Οι νέες ταινίες (48η εβδομάδα)

Τα Χριστούγεννα στο παρελθόν και όταν αναφέρομαι στο παρελθόν λέω κυρίως για τα μέσα της δεκαετίας του '80 έως τα μέσα της δεκαετίας του '90, η κατάσταση θύμιζε κάτι σαν εκστατικές γιορτές που τιμούσαν την Αγάπη και το ηλιοστάσιο. Στα διαλείμματα αυτών των ριζοσπαστικών, απέναντι στο κύμα του υλισμού, στιγμών χωνόμασταν και σε κάποιο σινεμά για να παρακολουθήσουμε αυτό που συνήθως ήταν το μπλοκμπάστερ πυροβολικό της χρονιάς και να διαφωνήσουμε πανω σε χίλια σημεία αργότερα. Τώρα τα πράγματα διαφοροποιούνται, όχι τόσο απο την άποψη της έλλειψης αγάπης, όσο από την όλο και μαζικότερη καταναλωτικοποίηση των στιγμών γύρω μας και την έντονη τάση να ξεχνάμε κι όχι να θυμόμαστε.

Ταινία της εβδομάδας ίσως και του μήνα:

Τα ιπτάμενα στιλέτα του Ζιάνγκ Γιμού, με Ζιάνγκ Ζιγί, Τακέσι Κανεσίρο, Άντι Λάου, Σόνγκ Νταντά. Διάρκεια 119λεπτά.

Μετά τον "Ήρωα" το σινεμά του Ζιάνγκ Γιμού διανύει μια περίοδο μεταβατική, προσανατολισμένο πλέον σαφέστατα προς την επική ταινία εποχής! Αυτό βέβαια ήταν αυτονόητο πως θα συνέβαινε μετά την διεθνή επιτυχία του "Τίγρη και Δράκου", αλλά τουλάχιστον στην περίπτωση του Γιμού η κινηματογραφική δράση συνοψίζεται και σε βαθιά φιλοσοφημένες προτάσεις. Οι άνθρωποι, ως Ταοϊστές ήρωες, ερωτεύονται, συνομωτούν, πολεμούν και πεθαίνουν όντας φέρνοντας στο νου μας την ταοϊστική ρήση πως όλες οι ανθρώπινες πράξεις κάτω από το βλέμμα του ουρανού δεν είναι παρά σαν "ξύλινα κουκλάκια". Οι ήρωες και οι ζωές τους δεν είναι παρά μικρά κομματάκια στα χέρια δυνάμεων ανώτερων από αυτούς - η μυστική αδελφότητα των στιλέτων, οι αυτοκρατορικές δυνάμεις - και που παρ'όλη την αυτονομία των δράσεων τους και τις διάφορες ίντριγκες που δημιουργούνται, τον τελικό λόγο τον έχουν αυτές. Το σφιχτοδεμένο μοντάζ, οι εξαιρετικές εικόνες κίνησης, έρωτα και πολέμου, καθώς και η γενικότερα υποβλητική σκηνοθεσία τονίζουν κάτι που στην ανατολή θα μπορούσε να είναι μία σχολή Ταοϊστών ενώ στη δύση ο σκοτεινός και τόσο παρεξηγημένος σήμερα σκοτεινός φιλόσοφος της Γερμανίας, ο Χέγκελ είχε κατανοήσει στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα ως δύναμη της ιστορίας και πορεία προς την πραγμάτωση του πνεύματος της, ενώ ο Κ. Μαρξ επιχείρησε να μετατρέψει αυτήν την πνευματική κατάσταση ως "κίνηση των οικονομικών και κοινωνικών δυνάμεων της ιστορίας". Σε όλες τις δυνατές περιπτώσεις και συνοδευμένο ταυτόχρονα από μια εξαιρετική αισθητική πρόταση για τον κινηματογράφο, αυτή η ταινία αγγίζει αναμφίβολα τα όρια του αριστουργήματος! Ενός ταοϊστικού αριστουργήματος δίπλα στον Βουδιστικό "Ήρωα".
* * * * * Διανομή Οdeon

Tο μυστικό της Βέρα Ντρέικ του Μάικλ Λη, με Ιμέλντα Στάντον, Φιλ Ντέιβις, Πίτερ Γουάιτ. Διάρκεια 127.

Η Βέρα Ντρέικ είναι μια μεσήλικη γυναίκα στην Αγγλία μετά τον πόλεμο. Η Βέρα Ντρέικ κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό για τα δεδομένα της εποχής. Το ότι εκτελεί εκτρώσεις. Όταν όμως από την άλλη μεριά ανακαλύπτει πως έχει εμπλακεί σε μια υπόθεση όπου άλλοι την εκμεταλεύονται προς ίδιον όφελος, έρχεται η κρίση.
Δύσκολο θέμα, ενδιαφέρουσα αισθητική αλλά δυστυχώς δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω με τον "χρυσό λέοντα" του φεστιβάλ Βενετίας. Ο Μάικ Λη, μετά το magnum opus του, δηλαδή το "Γυμνός" του 1992, αναλίσκεται στο να παρουσιάζει τυπικά "αγγλικά" θέματα - θυμίζουμε την "Παράσταση μιας ζωής" - και παρά τα όποια "Μυστικά και ψέματα", δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ένα στενό αφηγηματικό κοινωνικό σινεμά, το οποίο παρ'όλη την βιρτουοζιτέ του, δεν καταφέρνει να διεισδύσει στα βαθύτερα οντολογικά άδυτα του ψυχισμού μας, πράγμα που πέτυχε και με το παραπάνω με το "Γυμνός". Λυπάμαι αλλά, λίγο ακόμα αφηγηματικό σινεμά, έχει αρχίσει και μου τη δίνει στα νεύρα για δημιουργούς της κλάσης του! Ας πάρει πάντως τρία αστεράκια για το κοινωνικό ενδιαφέρον που έχει αυτή η ταινία...
* * * Προοπτική.

Καρχαριομάχος των Βίκι Τζένσον, Πόμπ Λέτερμαν και Μπόμπο Μπέργκερσον, με φωνές των Γουίλ Σμίθ, Αντζελίνα Τζόλυ, Μάρτιν Σκορτσέζε, Ρενέ Ζέλβεγκερ. Διάρκεια 90 λεπτά.

Ε λοιπόν αν έχω μία βαρεθεί τον ρεαλισμό του Μάικ Λη, τις "ευχάριστες γλυκανάλατες" κωμωδιούλες κινουμένων σχεδίων τις έχω βαρεθεί επί δέκα! Οκ! Είναι αστείο να βλέπεις το Μάρτιν Σκορτσέζε να κάνει το ψάρι έστω και σε μορφή σχεδίου αλλά αυτή η ταινία έχει τόσα πολλά κλισέ που στο τέλος κόντεψα να κοιμηθώ!
* (χαριστικώς!) U.I.P

Η συμμορία των 12 του Στήβεν Σόντερμπεργκ

Τι είναι αυτό; Α! Το ριμέικ του ριμέικ.! Α...! Όχι δυστυχώς δεν θα πάρω παρ'ότι η ταινία υπογράφεται από τον Σόντερμπεργκ και παίζουν πλήν του Κλούνεϊ όλοι! Ματ Ντέιμον, Μπραντ Πητ, Τζούλια Ρόμπερτς και τα λοιπά στο ρόλο της παλιοπαρέας των διαρηκτών. Χμμ! Σαν αστυνομικό φίλμ δράσης κάτι έλεγε! Σάν κωμωδία τώρα...
* Διανομή Village Films

Βασιλικοί αρραβώνες. Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας 2 του Γκάρι Μάρσαλ.

Καλά σοβαρά θέλετε να γράψω κριτική για αυτήν την πατάτα;
<> (Κοινώς ΚΑΚΗ!) Προοπτική