Οι νέες ταινίες (45η εβδομάδα)

Κάπως ετεροχρονισμένη η τακτική μας παρουσίαση των ταινιών της εβδομάδας, αλλά ευελπιστούμε πως τώρα και μετά από το μεγάλο φετεινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το μαραθώνιο ταινιών, όπως και επαφών με σκηνοθέτες και αλλους συντελεστές που επιτεύχθη, σύντομα θα επιστρέψουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς!

Ταινία της εβδομαδας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αδιαφιλονίκητα η ταινία

Μέγας Αλέξανδρος του Όλιβερ Στόουν

Αυτό βέβαια δεν οφείλεται στο ότι εν μία νυκτί μετατραπήκαμε σε φανατικούς υποστηρικτές του εν λόγω σκηνοθέτη, ή μας συνεπήρε το εθνικιστικό μένος απέναντι στους προγόνους μας! Απλώς η ταινία του καλού Αμερικανού σκηνοθέτη στερείτο αντιπάλου ουσιαστικά αυτή την εβδομάδα, καθώς οι περισσότερες προσπάθειες δεν απέδιδαν τίποτε περισσότερο του μέτριου και όπως και να το κάνουμε μιλάμε για ένα εξαιρετικά πολύπλοκο θέμα και μια πολύ μεγάλη προσπάθεια και παραγωγή.

Από την άλλη μεριά δεν θεωρούμε πως ο Στόουν, είναι τόσο μεγάλος αγύρτης όσο εύκολα τoν κατατάσσουν διάφοροι επιφανείς και μη συνάδελφοι που ασχολούνται με την κριτική παρουσίαση ταινιών. Άν υπάρχει ένα ισχυρό πρόβλημα σε αυτή την αρκετά πιστή μυθιστορηματική περιγραφή του Μακεδόνα στρατηλάτη, δεν είναι άλλη από αυτήν τη συνιστώσα που λέγεται μοντάζ! Η ταινία μοιάζει να ασθμαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της - και μιλάμε για μιά διάρκεια σχεδόν τριών ωρών - χωρίς να αποσαφηνίζει για ποιό λόγο έχουμε αυτά τα άλματα στην πλοκή που αφήνουν έξω ουσιαστικά σκηνές με μεγάλη δραματουργική σημασία, όπως η αναγόρευση του σε υϊό Θεού από τους ιερείς της Αιγύπτου, σκηνή που αναφέρεται από τον "Πτολεμαίο" Άντονυ Χόπκινς, ενώ την ίδια στιγμή δίνεται τόσο δυσανάλογο βάρος στον ερωτισμό του χαρακτήρα και στις σχέσεις του με τους φίλους του.

Καλά όλα αυτά, για τα οποία κάποιος καλοπροαίρετος, σαν εμένα θα μπορούσε να τα ενσωματώσει στην οραματική πλευρά του σκηνοθέτη, αλλά πάλι αυτό το flashback - όταν ήδη έχουν περάσει τα δύο τρίτα της ταινίας -, με την παρουσίαση των γεγονότων και των υποψιών του σκηνοθέτη για τον θάνατο του -υποδειγματικού -Βάλ Κίλμερ-Φιλίππου και για την σύγκρουση ανάμεσα στον Αλέξανδρο και την μητέρα του, μοιάζει να μην οδηγεί ουσιαστικά πουθενά αλλού πέρα απο ένα μνημειώδη αποσυντονισμό της ταινίας και στο να ανοίγει περισσότερες σεναριακές και ρυθμικές "τρύπες" από όσες φαινομενικά πάει να κλείσει! Κάτι τέτοιο φυσικά μοιάζει πραγματικά πολύ περίεργο για έναν σκηνοθέτη όπως ο έμπειρος Στόουν και μας αφήνει με πολλά εξωκινηματογραφικά ερωτήματα.!

Πάντως είναι γεγονός πως οι μάχες και ειδικά αυτή της σύγκρουσης με τους Ινδούς κινηματογραφούνται με εξαιρετική μαεστρία, ενώ η σκηνή όπου οΑλέξανδρος πάνω στο Βουκεφάλα ηγείται της αντεπίθεσης των δοκιμαζόμενων Ελλήνων, ενάντια στον ίδιο των πολεμικό ελέφαντα του Ινδού βασιλιά, τυλιγμένος σε έναν μανδύα από αίμα και με τον φακό και τη φωτογραφία να περνούν σε μια παροξυσματική περιγραφή θα μας μείνει πράγματι αξέχαστη και θα μας κάνει να απορούμε, γιατί δεν κινήθηκε αναλόγως πιο νωρίς στην σκηνοθεσία του! * *

Πόρτα στο πάτωμα του Τοντ Ουίλιαμς

Η Κιμ Μπάσιντζερ και ο Τζεφ Μπρίτζες, είναι ένα ζευγάρι υπό διάλυση μετά από το θάνατο σε ατύχημα των δύο από τα τρία παιδιά τους. Ξαφνικά σαν καταλύτης έρχεται ένας νεαρός ο οποίος εκτελεί χρέη βοηθού για τον συγγραφέα Μπρίτζες και που στόν ελεύθερο χρόνο του ξεκινάει μια σχέση με την Μπάσιντζερ όταν αυτή τον χρησιμοποιεί κατά κάποιο τρόπο για να ξορκίσει το φάντασμα του θανάτου. Όλα αυτά συμβαίνουν και εξελίσσονται κάτω από την κινηματογραφική στέγη μιας υποτιθέμενα υποβλητικής σκηνοθεσίας και φωτογραφίας. Όλα καλά αυτά αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι άνευρο χωρίς να καταφέρει παρότι διατηρεί μια στρωτή κινηματογραφική δομή, να μας κρατήσει διαρκώς το ενδιαφέρον, εκπίπτοντας τελικά στα μελαγχολικά αρχιπελάγη της βαρεμάρας * *

Δυστυχώς στην ίδια αλλά με διαφορετικό τρόπο - αυτόν της τετριμμένης ακαδημαϊκής βιογραφίας του Χόλυγουντ - κατηγορία εκπίπτει και η ταινία "De lovely" πάνω στην ζωή και το έργο, όπως και τους έρωτες του αμερικανού συνθέτη των μιούζικαλς Κ. Κόουλ Πόρτερ. Στούς κεντρικούς ρόλους ο Κέβιν Κλάϊν και η - αγαπημένη μας - Άσλευ Τζάντ. Ποιός όμως χρειάζεται άλλη μια βιογραφία - εικονογραφία του ΄30; * *

Ένας άνθρωπος παντός καιρού του Γιάννη Σολδάτου

Δεν σας κρύβω το γεγονός πως παρότι ο Θανάσης Βέγγος είναι με διαφορά ένας από τους πιο αγαπημένους μου κωμικούς και ταυτόχρονα και ένας απο τις πιο συμπαθείς μορφές που έχει βγεί από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, δεν βρήκα καμιά αιτία η οποία να χρειάζεται αυτή την κατά τη γνώμη μου πολύ συμβατική προσπάθεια για να γίνει πιο γνωστή η ζωή και το έργο του σε ένα ευρύτερο κοινό! Πιστεύω πως μόνο μια παραγωγή σκηνοθετημένη ίσως και με τον σουρεαλιστικό τρόπο με τον οποίο ο ίδιος σκηνοθετούσε τις ταινίες του της Θου - Βου περιόδου, θα μπορούσε πραγματικά να αναπλάσει με σωστό και ουσιαστικά ρηξικέλευθο τρόπο, αυτή την ιδιαίτερη αύρα των δημιουργιών και της ζωής του! Ο Σολδάτος αποτυγχάνει σε αυτό το εγχείρημα παρ' ότι οι προθέσεις του είναι καλές και κινείται με σεβασμό γύρω από τον μεγάλο ηθοποιό. Δυστυχώς ο εικοστός πρώτος αιώνας έχει φέρει μεγάλες εξελίξεις στον τρόπο με τον οποίο κινηματογραφείται μια ταινία τεκμηρίωσης και η ταινία του Γιάννη Σολδάτου δεν έχει "πιάσει" αυτές τις εξελίξεις! *

Ο Δρόμος για το Κόκτεμπελ των Αλεξέι Ποπομπρέσκι και Μπαρίς Κλεμπνίκωφ

Παρ' ότι ως προσπάθεια είναι συμπαθητική, θα έλεγα πως δεν αρκεί η περιπλάνηση ενός πατέρα και ενός γιού, για να μας δώσει κάτι το οποίο θα έφτανε στα μεταφυσικά βάθη ενός Σουκούρωφ ή έστω του περσινού ρωσικού κομψοτεχνήματος που άκουγε στο όνομα "Επιστροφή". Εδώ τα πράγματα κινούνται και ξεδιπλώνονται μεν αργά και υποβλητικά, χωρίς όμως να έχουν την απαιτούμενη εσωτερική ένταση και τις συμβολιστικές "υποψίες" που θα έκαναν την ταινία να ξεχωρίσει. Το αποτέλεσμα είναι καλό αισθητικά και κομψό ως αφήγηση, αλλά συγγνώμη, έχουμε κάπως ισχυρότερες προσδοκίες πάντα για ένα σινεμά με τόσο σημαντικό παρόν και παρελθόν! * * ή με την μέγιστη των καλών διαθέσεων και προθέσεων * * *