Οι μουσικές του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Χρόνο με το χρόνο, βλέπουμε στο Φεστιβάλ όλο και λιγότερες ταινίες με θέματα μουσικά. Αρκετές απ' αυτές είναι πορτραίτα και καταγραφές του ένδοξου παρελθόντος. Μόνο το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ καταφέρνει να παρουσιάσει τρέχοντα ή όζοντα δρώμενα και πρόσωπα, αλλά κι αυτό με πολύ μεγάλη φειδώ και μεγάλες απώλειες [μας λείπουν τα λάιβ του Πάκη], προς απογοήτευση των μουσικόφιλων.

Φέτος στην 48η διοργάνωση τα ηχομουσικά ενδιαφέροντα είναι αρκετά φτωχικά και ολίγο νοσταλγικά. Τρεις μόνον "ειδικές προβολές" στο πλαίσιο των Ημερών Ανεξαρτησίας [ID-07]. Ένα χρονολόγιο των Joy Division [93'] από τον φακό του Grant Gee, επίκαιρο λόγω Control. Δύο, μια βραδιά του 2006 στην αποθήκη της Αγίας Άννης στο Μπρούκλιν με τον Αλοΐσιο Διαβασμένο να περφορμάρει ζωντανά το θρυλικό και ενιαίο "Berlin" του 1973. Στις ουσία πρόκειται για πέντε ξεχωριστές βραδιές που έγιναν μία από τον Julian Schnabel [Lou Reed's Berlin, 85']. Το Βερολίνο συναντά τις μονάδες ψυχαγωγίας των στρατοπέδων θανάτωσης εβραίων που "πάνε" ευχαριστημένοι.

Και τρίτον μια ατυχήσασα στα ελληνικά "Κενή Γενιά" [The Blank Generation, 1976, 55'], τραβηγμένη από τον ανήσυχο Amos Poe και τον κιθαρίστα Ivan Kral [Patti Smith Group], στο ξεκίνημα του ιστορικού κλαμπ της Νέας Υόρκης CBGB's, με όλη τη new wave και punk αφρόκρεμα των ημερών να μας προσκαλεί να χορέψουμε ξυπόλυτοι! Patti Smith, Blondie, Television, Ramones, Talking Heads, Johnny Thunders & the Heartbreakers, Shirts, Wayne County, Marbles, Dolls, Miamis, Harry Toledo και Tuff Darts (με Robert Gordon).

Σχεδόν όλα τα υπόλοιπα νέα έχουν να κάνουν με σάουντρακ. Στην έναρξη της Παρασκευής μας περιμένει το υποσχόμενο My Blueberry Nights [111'] του αγαπημένου Wong Kar Wai, όπου η κόρη του Ravi Shankar, Norah Jones, πρωταγωνιστεί και τραγουδάει. Η επένδυση ανήκει στον κολοσσό Ry Cooder, αλλά δεν λείπουν οι Cat Power, Otis Redding, Shigeru Umebayshi, Cassandra Wilson, Gustavo Santaolalla και Ruth Brown.

Στο κλείσιμο της Κυριακής η έκπληξη θα είναι μεγαλύτερη. Το ινδικό τρένο του Wes Anderson The Darjeeling Limited [91'] ταξιδεύει συντροφιά με τις μουσικές επικών, προ Bollywood, παραγωγών του Σατγιαζίτ Ρέι, παρέα με Kinks, Debussy, Beethoven, Joe Dassin, Rolling Stones, Ali Akbar Khan και Alexis Weissenberg!!! Ο ενθουσιασμός μου είναι ενθουσιώδης και ο Στιβ Ζισού μου κλείνει από τώρα το μάτι.

Ενδιάμεσα έχουμε μερικές ακόμη ενδιαφέρουσες μουσικές να ακούγονται. Τους Photolab, Le Pneumatiq, Toneless, Roe Deer και τα πιανονανουρίσματα του Jan-Peter Muchow [Moucha] στις διαγωνιζόμενες "Κούκλες" [Pusinky, Τσεχία, 99'] της Karin Babinska. Την πολυεθνική κιθάρα του Ghinzu στην "Irina Palm" [103'] με τον ευφάνταστο ελληνικό τίτλο "Εν τη παλάμη ούτω βοήσομεν", όπου δίπλα στην Marianne "Palm" Faithfull συνάδει ο Miki Manojlovic και η Βρετανία μοιάζει να ξαναβρίσκει το φλέγμα της.

Εκτός συναγωνισμού και οι dirty two Nick Cave & Warren Ellis με το πιάνο κόντρα στο βιολί για χάρη της "Δολοφονίας του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ" [The assassination of Jesse James by the coward Robert Ford, 155'] του Andrew Dominik. Κι ο Eddie Vedder των Pearl Jam που πάει "Ταξίδι στην άγρια φύση" [Into the Wild, 148'] του Sean Penn. Και ο Carter Burwell που ξαναεπιστρέφει "Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς" [Being John Malkovich, 1999, 112'] για χάρη του Spike Jonze και του ηθοποιού-παραγωγού που έρχεται να τιμηθεί από το Φεστιβάλ.

Στην ίδια πισίνα και οι εν Βελγίω διασπαρέντες αφοί Καρακατσάνη, Νικόλας και Δημήτρης, που βαδίζουν στα βήματα των Νταρντέν και των Κοέν. Στους "Μικρούς θεούς" [Small Gods, 86'] πρωταγωνιστεί η γυναίκα του Δημήτρη και μουσική βάζουν οι Aldo Struijf & Marc Langegan. Δεν ξέρω πώς ακούγονται αλλά ομολογώ πως τους επέλεξα γιατί η εταιρεία παραγωγής που διευθύνουν λέγεται Potemkino και έχει ένα ανάλογα επιβλητικό σήμα.

Από τα αφιερώματα ξεχωρίζει αυτό στο μοναχικό καβαλάρη John Sayles με 16 ταινίες και ισάριθμες μουσικές του Mason Daring και της Daring Records [ήρθε κι έδεσε, έτσι;]. Από την πρώτη τους, Return of the Secaucus Seven [Οι 7 από το Secaucus, 1980, 104'], ως την πλέον πρόσφατη "Honeydripper" [120']. Με ενδιάμεσες στάσεις "Το ψάρι του πάθους" [Passion Fish, 1992, 135'], το "Μοναχικό Αστέρι" [Lone Star, 1996, 135'], "Το σπίτι των παιδιών" [Casa de los Babys, 2003, 96'] και κυρίως τους καλτ "Άντρες με τα όπλα" [Hobres Armados, 1997, 128'], κορυφαία στιγμή της συνεργασίας τους.

Δεύτερος τη τάξη ο φωτογράφος William Klein. Στον "Μίστερ Φρήντομ" [Mister Freedom, Γαλλία, 1969, 90'] τον συνδράμουν οι Serge Gainsbourg και Michel Colombier. Στο "Πειραματικό ζευγάρι" [Le Couple Temoin/ The model couple, Γαλλία, Ελβετία, 1977, 100'] ο Colombier κάνει παρέα με τον Jose Padilla!;! Τι άχαρος που είναι ο ελληνικός τίτλος; Γυρίστε τώρα ακόμη παραπίσω για να αναρωτηθείτε μα "Ποια είστε, Πόλι Μαγκού;" [Qui etes-vous, Polly Maggoo?, Γαλλία, 1966, 100'] με τις μελωδίες του Michel Legrand. Μεγάλε Μισέλ.

Στο Νέο Ισπανικό Κινηματογράφο έχουμε τέσσερις υποψηφιότητες. "Το λέτειο έγκλημα" [El Crimen Ferpecto, 2004, 105'] του πάντα απρόβλεπτου και καγχάζοντα Alex De La Iglesia σε νότες του Roque Banos. Τις "Πριγκίπισσες" [Princesas, 2005, 114'] του Fernando Leon De Aranoa [είδαμε τις "Κυριακές με λιακάδα" του 2002] με προπονητή τον Alfonso de Vilallonga και βασικό επιθετικό παίχτη τον Manu Chao, ο οποίος άδει και δύο ειδικά γραμμένα, τα "5 Razones" και "Me llaman Caye".

Γυναικεία άποψη αυτή της ηθοποιού - σεναριογράφου - σκηνοθέτη - παραγωγού Iciar Bollain "Μέσα από τα μάτια σου" [Te doy mis ojos, 2003, 116'] και μέσα από τις παρτιτούρες του Alberto Iglesias. Το χορό κλείνει ο Jo Sol και "Ο ψευτο-ταξιτζής" [El Taxista Ful, 2005, 87'] με τα άσματα των Lhasa, Jalea Real, Magnus Henkel, 99 Posse και Arthur Caravan.

Στις διεθνείς επιλογές του ID-07 μας περιμένουν οι πειρατές του γερμανικού ρ'ν'ρ Freygang που ξαναζωντανεύουν μέσα στον Karger [90'] της Elke Hauck. Ο "masahista" Jerrold Tarog που επανέρχεται στο "Υιοθετημένο παιδί" [Foster child, Φιλιππίνες, 98'] του Brillante Mendoza. "Οι άξεστοι" Yoyo Rohm, Jochen -Neubauten- Arbeit και Horst Markgraf [σεναριογράφος + ηθοποιός] που ξεσαλώνουν στην ομότιτλη ταινία της Pia Marais [Die Unerzogenen, Γερμανία, 95'].

Η post-rock κολεκτίβα Set Fire to Flames από τον Καναδά, των οποίων το άλμπουμ "Sings Reign Rebuilder" [Alien8 Recordings 2001] αναβιώνει στον Magnus [86'] της εσθονής Kadri Kousaar. Ο ισλανδός φολκ - όπως - τη - φτιάχνω - μόνος - μου Mugison που αφαιμάσσει το "Μολυσμένο αίμα" [Myrin/ Jar City, 94'] του συμπατριώτη του Baltazar Kormakur [βρε καλώς τα παιδιά!]. Και τέλος ομού οι Paleo, Okkervil River, ShearWater, Sybil, Brian McGuire και Phillip Roebuck, που εμπιστεύονται την ορμή τους στο νέο αμερικανό Alex Holdridge "Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα" [In search of a midnight kiss, 90'].

Στα διπλανά μας Βαλκάνια ο τζάζμαν Teodosii Spasov βοηθάει τον Ilian Simeonov και τον "Επιστάτη Νεκρών" [Pazachyt na Myrtvite, 2006, 105'] για την ευόδωση της επίσημης συμμετοχής της Βουλγαρίας για τα επόμενα ξενόγλωσσα Όσκαρ 2008. Απέναντί του στέκει ο γίγας Edward Artemiev με το ελληνοτουρκικό "Πεπρωμένο" [Kader, 2006, 103'] του Zeki Demirkubuz. Εκτός εντός και επί τα αυτά επιμένει ο ντι-τζέι Fatih Akin με την "Άκρη του ουρανού" [Auf der Anderen Seite/ The Edge of Heaven, 122'], συγκεντρώνοντας παλιές [Selim Sesler] και νέες [Shantel] δυνάμεις κάτω από το ίδιο στερέωμα.

Όσα για τα δικά μας, τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα στο μουσικό τομέα. Στο διεθνές διαγωνιστικό φιγουράρει το Valse Sentimentale [109'] της Κωνσταντίνας Βούλγαρη σε "ηχογραφία" Νίκου Βελιώτη. Ενώ ο καταξιωμένος και πάντα ενδιαφέρων Νίκος Κυπουργός επενδύει τις ύπουλες και υπονομευτικές εικόνες του Jeremy Podeswa σε μια επίδειξη ελληνοκαναδικής φιλίας [Fugitive Pieces, 104'], μετά την πρόσφατη αναγνώριση των σκοπιανών ως δεν-το-λέμε-δεν-μας-συμφέρει "θου κύριε".

Στα προσεχώς υπάρχει ακόμη πιο μεγάλη αισιοδοξία όσο και ανυπομονησία. Ο Πέτρος Σεβαστίκογλου εμπιστεύεται τις "Τρεις στιγμές" του στους Prefabricated Quartet. Ο tugo tugo Αλέξης Αλεξίου αφήνει τους Felizol και Peekay Tayloh να πουν ηχοτροπικά την "Ιστορία 52". Και οι Γιάννης Μαζαράκης & Σοφία Κουλουκούρη δίνουν στο "Τρις" πάσα σε τρεις νέους μουσικούς, τους Βένη Πολατίδη, Ινώ Μάτσου και Πέτρο echonomist Μαγγανάρη. Μια γεύση από τις εν εξελίξει αυτές δουλειές θα πάρουν/με όσοι πιστοί στις μεταμεσονύχτιες προ-παρουσιάσεις τους.

Και τέλος το κερασάκι. Δυο ντόπια σχήματα ανταποκρίνονται σε δυο διεθνή στοιχήματα.

Οι Dread Astaire θα παίξουν ζωντανά μπροστά από το τρίωρο ηψι-αστικό έπος Empire II του Amos Poe, στην Αποθήκη Γ, τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007, στις 22:00. Κι ακόμη πιο ενδιαφέρον, το ντουέτο Your Hand in Mine γράφει ειδικά και παίζει ζωντανά μουσική για τα βουβά "Όνειρα της κάθε νύχτας" [Yogoto no yume/ Every night dreams, 1933, 65'] του άγνωστου τέταρτου ιάπωνα μάστερ Mikio Naruse. Στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, στο λιμάνι, την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007, στις 23:00.

μιούζικ μέικς πίπολ κομ τουγκέδερ

Το κλιπ 'Ectasy of Amsterdam' των Photolab από το Pusinky OST  
Μικροί θεοί, μεγαλαναθρεμμένοι  
Το βελιώτικο trailer του Valse Sentimentale  
'Me Llaman Calle' του Manu Chao από το Princesas OST  
Τρελοί μουσικοί και κλέφτες ταξιτζήδες  
Magnus sings reign rebuilder  
H Paleo τροβαδούρα αμπαλαέο  
Ποιος είστε, Edward Nikolayevich Artemiev;  
Akin seite, στο μάτι τ' ουρανού των άλλων