Ο καλός, ο κακός κι ο παράξενος
Παρωδία γουέστερν ή φαρ ήστερν αν προτιμάτε. Οι τρεις παράνομοι και αντίπαλοι του τίτλου αναζητούν τον θησαυρό του χάρτη στις στέπες της Μαντζουρίας ενώ τους καταδιώκουν κινέζοι μαφιόζοι, ο γιαπωνέζικος στρατός και οι αντάρτες του απελευθερωτικού μετώπου. Καταιγιστική δράση και ταχύτητες ιλιγγιώδεις στα όρια της αντίληψης του ανθρώπινου ματιού και εγκεφάλου.
Οι αναφορές στον Σέρτζιο Λεόνε είναι έκδηλες σε όλο το φάσμα της ταινίας [τίτλος, σενάριο, χαρακτήρες, μουσική, σκηνικά, άνεμος, σκόνη, προχωρημένα γκάτζετς, γωνίες λήψης, κοντινά πρόσωπα, παράλληλο μοντάζ], ακόμη και σε επιγόνους του [Άγρια Συμμορία, Μαντ Μαξ, Απόδραση απ' τη Νέα Υόρκη]. Ταυτόχρονα υπάρχει και μια σατιρική διάθεση προς το πάθος των ασιατών για γουέστερν σπαγκέτι και ταινίες δράσης και πολεμικών τεχνών σε εξωφρενικά ενορχηστρωμένες αλληλουχίες. Τρόμος και γέλιο πιασμένα χέρι-χέρι σε διαδοχικά ξαφνιάσματα του ενός μέσα στο άλλο.
Τον πιο αβανταδόρικο ρόλο τον έχει φυσικά ο παράξενος [Song Kang-ho] που είναι απτάλης, φαφλατάς και ολίγον άτσαλος. Τον παίζει ο Σονγκ Κανγκ-χο, αυτοδίδακτος και παιδί του αυτοσχεδιασμού που τον έχουμε απολαύσει σε πολλές κορεάτικες ταινίες. Δυο προηγούμενες του ίδιου σκηνοθέτη [Banchikwang / The Foul King / Στημένος βασιλιάς (2000), Choyonghan kajok / The Quiet Family / Μια ήσυχη οικογένεια (1998)], δυο του Bong Joon-ho [Gwoemul / The Host / Ο ξενιστής / Ο επισκέπτης (2006), Salinui chueok / Memories of Murder / Μνήμες Εγκλημάτων (2003)] και δυο από την "Τριλογία της εκδίκησης" του Park Chan-wook [Chinjeolhan geumjassi / Lady Vengeance / Η εκδίκηση μιας κυρίας (2005), Boksuneun naui geot / Sympathy for Mr. Vengeance / Η τελευταία εκδίκηση (2002)], ενώ παίζει και στην πρόσφατη ταινία του Τσαν-γουκ "Δίψα" [Bakjwi / Thirst, 2009].
Ο "κακός" Lee Byung-hun έχει ξαναδουλέψει με το σκηνοθέτη στην προηγούμενη ταινία του [Dalkomhan insaeng / A Bittersweet Life / Γλυκόπικρη ζωή, 2005] αλλά "κρατά μικρότερο καλάθι". Ο πλέον υποβαθμισμένος και άχαρος είναι ο "καλός" Jung Woo-sung που συμπληρώνει γεμίσματα. Αυτοί οι δυο διαβάζω πως είναι οι πιο καυτοί νέοι ζεν-πρεμιέ της πατρίδας τους, αλλά ο σκηνοθέτης Κιμ Τζι-γουν αντιστρέφει ξανά τους όρους και του κλασικού γουέστερν και της τοπικής πασαρέλας.
Δε μπορώ να πω ότι θα σας μείνει κάτι πέρα από τη διασκέδαση των δυο ωρών και 20 λεπτών αλλά θα πάρετε συγχρόνως και μια γεύση για το καλτ δημιουργικό ανακάτεμα των πολιτισμών [ο κλέψας του κλέψαντος]. Αν είστε φαν του ρεμίξ και του υβριδικού αυτού μορφώματος τότε έχετε κάνει διάνα και ψάχνετε ήδη τρόπο να το προσθέσετε στην ταινιοθήκη σας.
