Ο ήχος του Bond

Στα τραγούδια του Bond ισχύει αυτό που λέει και το λαϊκό άσμα. «Ο έρωτας με έρωτα περνάει». Οι φανατικοί των ασμάτων που συνοδεύουν τη σειρά (ο υπογράφων μέσα σε αυτούς) περιμένουν για το επόμενο τραγούδι πριν βγει η καινούργια ταινία στις αίθουσες και συζητούν γι’ αυτό μέχρι να έρθει το επόμενο στα ηχεία. Η δε αποτίμηση έρχεται ΜΟΝΟ όταν βγει το επόμενο τραγούδι. Γι’ αυτό και είναι νωρίς για να αποτιμηθεί η Billie Eilish και το ‘No Time to Die’. Αυτός είναι ο κανόνας. Το ότι αυτό έσπασε στην περίπτωση του Sam Smith ισχύει. Από την αρχή ξέραμε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα τίποτα σε επίπεδο σύνθεσης.

Τα τραγούδια, οι ειδικά (γ)ραμμένες για τον Bond συνθέσεις ξεκίνησαν στη δεύτερη ταινία της σειράς. Το ντεμπούτο του Connery με τον ‘Mr. No’ (1962) συνοδευόταν αποκλειστικά από τη χαρακτηριστική μουσική που έκτοτε συνδέεται άρρηκτα με τον πολυτάλαντο πλωτάρχη και που πολλοί λαθεμένα επίσης συνδέουν με τον John Barry, μόνο που δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Ο John Barry και η ορχήστρα του παίζουν, ο John Barry έχει κάνει την ενορχήστρωση αλλά η σύνθεση υπογράφεται από τον άγνωστο σε άλλα επίπεδα Monty Norman. Ο τελευταίος ήταν συνθέτης και ηθοποιός και έχει κερδίσει εις διπλούν τα δικαστήρια που έχει κάνει ο Barry για να πάρει τα δικαιώματα της διαχρονικής φανφάρας. Του κάκου. Ο κύριος Norman παραμένει ο μοναδικός εισπράκτορας των πνευματικών δικαιωμάτων. O Barry δικαιούται μόνο εκτελεστικά έσοδα.

Παρακάτω ακολουθεί μία μικρή διαδρομή μέσω 5 (!) δεκαετιών και 25 ταινιών (μαζί με το φετινό ‘No Time to Die’) που αποτελούν έναν χάρτη πορείας των ασμάτων που αφορούν τον περιβόητο Βρετανό. Και η αρχή δεν θα μπορούσε να μην ανήκει παρά σε έναν πολίτη του Ηνωμένου Βασιλείου, φυσικά.

*Matt Monro – "From Russia With Love" (1964)
Ένας πεπειραμένος Εγγλέζος πίσω από το μικρόφωνο στο πρώτο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ ειδικά για τον 007. Απαρχαιωμένη μορφή τραγουδιού στις ημέρες μας, αλλά παραμένει μία ολόχρυση μπαλάντα με αδαμάντινη ερμηνεία.

*Shirley Bassey – "Goldfinger" (1964)
Μάλλον το πλέον αναγνωρίσιμο της σειράς, αλλά με μια Bassey η οποία μπορεί να σου διαρρήξει τα τύμπανα αν δεν προσέξεις. Στα όρια του ενοχλητικού οι ψηλές νότες της, σηματοδότησαν το αμπιγέ του Bond και έμειναν συνώνυμο της αρτιότητας του 007 είτε στο μπακαρά είτε στο κρεβάτι.

*Tom Jones – "Thunderball" (1965)
Ακόμα και οι πλέον φανατικοί του Jones θα παραδεχθούν ότι εδώ ο Ουαλός είναι (αναπάντεχα μιας και έμοιαζε ως τέλεια επιλογή) εκτός περιοχής. Δεν είναι από τα πιο εκνευριστικά τραγούδια της σειράς, αλλά είναι σίγουρα από τα πιο άνευρα.

*Nancy Sinatra – "You Only Live Twice" (1967)
Από την αστικού μύθου ιστορία που μιλάει για την προσπάθεια ανεύρεσης παίχτη σεμισέν σε όλο το Los Angeles, μέχρι την εκπληκτικής λογικής κουνημένη μαγνητοταινία του εύθραυστου έγχορδου που υποσημειώνει τα λόγια της Sinatra, το τραγούδι αυτό βρίθει μύθων και παραμυθιών. Το πέρασε ο πατήρ στην κόρη; Ήταν όντως η Aretha Franklin να το τραγουδήσει; Το σίγουρο είναι ότι αυτό το κομψοτέχνημα των (σχεδόν) τριών λεπτών είναι από τα ομορφότερα της σειράς.

*Louis Armstrong – "We Have All the Time in the World" (1969)
Μια αντικειμενικά γλυκύτατη ερμηνεία του κυρίου Jazz στη δύση της πορείας του, η οποία δεν πήρε ποτέ μεγάλη έκταση στις προτιμήσεις, όχι μόνο επειδή ακουγόταν στο τέλος της σχετικής ταινίας αλλά ακριβώς επειδή το ‘On Her Majesty’s Secret Service’, αν και με τριζάτο σενάριο εντούτοις ατύχησε στον καθόλα συμπαθή George Lazenby στη μία και μοναδική παρουσία του ως Bond. Με αντίπαλο τον Telly Savalas, να μην ξεχνιόμαστε.

*Shirley Bassey – "Diamonds Are Forever" (1971)
Φανερή προσπάθεια μίμησης της επιτυχίας του ‘Goldfinger’ στην επιστροφή του Connery στο ρόλο, αλλά χωρίς αξιομνημόνευτα αποτελέσματα. Και αυτό αφορά όλους τους προαναφερθέντες…

*Paul McCartney & Wings – "Live and Let Die" (1973)
Αυτή η μικρή pop συμφωνιέτα, διότι περί τέτοιας πρόκειται, είναι αναμφίβολα η πλέον έξυπνη σύνθεση που έχει γραφτεί για τις ανάγκες του Bond. Διαφορετική ακόμα και μέσα στο «είναι» της (pop, συμφωνική, μπαλάντα, reggae jam) απέδειξε για άλλη μία φορά την ευφυΐα του Paul ο οποίος εκείνη την εποχή μαζί με τη Linda (η οποία συνυπογράφει τη σύνθεση) ζούσαν λίαν επικινδύνως και άκρως γοητευτικά.

*Lulu – "The Man With the Golden Gun" (1974)
Η Lulu, ξεχασμένη στις ημέρες μας, κρατάει μια επιθετική στάση στο μικρόφωνο που μόλις προς το τέλος του τραγουδιού φτάνει στο στόχο της, εμποδιζόμενη κυρίως από την υπερφορτωμένη ενορχήστρωση του John Barry (μια δουλειά που και ο ίδιος θεωρεί ως τη χειρότερη του συνεισφορά στην μποντική κινηματογραφική χώρα.

*Carly Simon – "Nobody Does It Better" (1977)
Το κορίτσι που εξέφρασε τη γυναίκα της εποχής της καλύτερα από κάθε άλλη, τη μητροπολιτική κοπέλα μετά τα 60s, το κορίτσι που έτριξε τα δόντια στις πολυεθνικές, εδώ τα βρήκε άβολα. Βέβαια το τραγούδι της για το ‘The Spy Who Loved Me’ της εξασφάλισε μακροβιότητα στη διεθνή απήχησή της.

*Shirley Bassey – "Moonraker" (1979)
Εδώ η Bassey έχει μία από τις καλύτερες ηχογραφήσεις που έχουν γίνει για λογαριασμό της σειράς. Εξαίσια βιολιά και μία ορχήστρα με εξαιρετικό παίξιμο. Δεν παίρνει συχνά kudos γι’ αυτό η Bassey και είναι πραγματικά άδικο διότι έβαλε φρένο στις τσιρίδες της και πήγε απόλυτα επαγγελματικά και σύμφωνα με τις δυναμικές της ηχογράφησης.

*Sheena Easton – "For Your Eyes Only" (1981)
Υπάρχει κόσμος που κόβει φλέβα γι’ αυτή τη σύνθεση. Αντικειμενικά ωραία γέφυρα, αλλά η Easton ποτέ δεν είχε τη δυνατότητα να βγάλει στο μικρόφωνα απόλυτα σωστά το ψηλά γραμμένο ρεφραίν. Την πρόδωσε ο ίδιος ο Bill Conti, κλασσικής εξάλλου γραφής το τραγούδι με γυαλιστερά arpeggios ολούθε.

*Rita Coolidge – "All Time High" (1983)
Η Coolidge δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει για ευνόητους λόγους τη λέξη του τίτλου. Το ‘Octopussy’ δηλαδή. Εκεί τελείωσαν όλα για αυτήν, αν αναλογιστούμε βέβαια και το άνευρο της σύνθεσης των Rice και Barry…

* Duran Duran – "A View to a Kill" (1985)
Με κουπλέ που κοπιάρει το ‘Wild Boys’ των ιδίων να οδηγεί σε ένα ρεφραίν που ο Simon Le Bon δε φαίνεται καθόλου σίγουρος για τη χρησιμότητά του, το συγκεκριμένο άσμα έχει μόνο το ωραίο μπάσο του John Taylor να σημειώνει ωραίες στιγμές.

*A-ha – "The Living Daylights" (1987)
Η προτελευταία παρουσία του John Barry στα συνθετικά credits υποστηρίζει μια art pop που σαφώς και την είχαν οι Νορβηγοί στο αίμα τους. Αλλά εξακολουθούν να ακούγονται κάπως αμήχανοι μέσα στο δημιούργημα του Barry. Ωστόσο πραγματικά καλή η ερμηνεία του Morten Harket.

*Gladys Knight – "License to Kill" (1989)
Υποτιμημένο αυτό το γυαλισμένης soul τραγούδι το οποίο και διαθέτει ένα από τα καλύτερα ρεφραίν σε επίπεδο ερμηνείας και τα χειρότερα δεύτερα φωνητικά όλης της σειράς Bond. Η Knight λέγεται ότι μπερδεμένη από τις πολλές γνώμες που υπήρχαν σχετικά με την ενορχήστρωση (μία ματιά στα συνθετικά credits θα σας πείσει, έξι άτομα) αποφάσισε να το πάει μόνη της. Το τράβηγμα στο exodus ήταν δική της απόφαση και το άφησαν διότι απειλήθηκε σύρραξη.

*Tina Turner – "GoldenEye" (1995)
Η αιλουρογαϊδουροφωνάρα της Turner είναι σαφώς ότι είχε πάρει οδηγίες να το πάει αλά-Bassey το τραγούδι, αλλά όπως πάντα έκανε του κεφαλιού της. Παρέδωσε ένα τραγούδι που ενώ δεν είχε τίποτα το αξιομνημόνευτο σε επίπεδο μουσικής, εντούτοις το μπάσιμο της κυρίας αυτής το θυμάσαι πάντα λόγω των εκπληκτικών χαμηλών της.

*Sheryl Crow – "Tomorrow Never Dies" (1997)
Διαθέτει ένα από τα καλύτερα intros τραγουδιών του Bond για να εξελιχθεί μετέπειτα σε μία mid tempo σύνθεση όπου η Crow μιμείται έναν αισθησιασμό που δεν της ανήκε επιβεβαιώνοντας τη δυσπιστία πολλών όταν ακούστηκε η πρόκρισή της για το τραγούδι των τίτλων.

*Garbage – "The World Is Not Enough" (1999)
Το αλανιάρικο νάζι της Shirley στο μικρόφωνο ήταν ωραίο. Το video clip ήταν ωραίο. Η ταινία ήταν ωραία. Οι Garbage ήταν πάντα ωραίοι ως μπάντα. Το αποτέλεσμα όμως περιέργως δεν έπιασε/έπεισε κανέναν (εκτός ίσως από τον υπογράφοντα).

*Madonna – "Die Another Day" (2002)
Ναι, καλό θα ήταν να την έχουμε ακούσει να άδει περί του Bond στη χρυσή της εποχή, αλλά αυτό το πηγμένο στο autotune τραγούδι είναι αρκετά νευρώδες αν μη τι άλλο για τη σκηνή των τίτλων που ντύνει. Η ταινία ήταν η χειρότερη του Pierce Brosnan αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

*Chris Cornell – "You Know My Name" (2006)
Ένα από τα χειρότερα mastering από την απαρχή της δισκογραφίας (αναλογικά με την κάθε εποχή και τα μέσα της). Αβανταδόρικο και με καλή ερμηνεία από τον εκλιπόντα, αλλά έχουν δίκιο πολλοί που υποστηρίζουν ότι ακούγεται σαν επιχρυσωμένο ψηφιδωτό grunge θεμάτων των 90s.

*Jack White & Alicia Keyes – "Another Way to Die" (2008)
Για άλλη φορά απορήσαμε πόσο καταπληκτικός είναι ο ατζέντης της Keys που την χώνει ακόμα και σε πράγματα που από μακριά φωνάζουν ότι δεν έχουν σχέση με αυτή. Ο White επίσης κατάφερε έναν απίστευτο συμβιβασμό. Ο άνθρωπος με τον καλύτερο ήχο κιθάρας εκείνη τη δεκαετία υπέγραψε τον χειρότερο ήχο κιθάρας εκείνη τη δεκαετία. Στέκει ακόμα και τώρα χωρίς ανταγωνισμό μέσα στα τρία πιο εκνευριστικά τραγούδια του Bond.

*Adele – "Skyfall" (2012)
Υπερτιμημένο θα πει κάποιος. Δεκτό. Έγινε επειδή η Adele ήταν στο φόρτε της με το ‘21’, θα πει κάποιος άλλος. Δεκτό. Δε λέει τίποτα το ιδιαίτερο ως σύνθεση, θα υποστηρίξει ένας τρίτος. Δεκτό. Τίποτα το ιδιαίτερο σε επίπεδο ερμηνείας θα πει ο τέταρτος της παρέας. Τρεις και το λουρί της μάνας. Χάσατε κύριοι.

*Sam Smith – "Writing's on the Wall" (2015)
Με διαφορά η χειρότερη επιλογή που έχει γίνει για τραγούδι του Bond. Μία άνευρη μπαλάντα που κανείς δε θυμάται έστω και εάν πρόκειται για το μόλις προηγούμενο φιλμ του Mendes, το ‘Spectre’. Ένα τεστ στο φιλικό σας κύκλο πείθει περί του προηγούμενου ισχυρισμού.