Jenkins απλά επιβεβαιώνει ότι ήρθε η ώρα του να βγει περισσότερο προς τα έξω. Η θητεία του σε όλα τα είδη μέσα από δεύτερους ή μικρότερους ρόλους, του [και μας] έδωσε αυτό το ωραίο ταξίδι. Από το γουέστερν [Silverado] στο αστυνομικό θρίλερ [Blue Steel, Sea of Love], από την τρελή κωμωδία [The Witches of Eastwick] στην επιστημονική φαντασία [The Core] και το μπουρλέσκ εποχής [The Impostors], από το μυστήριο [Wolf] και την πολιτική [Blaze] στην κοινωνική [Snow Falling on Cedars], από τον Γούντι Άλεν [Hannah and Her Sisters] στους Φαρέλλι και τους Κοέν [The Man Who Wasn't There, Burn After Reading]. Και από το κλασικό θέατρο στην τηλεόραση [Kojak, Miami Vice, Six Feet Under].
Μνεία και για την ευγενική φιγούρα της ναζωραίας Χαϊάμ Αμπάς [σύνθετη λέξη από τα νάζι+ωραία] που μπορείτε να την αναζητήσετε στο τυνησιακό Satin Rouge [2002], στο μεσανατολικό Paradise Now [2005], στο "Μόναχο" του Σπίλμπεργκ, στις ταινίες του Άμος Γκιτάϊ [Free Zone, Disengagement/Gaza], στα σκίτσα του Azur et Asmar [2006], στον Dialogue avec Mon Jardinier [Μιλώντας με τον κηπουρό μου, 2007], στη "Λεμονιά" [Etz Limon, 2008] ή στους τραγελαφικούς προβοκάτορες Espion(s) [Κατάσκοποι παντού, 2009].
Τελευταίο σχόλιο για τον σεναριογράφο / σκηνοθέτη και ηθοποιό [Conspiracy Theory, Good Night, and Good Luck, Syriana, Flags of Our Fathers, Michael Clayton] Thomas McCarthy. Ίσως του ξεφεύγει κάπως η ισορροπία αλλά παραμένει χαμηλότονος και εύστοχος σε όλα τα επίπεδα. Και νικάει εντέλει το θόρυβο και την ηχορρύπανση με τον δικό του εσωτερικό ρυθμό στον παλμό της ζωής.
