Ο Παλαιστής του Darren Aronofsky

[The Wrestler, ΗΠ 2008, 115']

Ο άνθρωπος παλεύει, καταρχήν και τελικά, μόνο με τον εαυτό του. Απ' αυτόν και τα δαιμόνιά του θέλει να ξεφύγει αλλά "ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος"... Αυτή η φράση πιστεύω πως περικλείει όλες τις ανησυχίες αυτού του παράξενου αμερικανού σκηνοθέτη. Το αναπόδραστο τον απασχολεί όλο και πιο έντονα από ταινία σε ταινία και η προσπάθειά του να υπερβεί τον κακό του εαυτό θυμίζει Σίσυφο, Τάνταλο και αρχαία τραγωδία.

Ένας απόλυτα τραγικός άνθρωπος είναι και ο κατσέρ/παλαιστής του τίτλου, Randy "The Ram" Robinson. Τον υποδύεται με πάθος και αφοσίωση ο Mickey Rourke, αλλά θα μπορούσαμε με άνεση να υποστηρίξουμε ότι ο Αρονόφσκι έχει βάλει τον εαυτό του στη θέση του ήρωα. Εμείς τον συναντάμε στην παρακμή του και λίγο παρακάτω. Αυτός προσπαθεί να ξεγελάσει τη δυσοίωνη μοίρα του και να γαντζωθεί είτε από την κοπέλα που κάνει στριπτίζ στο νάιτ κλαμπ [η Marisa Tomei σε μεγάλες φόρμες] είτε από την κόρη του Στέφανι [ωραία και η Evan Rachel Wood].

Αν θα καταφέρει να σταθεί όρθιος και να νικήσει τον αντίπαλο εαυτό του και τον από εικοσαετίας σπονδυλωτό συναγωνιστή του, Ernest "The Ayatollah" Miller, μένει να το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι. Σε όλη αυτήν την πορεία προς την αυτογνωσία μας/σας περιμένουν αρκετές "ζουμερές" σκηνές και όλο το παρασκήνιο που προηγείται και έπεται του "καλού αγώνα" και της διασφάλισης του ευ αγωνίζεσθαι. Μας/σας περιμένουν και αρκετές σκηνές καθημερινότητας που ψυχογραφούν τους χαρακτήρες και δημιουργούν την τέλεια αντίθεση με το άλλο τους εγώ.

Για τον ογκόλιθο [όπως εξελίχθηκε] Μίκι Ρουρκ δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Μετά τον συγκλονιστικό του ρόλο στο Sin City [2005] έρχεται με ακόμη πιο πολύ ορμή και φόρα να εφαρμόσει επάνω μας το κόλπο γκρόσο του, το δικό του αποτελειωτικό Ram Jam και να μας αποδείξει πως όσο γερνάει γίνεται και καλύτερος. Η Μαρίζα Τομέι είπαμε πως κάνει επίσης μοναδική ερμηνεία του διπλού της προσώπου.

Το μακιγιάζ και η διεύθυνση φωτογραφίας χτίζουν έναν μπρούτο σαρκαστικό φωτορεαλισμό. Η μουσική του Clint Mansell εξαφανίζεται λειτουργικά ανάμεσα στις χέβι μέταλ και χαρντ ροκ αορ επιτυχίες του ένδοξου παρελθόντος [Quiet Riot, Cinderella, Ratt, Slaughter, Guns'n'Roses, Scorpions, Bone Crusher και φυσικά οι Accept με το smashing hit "Balls to the Walls"]. Όλο το υπόλοιπο υπόβαθρο προσώπων και χώρων και φιλοθεάμονος κοινού είναι απλά αυθεντικό κι αυτό το πάντρεμα γνήσιου/φτιαχτού τσακίζει κόκαλα και σπάει κρανία.

Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι ο Ντάρεν Αρονόφσκι αρνείται να αποβάλλει τον μεγαλοϊδεατισμό του. Εδώ, βέβαια, διακρίνεται δυσκολότερα απ' ότι την "Πηγή της ζωής" αλλά απέχει ελάχιστα από το να τα χαλάσει όλα πάνω στα νεύρα του. Το ελλειπτικό φινάλε είναι επίσης χαρακτηριστικό του σκηνοθέτη. Το ταξίδι του έδωσε πολλά. Το μόνο που του μένει τώρα είναι ένα revival του RoboCop. Και του Μίκι ένα Sin City 2.

Πρωτόζωα

Ρέκβιεμ για ένα όνειρο / Requiem for a dream  
αεί ο θεός ο μέγας γεωμετρεί / pi=3.14159  
η πηγή, το σάουντρακ / the fountain ost