Οι νέες ταινίες (46η εβδομάδα)

Δεν ξέρω εάν θα πρέπει η όχι να συμμεριστώ το εορταστικό κλίμα των ημερών. Τα πράγματα σε πολιτικό επίπεδο, πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, με τις λίγες ομάδες πραγματικών αμφισβητιών να διεξάγουν μια ύστατη μάχη σε επίπεδο φιλοσοφικό, κοινωνικό και εντέλει και καλλιτεχνικό, για να αφήσουν "έξω" από την πόρτα έναν οδοστρωτήρα ο οποίος καλεί για την επικράτηση του ανούσιου και της ομοιομορφίας και δεν συζητώ μόνο για τα τεκταινόμενα στην Αμερική, αλλά για ένα συνολικό μαύρο κύμα καταπίεσης σε όλα τα δυνατά μέτρα και επίπεδα. Η αυτοκρατορία είναι εδώ και παραφράζοντας τον Λένιν και τον Γκύ Ντεμπόρ μαζί, η αυτοκρατορία δεν είναι παρά το ανώτατο στάδιο του θεάματος 20 χρόνια αφότου αυτό έχει φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο συμπύκνωσης και διαμεσολάβησης, ώστε κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στις συμπεριφορές μας καθώς και στις διαμεσολαβημένες σχέσεις...

Το σινεμά, θα ρωτούσατε εύλογα, τι σχέση έχει με όλα αυτά; Έχει και παραέχει, μιας και αποτελεί μαζί με την τηλεόραση το αποκορύφωμα της λαϊκής - βιομηχανικής τέχνης που μας έμεινε ώς κληροδότημα από τον προηγούμενο αιώνα και που εάν το παρακολουθήσεις προσεκτικά μπορείς να δείς στους κόλπους του, να πάλλονται κοχλάζουσες οι κοινωνικές αντιθέσεις ενός κόσμου βαθιά διχασμένου. Διχασμένου ανάμεσα στο αλλότριο και στο είναι και ανάμεσα στην πλαστότητα και την αλήθεια.

Ταινία της εβδομάδας αναμφίβολα το...

Τόκιο Στόρυ του Γιασουχίρο Όζου


μπορεί να μπει περήφανα σε αυτή την θέση καθώς παρ'ότι αρκετά στοιχεία της θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάπως ρετρό στο σημερινό έμπειρο μάτι, από την άλλη μεριά άλλα τόσα, όπως η εκπληκτική κινηματογράφηση της ροής του χρόνου και των προσώπων μέσα στον χώρο, δεν αφήνουν περιθώρια παρά να μιλήσουμε - καθώς πολλά απο τα στοιχεία που τη συναποτελούν φιλμικά δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμα και σήμερα - για ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα σίγουρα μέσα στις εκατό καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου (ομιλούντος και μή). Η υπόθεση είναι σχετικά απλή, ένα ζευγάρι μεσηλίκων συναντά την έλλειψη επικοινωνίας με τα παιδιά του και συμβολικά με τις νέες ιδέες. Αυτό φυσικά το οποίο μας ενδιαφέρει τελικά δεν είναι αυτή η διάσταση αλλά η ήρεμη σοφία η οποία απλώνεται αργά μέσα στα υποβλητικά πλάνα της ταινίας και μας οδηγεί σε μια τόσο συνηθισμένη σε ένα βουδιστή του ζέν, μεταφυσική ενατένιση ενός "Διαρκούς παρόντος" και μια στωική αντίληψη του περάσματος του χρόνου και της εναλλαγής των απόψεων και των εποχών!
* * * * * Διανομή Art Free

O πρώτος έρωτας! του Ματέο Γκαρόνε

Ένα σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ! Η απόγνωση στη σχέση δύο ατόμων οι οποίοι βρίσκονται μαζί αλλά κάτι τους χωρίζει και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την εμμονή του Βιττόριο, φίλου της Σόνιας, για τις πολύ αδύνατες γυναίκες. Κάτι που ξεκινάει ουσιαστικά σαν μια αστεία σχετικά κατάσταση αυτού που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από πολλές κυρίες ως η ωραιοπάθεια των αρσενικών και η αστεία εμμονή των περισσότερων από εμάς, για λεπτούς αντιπροσώπους του άλλου φύλου, εξελίσσεται τελικά σε ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι για μια νοσηρή εντέλει επικράτηση. "Βαρύ" στην θεματολογία του το φίλμ καταφέρνει να κερδίσει τύπους με παράξενα γούστα όπως εγώ, αλλά με την διαφορά πως το σύνολο του φίλμ - και μιλάμε και για την φωτογραφία και την παντελώς ψυχρή -εσκεμμένα- αποστασιοποιημένη ματιά, μας αφήνει στο φινάλε με μια πολύ πικρή γεύση στο στόμα. Όλα αυτά εκεί που ένας Λούζι, για παράδειγμα, απλώς θα μας είχε αφήσει σε μια ανατρεπτικά στοχαστική ενατένιση!
* * * Διανομή Άμα Φιλμς

Το άγιο κορίτσι της Λουγκρεσία Καρτέλ

Μέτρια κατά την γνώμη μου προσπάθεια να αποδοθεί η σύνθετη διάσταση της εφηβείας, συνδυαζόμενη με τα άγχη της μέσης ηλικίας καθώς και τις πολύμορφες "διαστροφές" που αυτή μπορεί να πάρει. Το τελικό αποτέλεσμα, με τις δυο έφηβες να κολυμπούν αμέριμνα σαν τίποτε να μην έχει συμβεί, ενώ σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα όλα είναι έτοιμα να διαλυθούν σε κομματάκια, δίνει κάπως ύστερο ενδιαφέρον, χωρίς όμως να σώζει αυτήν την κατ'εξοχήν αδιάφορη τελική προσπάθεια, από την φρικτή απουσία ενός εσωτερικού ρυθμού που τουλάχιστον να δίνει κάποιο νόημα σε εμάς για να την παρακολουθήσουμε! Δυστυχώς, εν καταλήξει, αφηγηματικά βαρετή και απολύτως ξεπερασμένη απο αυτό που ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι μια συγχρονη καλή ταινία.
* Διανομή Playtime

To Φάντασμα της όπερας του Τζόελ Σουμάχερ

Όπως έχω αναφερθεί και σε εκτενέστατη ανάλυση από άλλη στήλη, το φάντασμα της όπερας δεν είναι μία καθόλου κακή δουλειά με το στοιχείο του μιούζικαλ να κυριαρχεί καθώς ήταν άλλωστε μία από τις κορυφαίες θεατρικές δουλειές του συγγραφέα και σκηνοθέτη Άντριου Λόυντ Γουέμπερ. Τρομακτικά ενδιαφέρουσα όσον αφορά τα κουστούμια, το μοντάζ και τα τραγούδια, παραμένοντας όμως έντονα ακαδημαϊκό και σε μια αφηγηματική μορφή ακετά θεατρική εκεί για παράδειγμα που ένας Μπάζ Λούρμαν θα είχε πετύχει κάτι πολύ πιο δυνατό και πρωτοποριακό. Φαίνεται πως η πίεση απο έναν Γουέμπερ (Strar light express) ήταν τελικά λίγο περισσότερη από ότι χρειαζόταν, για να μπορέσει να παρουσιαστεί καλύτερα στο σινεμά αυτή η έντονα gothic ιστορία, ενός "καταραμένου" από την μοίρα μεγαλοφυιούς συνθέτη, της προστατευόμενης του - με την οποία είναι ερωτευμένος - και του νεαρού όμορφου και πλούσιου διεκδικητή της!
* * (ως ταινία), * * * (ως θεατρικό μιούζικαλ). Διανομή Προοπτική

Τα πορφυρά ποτάμια 2, Οι άγγελοι της αποκάλυψης του Ολιβιέ Νταχάν

Μετριότατη συνέχεια μιας ούτως ή άλλως μέτριας πρώτης δουλειάς της οποίας αποτελεί συνέχεια και χωρίς τον Ματιέ Κάσσεβιτς στο τιμόνι της σκηνοθεσίας! Μια σειρά απο φόνους οδηγούν σε ένα μοναστήρι τον Ζάν Ρενώ και έναν συνεργάτη του για να εξιχνιάσουν την κατάσταση. Δυστυχώς όμως η φορμαλιστική σκηνοθεσία είναι ανούσια και εξυπηρετεί ελάχιστα μία πλοκή η οποία τουλάχιστον στα χέρια κάποιου άλλου θα είχε καλύτερη τύχη όπως φαίνεται. Χμ! Αντί για τετράγωνο μιας και η σκηνοθεσία δεν σώζεται ας του βάλω ένα αστεράκι - μιας και μου αρέσει ο Ζάν Ρενώ! Χαρίζουμε σήμερα μιας και έρχονται και γιορτές...
* Διανομή Προοπτική

Ο Άη Βασίλης είναι λέρα του Τέρι Ζουίγκοφ

Ο Άγιος Βασίλης με τον Μπίλλυ Μπόμπ Θόρντον είναι μια συμπαθητική κωμωδία καθώς αποδομεί ευχάριστα τον ρόλο του καλού πνεύματος των Χριστουγέννων, μετατρέποντας τον σε έναν αλκοολικό αληταρά και λωποδύτη περιοπής. Ναι, ναι ξέρω! Όσον αφορά τα υπόλοιπα πέραν του έξυπνου σεναρίου και της ενδιαφέρουσας δουλειάς στην ερμηνεία του Μπίλι Μπομπ Θόρντον, η ταινία έχει τα συνήθη προβλήματα όλων των ανάλογων παραγωγών του είδους οι οποίες, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, στοχεύουν περισσότερο στα ταμεία και στην τσέπη μας παρά στην αισθητική μας απόλαυση. Αινιγουέι ας βάλουμε και εδώ ένα δυαράκι.
* * Διανομή Village Films