Οι νέες ταινίες (41η εβδομάδα)

Cine - ΝΕΑ

Η πολιτική των εταιρειών, με συνεχείς και πολλές κυκλοφορίες ταινιών, συνεχίζεται, με 8 νέες εξόδους ταινιών αυτή την εβδομάδα. Δεν γνωρίζουμε, εάν αυτές οι πολιτικές, θα δώσουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, όσον αφορά την εισπρακτική κίνηση των εταιρειών, ή εάν αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα τελικά στην παρουσίαση και στη διανομή τους. Ελπίζουμε, οι στόχοι του σινεμά, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την υλοποίηση της κινηματογραφικής δημιουργίας και την προβολή της στο κοινό, να επιτύχουν στην εμπορική τους πλευρά. Μόνον ο χρόνος μπορεί να δείξει.

ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Αnd the winner is...

OLD BOY! * * * *
Του Παρκ Τσαν Γουκ

Πρόκειται φυσικά για μια τραγωδία με την πιο κλασική έννοια του όρου. Την ίδια στιγμή που με μια υποβλητική σκηνοθεσία, στηριγμένη στα έξυπνα φλασμπάκ, την εξαιρετικά στυλιζαρισμένη εναλλαγή αργών και γρήγορων ρυθμών, καθώς και την ευφυέστατη χρήση της κάμερας συνδυασμένης με υπέροχη μινιμαλιστική μουσική, επιτυγχάνει να δημιουργήσει μια μοναδική ατμόσφαιρα, μας έρχεται στο μυαλό το βλέμμα από στυλίστες όπως ο Σουζούκι του "Βranded to kill" ή ο Κουέντιν Ταραντίνο κάποιου "Reservoir dogs". Ένας άντρας αιχμαλωτίζεται την ώρα που μιλάει στο τηλέφωνο από αγνώστους, οι οποίοι τον απομακρύνουν από την οικογένειά του, την σύζυγο και την κόρη του, και χωρίς καμιά φαινομενικά αιτία, τον κλείνουν σε πλήρη απομόνωση σε ένα δωμάτιο, κρατώντας τον εκεί για 15 !!! χρόνια. Εκεί συντροφιά με λίγο ημερήσιο φαγητό, υπνωτικές ουσίες και... μοναξιά, ο ήρωάς μας, φτάνει στα πρόθυρα της τρέλας. Στο τέλος της περιόδου των δεκαπέντε ετών πάλι χωρίς καμιά φαινομενική αφορμή αλλά και καμιά αιτιολόγηση, τον αφήνουν ελεύθερο. Ο άντρας από 'κει και πέρα ξεκινάει, μια πορεία εκδίκησης που οδηγεί στη λύση του σκοτεινού μυστικού της απαγωγής αλλά ταυτόχρονα και στην οδυνηρή αυτογνωσία. Τι βρίσκεται εντέλει πίσω από αυτό το ελλειπτικό παζλ που οδηγεί με τέτοια ταχύτητα αλλά και τραχύτητα, μέσα από τους λαβύρινθους της μνήμης αλλά και της εξιλέωσης; Τι σχέση έχει με όσα του έχουν συμβεί η όμορφη και γλυκιά σερβιτόρος που γνωρίζει τυχαία σε ένα εστιατόριο λίγο μετά την απελευθέρωση του; Ποιοι ήταν εκείνοι που θα μπορούσαν να σκαρφιστούν μια τέτοια τιμωρία και κυρίως για... ποιο παράπτωμα;

Με το "Old boy"του Παρκ Τσαν Γουκ και το "Samaritan"του Κιμ Κι Ντιουκ, το ασιατικό σινεμά και δη το κορεατικό, δείχνει πλέον σαφέστατα σημάδια δημιουργικής ωριμότητας, πέρα από καθιερωμένες σχολές όπως η ιαπωνική και η κινέζικη.

ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ:

Γέννηση *
Του Τζόναθαν Γκλέιζερ

Αν και ενδιαφέρουσα η αίσθηση που μας προϊδέαζαν οι πρώτες σεκάνς, τελικά η εξέλιξη δεν ακολούθησε την ίδια πορεία. Έχουμε εδώ μια αρχικά ενδιαφέρουσα ιδέα - ένα αγόρι εννιά ετών ισχυρίζεται, μετά την γνωριμία του με την όμορφη Άννα (Νικόλ Κίντμαν) πως είναι η μετενσάρκωση του χαμένου, από καρδιακή προσβολή συζύγου της. Η Άννα, η οποία είναι έτοιμη να παντρευτεί τον φίλο της Τζόζεφ, αρχικά εκλαμβάνει ως παιδικό αστείο τα λόγια του μικρού αγοριού, όμως όταν αυτό αποδεικνύεται από τις πολλές λεπτομέρειες που γνωρίζει από την κοινή τους ζωή, αυτή αρχίζει σιγά σιγά... να αμφιβάλλει. Να αμφιβάλλει και να ελπίζει...

Όπως είπα και προηγουμένως η ιδέα είναι καλή. Εκεί όμως που πραγματικά θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην απογείωση και σε μια σοβαρή ψυχολογική ανάλυση, τόσο των χαρακτήρων όσο και των κρυμμένων δυνάμεων του ανθρώπινου ασυνειδήτου, στην πορεία χάνεται και ενώ καμιά δραματική κορύφωση δεν μοιάζει ακόμα να τείνει προς την ολοκλήρωσή της ο σκηνοθέτης μας προσγειώνει απότομα. Πράγματι μια τόσο όμορφη φωτογραφία των σκιών και των ενστικτωδών ψιθύρων θα άξιζε να συνοδεύεται από έναν πιο συγκεκριμένο και σταθερό εσωτερικό ρυθμό. Τουλάχιστον οι ερμηνείες στέκονται σε πολύ καλά επίπεδα και αυτό ανεβάζει κάπως το στάτους της τελικής δημιουργίας.

Η ζωή είναι θαύμα. * *
Του Εμίρ Κοστουρίτσα

Η ιστορία του εργαζόμενου στους γιουγκοσλαβικούς σιδηροδρόμους Λούκα μοιάζει να έχει λαμπρό μέλλον καθώς η περιοχή και το χωριό του φαίνεται να έχουν λαμπρό μέλλον με την έλευση ενός σιδηροδρομικού κόμβου. Το μέλλον αυτό φυσικά δεν έρχεται ποτέ καθώς αντιθέτως ξεσπάει ο εμφύλιος πόλεμος και η οικογένειά του διαλύεται, με τον γιο του να πηγαίνει στο στρατό και να συλλαμβάνεται από τους αντιπάλους μουσουλμάνους και αυτός βρίσκεται, ενώ τον έχει εγκαταλείψει η άπιστη γυναίκα του, να είναι ερωτευμένος με μια όμορφη μουσουλμάνα αιχμάλωτη την οποία "φιλοξενεί"προσδοκώντας σε μια ανταλλαγή αιχμαλώτων για τον γιο του!

Ο Κοστουρίτσα με αυτή ταινία αρχίζει πλέον ξεκάθαρα να πάσχει από το σύνδρομο Βέντερς καθώς η σύλληψη και υλοποίηση της μοιάζουν να σημαδεύονται από την έλλειψη έμπνευσης που άρχισε να μαστίζει το έργο του Γερμανού δημιουργού μετά την ολοκλήρωση του μεγαλύτερου αισθητικού θριάμβου στο πρόσωπο της ταινίας του "Τα φτερά του έρωτα". Έτσι και εδώ ταινίες όπως αυτή ή ο "άσπρος γάτος - μαύρη γάτα" μοιάζουν να μην έχουν τίποτε να προσθέσουν στην προβληματική του δημιουργού ο οποίος μετά το "underground" μπαίνει σε μια φάση στειρότητας νέων ιδεών.

Πάντως είναι δεδομένο πως πάντα έχουμε να κάνουμε με ένα δεξιοτέχνη της κάμερας και ο μαγικός του ρεαλισμός που κάποτε μας έκανε να βουρκώνουμε βλέποντας τον "καιρό των τσιγγάνων" δεν μπορεί ούτε τώρα να μας αφήσει εντελώς ασυγκίνητους.

Γιοζίμπο * * * * *
Του Ακίρα Κουροσάβα

Φυσικά πρόκειται για την μεγάλη δημιουργία του πιο αγαπημένου μου μαζί με τον Όσιμα Ιάπωνα δημιουργού. Μια ταινία που τόσοι και τόσοι μιμήθηκαν σε ανατολή και δύση. Πρότυπο σκηνοθετικού στυλ μέσα από την απλότητα και το χιούμορ σκηνοθετημένα με στόχο την υπερβολή και εντέλει την διάσπαση και την αφομοίωση των στοιχείων μιας κινηματογραφικής κουλτούρας, αυτής του ουέστερν, από αυτή την κατάσταση πού ονομάζεται ιαπωνικό έπος με ήρωα κάποιον σαμουράι. Ο Σαντζούρο, ένας μοναχικός αλλά πανίσχυρος και διορατικός πολεμιστής, επεμβαίνει στη διαμάχη δύο συμμοριών οι οποίες λυμαίνονται μια περιοχή με σκοπό την πλήρη συντριβή τους. Η ταινία αποτελεί ένα βαθύ αναλυτικό έργο - πραγματεία πάνω στην έννοια του ήρωα στο κλασικό σινεμά περιπέτειας και ταυτόχρονα υπόγειο σαρκασμό - μέσω της υπερβολής πάνω σε αυτό το πρότυπο. Ταυτόχρονα, και αυτό αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την εξαιρετική λιτότητα και ισορροπία της, δεν παύει ούτε για δευτερόλεπτο να είναι μια καθαρόαιμη ταινία δράσης, προσφέροντας στο κοινό δυνατές συγκινήσεις, τότε και τώρα. Με μια λέξη: Κλασικό!

Αληθινή ζωή * *
Του Πάνου Κούτρα

Μια ελληνική έξοδος που στην πρώτη θέαση η μη σαφής της πρόθεση - και εδώ αναφερόμαστε στο πώς εκφράζεται κινηματογραφικά και όχι στο πώς ενδεχομένως θα ήθελε να εκφράζεται στο νου του ο (συμπαθής) δημιουργός της - στο εάν θέλει να κάνει μια cult παρουσία μελοδράματος με τόνους παρωδίας ή αντίθετα να κάνει ξεκάθαρα μελόδραμα στα πρότυπα της Λάμψης ως στυλ και εντελώς αποενοχοποιημένα, μας είχε οδηγήσει στην αρχή στο να έχουμε ξεκάθαρα αρνητική θέση απέναντί της, θέση που μαλάκωσε στη δεύτερη ματιά ανακαλύπτοντας κάποιες πολύ όμορφες πινελιές βιρτουοζιτέ στο μοντάζ και στη φωτογραφία όπως και στη διακριτική διδασκαλία της Θέμιδας Μπαζάκα για το πώς, και κυρίως με πόση υπερβολή, πρέπει να ερμηνευθεί ο ρόλος της μητέρας του "ανήσυχου" και με τόσα ψυχολογικά προβλήματα Άρη. Από την άλλη μεριά στο άνισο του αποτελέσματος συμβάλλει η εντελώς χάρτινη ερμηνεία της Άννας Μουγκλαλίς που ώρες ώρες αναρωτιέσαι ποιος ο λόγος ύπαρξής της μέσα στη συγκεκριμένη ταινία, ενώ γνωρίζουμε πως είναι ικανή για πολύ περισσότερα και κυρίως για πολύ λιγότερους συμβιβασμούς στο τελικό αισθητικό αποτέλεσμα της δουλειάς της.

Το πιθάρι * * *
Του Εμπραϊμ Φορουζές

Όμορφη δουλειά από μια καθιερωμένη σχολή, αυτή του ουσιαστικά νεορεαλιστικού ιρανικού σινεμά, η οποία χρησιμοποιεί το φαινομενικά απλό θέμα ενός σπασμένου πυθαριού από ένα μαθητή σχολείου σε μία άνυδρη περιοχή του επαρχιακού Ιράν και της σχέσης του με τον δάσκαλό του καθώς και των δράσεων που αυτός αναλαμβάνει μετά με σκοπό την επαναφορά της "ισορροπίας", ώστε να πει πολλά περισσότερα για την τύχη, την στενοκεφαλιά αλλά και της δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στις φτωχές περιοχές του Ιράν. Λίγα μέσα και αρκετοί εξαιρετικοί ερασιτέχνες ηθοποιοί πλαισιώνουν το ενδιαφέρον εγχείρημα που καταδεικνύει το τι μπορεί να κάνει η στιβαρή σκηνοθεσία και μια συγκεντρωμένη σεναριακή ιδέα ακόμα και όταν τα μέσα δεν αφθονούν. Θα ήταν ίσως ένα πολύ καλό μάθημα η θέαση τέτοιων ταινιών, για αρκετούς από τους έλληνες σκηνοθέτες, οι οποίοι, ενώ πολλές φορές είναι ικανοί στο καθαρά αισθητικό μέρος, "χάνονται" στις συμπληγάδες του σεναρίου και του μοντάζ. (Ευτυχώς, που όπως φάνηκε από τις ταινίες του φετινού φεστιβάλ Δράμας, τα πάμε πάρα πολύ καλά στα μικρού μήκους. Στις μεγάλες αποστάσεις είναι που δυστυχώς οι σκηνοθέτες μας εξαντλούνται)!

Η εμμονή *
Του Τζόζεφ Ρούμπεν

Μέτρια προσπάθεια συνδυασμού του μεταφυσικού και του κλασικού θρίλερ ανατροπών. Μια γυναίκα νοσηλεύεται σε νοσοκομείο, υποστηρίζοντας πως είχε ένα οκτάχρονο παιδί το οποίο είχε πεθάνει, ενώ όλοι της λένε πως δεν είχε ποτέ παιδί και όλα αυτά δεν είναι παρά ψύχωση που καλλιέργησε η ίδια μέσα της, εξαιτίας του ότι δεν είχε αποκτήσει ποτέ της. Αυτή πάντως (η Τζούλια Μουρ, έξαιρετική ηθοποιός, καταφέρνει να μας εμφυσήσει την αγωνία της) δεν εγκαταλείπει και βάζει στόχο να ανακαλύψει τι συμβαίνει. Τι να κάνεις όμως τις καλές ερμηνείες όταν το σενάριο είναι τελικά τόσο επίπεδο και η σκηνοθεσία τόσο μα τόσο δήθεν;

Εξορκιστής: Η αρχή του κακού <>
Του Ρένι Χάρλιν

Πρόκειται για το πριν των γεγονότων που περιγράφει η πασίγνωστη ταινία του Φριν, χωρίς όμως τίποτε από τη σκηνοθετική της τελειότητα και την ατμόσφαιρά της. Τι να μας πει αυτή η μετριότατη προσπάθεια ενός κάποιου Ρένι Χάρλιν, όταν έχουν περάσει πάνω από αυτή την ιδέα σκηνοθέτες σαν τον Φρίντκιν ή τον Μπούρμαν;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
***** Αριστούργημα, **** Πολύ καλό, *** Καλό, ** Ενδιαφέρον / απλώς συμπαθητικό, * Μέτριο, <> Κακό