Οι νέες ταινίες (40η εβδομάδα)

Τέσσερις, είναι οι μεγάλες παραγωγές αυτή την εβδομάδα οι οποίες θα μας απασχολήσουν, έχοντας ταυτόχρονα (πράγμα σπάνιο αναλογικά με τον όγκο των "εξόδων" της κάθε βδομάδας) και υψηλη καλλιτεχνική αξία. Κατ' αρχάς έχουμε την ταινία της εβδομάδας. Κυρίες και κύριοι...

Collateral (H διαδρομή) * * * *
Του "πολύ" Μάικλ Μαν

Χρησιμοποιώντας την αισθητική βιντεοκάμερας, ο Μαν δημιουργεί μια ιστορία θανάτου και λύτρωσης στο νυχτερινό L.A. όπου ένας ταξιτζής και ένας επαγγελματίας δολοφόνος μπλέκουν τις μοίρες τους καθώς ο πρώτος πρέπει να τελειώσει την βραδινή του κούρσα ενώ ο δεύτερος πρέπει να "καθαρίσει" με μια σειρά "συμβολαίων" θανάτου μέσα σε δέκα ώρες. Ο Τομ Κρούζ στο ρόλο του δολοφόνου παίζει έναν από τους πιο σκοτεινούς ρόλους στην καριέρα του, καθώς ο κυνικός και μηδενιστής, υλιστής Βίνσεντ εγκλωβίζει στην αρχή με τη γοητεία της δύναμης και των χρημάτων τον ταξιτζή Μαξ και μετά του δείχνει το πραγματικό πρόσωπο αυτού που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε η Απόλυτη - Προσωπική - Ηθική με την Απόλυτα - Αδίσταχτη - Χρήση της. Μιλάμε γιά την ταινία ενός πραγματικού στυλίστα (ο οποίος μάλιστα πέτυχε να πείσει τον Τομ Κρούζ να πρωταγωνιστήσει με... γκρίζα κόμμωση, πράγμα μάλιστα που δεν του άρεσε καθόλου (!), αλλά τι είναι ο πόνος μπρός στα κάλλη άλλωστε;), που με συνέπεια και ευφυέστατη χρήση των κινηματογραφικών μέσων, έχει καταφέρει να επιβληθεί ως ίσως ο σημαντικότερος και σεμνότερος εν ζωή Αμερικανός σκηνοθέτης (με όλο το σεβασμό απέναντι σε ονόματα σάν του Μάλικ, του Λύντς ή του Σκορτσέζε). Το Λος Άντζελες παρουσιάζεται διττό σε όλη την ταινία. Μια σύνθεση από αυτοκινητόδρομους, μοναχικά όνειρα, losers ή απαστράπτοντα club όπου δίπλα στην χορευτική πίστα μπορεί σε δευτερόλεπτα να πέσουν σφαίρες ή ο εκπληκτικός jazz τρομπετίστας μιας μπάντας είναι δυνατόν να χάσει την τελευταία ευκαιρία να γλυτώσει τη ζωή του για τα "χρωστούμενα" απέναντι στη Μαφία επειδή δεν θυμήθηκε καλά μια λεπτομέρεια από την ζωή του Τσάρλι Πάρκερ! Επίσης κάτι που οπωσδήποτε πρέπει να προσέξει ο θεατής είναι η ελλοχεύουσα φιλοσοφική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο φιλοσοφικές θεωρήσεις του κόσμου οι οποίες ενεργούν κατοπτρικά μεταξύ τους. Την άγρια κυνική θεώρηση του Βίνσεντ και την πιο απαλή, αλλά τελικά εξίσου αποφασιστική προσωπική ΘΕΣΗ και όχι ΘΕΩΡΗΣΗ γύρω απο αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί ορθότητα της δράσης. Όσο για το μοντάζ, τον εσωτερικό ρυθμό ή την φωτογραφία έστω και με χρήση βίντεο, έχω μείνει εντυπωσιασμένος!

The corporation * * * *
Toυ Μαρκ Άμπαρ

Αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι η ταινία της εβδομάδας, εάν ο Μάικλ Μαν είχε έστω και μια μικρή κοιλίτσα (δυστυχώς όμως για τον Μαρκ δέν συνέβη κάτι τέτοιο). Πάντως με διαφορά είναι το σημαντικότερο πολιτικό ντοκιμαντέρ φέτος, παρασσάγγας μακριά από το "Φαρενάιτ 9/11" του Μάικλ Μουρ, ο οποίος παρεμπιπτόντως εμφανίζεται στην ταινία σχολιάζοντας το θέμα ΜΕΓΑΛΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ με πολύ καυστικό τρόπο. Ο Άμπαρ με ένα καινούργιο και πιο σφικτό μοντάζ απο την μεγαλύτερη σε διάρκεια κόπια που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε όσοι είχαμε παρευρεθεί στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο, επιτυγχάνει, κλιμακώνοντας την ένταση της παρουσίασης, να μιλήσει με σαφήνεια για ένα από τα κεντρικά θεμέλια του σύγχρονου καπιταλισμού, την μεγάλη εταιρεία, τοποθετώντας την παράλληλα στο ιστορικό πλαίσιο δημιουργίας και επέκτασης της, μέχρι τα σημερινά παγκοσμιοποιημένα όρια της. Πολύ ενδιαφέρον το τρυκ της παρουσίασης της στο πρώτο μέρος με διεισδυτικότατες παρατηρήσεις και ερωταπαντήσεις ως ψυχασθενούς όντος, όπως επίσης και η παρουσίαση ενός συνολικού κόνσεπτ για το ξεπέρασμα της που θα κινείται τόσο στα πλαίσια του κοινωνικού ριζοσπαστισμού όσο και στα πλαίσια μιας προσπάθειας αλληλοκατανόησης ανάμεσα στους κατέχοντες και στους μη κατέχοντες, μπροστά στο φάσμα μιας μεγάλης κοινωνικής και οικολογικής καταστροφής. Συζητώντας με τον Μ. Άκμπαρ στη Θεσσαλονίκη μου είχε επιστήσει την προσοχή στο ότι η ταινία του είναι πολύ προσεκτικά κατασκευασμένη για να γίνει αποδεκτή ακόμα και απο στελέχη εταιρειών, στων οποίων τα χέρια εντέλει είναι (παρόλες τις κοινωνικές πιέσεις και αντιστάσεις) η απόφαση για κάποιου είδους μεταρρύθμιση στα πλαίσια αυτού που ονομάζεται corporation. Όλα αυτά με μια ευφυέστατη χρήση παλιών ντοκουμέντων καθώς και συνεντεύξεων με επώνυμους ακτιβιστές, θεωρητικούς, δημοσιογράφους και σκηνοθέτες.

Coffee and cigarettes (Καφές και τσιγάρα) * * *
Του Τζιμ Τζάρμους

Μια ανθολογία των ταινιών μικρού μήκους, που ο Τζάρμους θεώρησε καλό να ενώσει σε μια κοινή σπονδυλωτή δουλειά απ' όπου παρελαύνουν ονόματα σαν της Καίητ Μπλάνσετ, του Ρομπέρτο Μπενίνι, του Ίγκυ Ποπ, Τομ Γουέιτς και πολλών άλλων. Πολύ καλή η χρήση του ασπρόμαυρου (που άλλωστε ο Τζάρμους έχει δηλώσει πως αγαπάει υπερβολικά!) καθώς και το σενάριο που γυρίστηκε κομμάτι κομμάτι διαδοχικά για πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Το χιούμορ κυριαρχεί καθώς όλα τα επεισόδια και ειδικά αυτό με τον Μπίλ Μάραιη και τον RZA, διατηρούν ένα γλυκόπικρο αίσθημα...

A home at the end of the world (Ένα σπίτι στο τέλος του κόσμου) * *
Του Μάικλ Μάγερ

Στη διασκευή αυτή του κλασικού μυθιστορήματος του Κάνινγχαμ, ο Μάικλ Μάγερ, επιχειρεί να φωτίσει την εξέλιξη αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί ερωτικό τρίγωνο ή εξέλιξη της οικογένειας στο πέρασμα του χρόνου. Επίσης έχουμε άλλο ένα φίλμ που πραγματεύεται την ομοφυλοφιλία όπως πολλές ταινίες του gay boom, των τελευταίων ετών και θα έλεγα πως το κάνει με σεμνότητα και ευαισθησία χωρίς να πέφτει σε αφελείς σχηματοποιήσεις. Πάντως μπορούμε απο την άλλη μεριά να του προσάψουμε έναν λανθάνοντα ακαδημαϊσμό ο οποίος σε τελική ανάλυση δημιουργεί, όχι αστάθεια, αλλά ανατροπή του εσωτερικού ρυθμού, προς φαινομενικά πιο "ζαχαρένιες" εκδοχές εξέλιξης της πλοκής. Θετική η παρουσία του Φάρελ, που όμως δεν σώζει τελικά την ταινία από τις σκηνοθετικές της αδυναμίες.

Το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας μεταφέρεται αυτή την εβδομάδα στο σινέ Τριανόν, με αφιερώματα στο free cinema και ένα σύνολο τουλάχιστον εκατόν είκοσι ταινιών της ελληνικής παραγωγής.