Οι Νέοι Ορίζοντες του 45ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Οι σινεφίλοι των Νέων Οριζόντων και του Δημήτρη Εϊπίδη θυμούνται και θα θυμούνται πάντοτε τα θρυλικά 3x3 που έχει οργανώσει, παρουσιάζοντας νέους δημιουργούς άγνωστους στην κινηματογραφική μας κουλτούρα. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται και φέτος με πιο διευρυμένη μορφή και μαθηματικό τύπο 3x4-1+1. Πρόκειται για τους Χιροκάζου Κόρε-έντα, Γκοτς Σπίλμαν και Τοντ Βέροου των οποίων θα δούμε τέσσερις, τρεις και πέντε ταινίες αντίστοιχα.

O Hirokazu Kore-eda γεννήθηκε στο Τόκιο το 1962. Αγαπημένα του θέματα η απώλεια μνήμης, η απώλεια ζωής και το ανακάτεμα μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης. Οι σπουδές του τον προόριζαν για συγγραφέα αλλ' αυτός έκανε κοπάνες για να κάνει μικρού μήκους. Η πρώτη του ταινία μυθοπλασίας "Maboroshi no hikari" [Phantom light, 1995], βασίστηκε σ' ένα μυθιστόρημα του Teru Miyamoto και στις προσωπικές του εμπειρίες απ' τα γυρίσματα του "Kare no inai hachigatsu ga" [August without him, 1994]. Τα πλάνα οφείλουν τη μαγεία τους στον φωτογράφο Masao Nakabori. Η Βενετία πρόσφερε στον Kore-eda την χρυσή Οζέλα πρωτοεμφανιζόμενου, το Βανκούβερ έναν Δράκο & Τίγρη και το Σικάγο έναν χρυσό Ουγκώ. Ο Εϊπίδης του πρόσφερε μια προβολή στο Παλλάς.

Η ζωή μετά θάνατον και η επιλεκτική μας μνήμη έστησαν ένα φανταστικό παιχνίδι στο "Wandafuru Raifu" [Μετά θάνατον ζωή, 1998]. Αν έπρεπε να διαλέξετε μια ανάμνηση που θα κρατήσετε για πάντα πριν σας κάνουνε reset στον εγκέφαλο, ποια θάταν αυτή; Κι αν δεν θυμόσασταν καμιά λόγω γήρατος; Κι αν ήσασταν τόσο νέοι κι ανώριμοι να διαλέξετε τη σωστή; Γι' αυτό υπάρχουν οι κατάλληλοι βοηθοί. Wandafuru movie! λογοπαίζει ένας θεατής.

Απώλειας συνέχεια και απόσταση οδυνηρή περιγράφεται στο "Distance" [Απόσταση, 2001] που είναι εμπνευσμένο από την αεριούχο επίθεση της αίρεσης Aum Shinrikyo στο μετρό του Τόκιο το 1985. Αργό αλλά ατμοσφαιρικό, αφιερωμένο στα απανταχού θύματα του φονταμενταλισμού. Και φτάνουμε στο σήμερα και στο άγνωστο μέλλον του "Dare mo shiranai" [Κανείς δεν ξέρει, 2004] με βραβείο ερμηνείας για τον 14χρονο μαθητή Yagira Yuuya. Η μαμά εγκαταλείπει τα τρία μικρά παιδιά της [από διαφορετικούς πατεράδες έκαστον] στα χέρια του μεγάλου τους αδερφού. Ο ιδιοκτήτης αγνοεί την ύπαρξή τους. Η οδύσσεια αρχίζει.

Ο βιεννέζος Gotz Spielmann [1961] δοκίμασε να ζήσει εις Παρισίους, Νέα Υόρκη και Βερολίνο πριν επανακάμψει στην γενέτειρα. Με τη φήμη των μικρών ταινιών του έκανε το πεσιμιστικό ντεμπούτο "Erwin und Julia" [1990]. Η πρωταγωνίστρια Julia Stemberger κέρδισε βραβείο ερμηνείας στο La Baule του Φρανκράιχ. Ακολούθησε ο γείτονας "Der Nachbar" [Ο γείτονας, 1993] που ταξίδεψε επιτυχώς στο Σαν Σεμπαστιάν και την Μπρατισλάβα. Η ξένη Γκόγια Τολέδο έφερε την ταινία "Die Fremde" [Η ξένη, 2000] υποψήφια για ξενόγλωσσο όσκαρ και χρυσή σφαίρα. Ο Εϊπίδης ενθουσιάστηκε από την κουλάτη σκηνοθεσία του Γκοτς και την συμπεριέλαβε στους Ορίζοντες της ίδιας χρονιάς. Μας άρεσε κι εμάς που είμαστε και φαν της μεξικάνας ντίβας.

Λοκάρνο και Τορόντο υποδέχθηκαν θερμά τον "Αντάρη" [Antares, 2004] τον Α' του Σκορπιού. "Η αναπαράσταση της ζωής ως καρικατούρα φανερώνει έναν ενδόμυχο φόβο... Η αφήγηση μιας ιστορίας δεν είναι αιτιολόγημα, είναι ζήτημα εμπιστοσύνης. Μπορεί να βλέπω τους χαρακτήρες μου με προκλητική ανησυχία και ενοχλητική οικειότητα αλλά δεν είμαι απαισιόδοξος απέναντί τους. Είμαι ένας ρεαλιστής οπτιμιστής... Ο ρεαλισμός δεν είναι ο απώτερος σκοπός μου, είναι μια καλή βάση για ν' αρχίσεις την ανάπτυξη μιας ιστορίας". Όλ' αυτά αναφέρονται στις ωμές ερωτικές σκηνές της ταινίας και στην διάθεση του Σπίλμαν να εξερευνήσει τα σεξουαλικά πάθη, τη ζήλια και την δύναμη, τα πάνω και τα κάτω του ζωδίου τούτου.

Κι αν σας εξιτάρει ο ψυχρός Gotz Spielmann ετοιμαστείτε να φάτε φρίκες, πολλές φρίκες, από τον βοστονέζο Todd Verow [1966], τον φερόμενο ως καλτ ήρωα του βιντεοσινεμά. "Αν ο Γουόρχολ προσφέρει 15 λεπτά διασημότητας στον καθένα μας, ο Βέροου προσφέρει ισόβια" σχολιάζει η Vancouver Sun. "Η αληθινή ιστορία αγάπης διαμείβεται ανάμεσα στον Τοντ τον επιδειξία και τον κύριο Βέροου τον ματάκια, που κάνει μπανιστήρι στο κινηματογραφικό εαυτό του. Τους περιμένει ένα λαμπρό μέλλον αυτούς τους δύο" παραδέχονται οι New York Times. "Τα φρενήρη και διαβρωτικά ανθυπο-οράματά του επί των αμερικάνικων αξιών - ζωώδες σεξ και κουρελιασμένα αισθήματα - υποβιβάζουν τη γκλαμουριά σε κατάσταση παραισθησιογόνου εθισμού" παρατηρεί η San Francisco Bay Guardian.

Όσοι άντεξαν εκείνο το βράδυ στο Παλλάς, θα θυμούνται με τρόμο την ταινία έκπληξη, το διαβόητο όσο και κωμικοτραγικό "Frisk" [Σωματικές έρευνες, 1995], που προβλήθηκε σε κατάμεστη αίθουσα και χωρίς υπότιτλους λίγο πριν πάει στο Βερολίνο. Τι γκέη σήριαλ κίλερ και τι σκουριασμένες λεπίδες, τι βίτσια και τι εσ/εμ ακρότητες, τι σναφ και σνίφες και τι "τα είδα όλα δικέ μου", όλη η νοσηρή φαντασία της αντεργκράουντ πραγματικότητας, όλη η χόμο πανκ σκηνή και η άσιντ ροζ επανάσταση παρέλασε εμπρός μας σαν τσίρκο σαν βαριετέ του περιθωρίου.

Με πρότυπα τους Κασσαβέτη, Φασμπίντερ και Γουόρχολ η ανεξάρτητη εταιρία Bangor Films του Verow και του Jim Dwyer ξεκίνησε μια επανάσταση στο rollin under ψηφιακό σινεμά, σαν γνήσιο αποπαίδι και νόθος παραγιός του Dogme 95. Κι αν σας φαίνεται πολύ προχωρημένη η αισθητική του Richard Kern, δεν έχετε παρά να εμβαθύνετε στα "Σφηνάκια ευτυχίας" [Little shots of happiness, 1997], στην "Ξαφνική απώλεια βαρύτητας" [A sudden loss of gravity, 2000] και στην τραγικά αληθινή "Βασίλισσα για πάντα" [Once and future queen, 2000]. Θα δείτε τους νέους εφιαλτικούς "superstars" Bonnie Dickenson και Parker Posey, την Margo-Go-Go, και την Philly την Αντί-ύλη. Εκτός αν προτιμάτε να δείτε τον ίδιο τον σκηνοθέτη να αυτοψυχογραφείται ως "Ανώνυμος" [Anonymous, 2004].

Το πρόγραμμα φιλοξενεί ακόμη δυο μικρές ενότητες. Τη νέα γαλλική σκηνή που αντιπροσωπεύεται από πέντε ταινίες και τη ρώσικη συντρόφισσά της που αρκείται σε τέσσερις.

Με μεγάλη ανυπομονησία αναμένεται η νέα πολυεθνική ταινία "Clean" [Καθαρή] του Olivier Assayas που χάρισε στην Μάγκι Τσέούνγκ το βραβείο ερμηνείας των φετινών Κανών. Η Maggie υποδύεται μια τύπισσα, διασταύρωση Γιόκο Όνο με Κόρτνι Λαβ, που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον Tricky. Τραγουδάει επίσης!!! Πλάι της οι Jeanne Balibar, Nick Nolte, Beatrice Dalle και Don McKellar, Remi Martin, Liz Densmore, David Roback, Mazzy Star, Hope Sandoval και James Johnston [των Gallon Drunk]. Μουσική του Brian Eno!!!

Ανάλογη αγωνία προκαλεί και ο "Παρείσακτος" [L'intrus] της Claire Denis. Οι αναφορές λένε για σινεμασκόπ άθλο της Ανιές Γκοντάρ, για 'κβαντικό άλμα της δημιουργού, οργιώδη έξοχη φωτογραφία, ελλειπτικό μοντάζ και σκοτεινή αφηγηματική γραμμή που δημιουργεί παράξενα ρίγη'. Σημειώνω ακόμη ότι η πλοκή διατηρεί κάποιες χαλαρές σχέσεις με το ομώνυμο βιβλίο του Jean-Luc Nancy κι ότι συμμετέχει ο συνήθης ύποπτος Gregoire Colin.

Με το βραβείο των Οριζόντων της Βενετίας έρχονται στους δικούς μας Νέους Ορίζοντες τα "Εγγόνια" [Les Petits Fils] του Ilan Duran Cohen. Κωμωδία λέει. Η βελγογαλλική "Αθωότητα" [Innocence] της Lucile Hadzihalilovic βασίζεται σε μια σύντομη ιστορία του Franz Wedekind. Θρίλερ λέει. Η σκηνοθέτις είναι η σύντροφος του 'μη αναστρέψιμου' πια Gaspar Noe. Μια ανύπαντρη έγκυος έφηβη συνάπτει σχέσεις με μια γηραιά κυρία που θρηνεί το χαμό του γιου της στην παραγωγή "Les Brodeuses" [Κεντήστρες], την πρώτη ταινία της Eleonore Faucher. Την μουσική επένδυση υπογράφει ο Michael Galasso.

Στο ρώσικο κουαρτέτο ξεχωρίζει ο "Χορδιστής" [Nastrojshchik] της Κίρα Μουράτοβα διάρκειας 154 λεπτών. Σας θυμίζω το "Ασθενικό σύνδρομο" [Astenicheskij sindrom, 1989], το "Γράμμα στην Αμερική" [Lyst do Ameryky, 1999] και τον "Ευαίσθητο αστυνόμο" [Chuvstvitelnyj militsioner, 1992] της. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο καζάκος "Schizo" [Schiza] της ουμανίστριας Guka Omarova που είναι η επίσημη πρόταση του Καζακστάν για τα όσκαρ του επόμενου Μαρτίου. Τρίτη συμμετοχή η "Επαφή από απόσταση" [Udalionnyj dustup] της Svetlana Proskurina. Οι φίλιοι "Εμείς" [Svoi] είναι μια ταινία εποχής του Dmitry Meskiev [Dmitri Dmitriyevich Meskhiyev] που κέρδισε το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ Μόσχας.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα αποτελεί μια βεντάλια δεκαπέντε πολυεθνών επιλογών που έχουν πάρει τον αέρα τους στα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ. Συν μια παιδική, τους "Απίθανους" [The Incredibles] του Brad Bird της Pixar και της Disney. Συν μια ψηφιακή σουίτα με 92 βαλίτσες, όσος και ο ατομικός αριθμός του ουρανίου. U92 atom heart brother.

Στη γαλλική πεντάδα θα μπορούσε να κολλήσει και η "Or" [Χρυσαφένια] της ισραηλινής Keren Yedaya που ολοκλήρωσε το μοντάζ της στη Γαλλία και απέσπασε την Χρυσή Κάμερα πρωτοεμφανιζόμενου στις Κάνες [the Camera d'Or goes to Or]. Ορ, βέβαια, είναι γυναικείο όνομα, όχι και τόσο σπάνιο, που στα εβραϊκά σημαίνει Φως - Φωτεινή. Αλλά πάλι μήπως κι ο χρυσός δε λάμπει; Λάμπει αλλά δεν είναι αυτόφωτος. Σχέση μητέρας και κόρης διαπραγματεύεται. Την μαμά υποδύεται η Ρονίτ Ελκαμπέτς [γνωστή μας από τις ταινίες του Γκιτάι], η οποία υπογράφει με τον αδερφό της το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στο φετινό διεθνές διαγωνιστικό τμήμα.

Στο ρώσικο μπλοκ συντάσσεται άνετα και το αστέρι της στέπας Σερίκ Απρίμοφ του οποίου έχουμε δει πέρσι την πρώτη ταινία [Ο τελευταίος σταθμός, Qijan, 1989] και λίγο παλιότερα τους πιο πρόσφατους πολυβραβευμένους "Τρεις αδερφούς" [Tri brata, 2000]. Στο φετινό "Okhotnik" [Ο κυνηγός] "προσπαθώ να παντρέψω μυθολογικά, παγανιστικά και ρεαλιστικά στοιχεία, ώστε να αναδείξω την καθημερινή σύγκρουση δύο κόσμων: αυτού των ανθρώπων με εκείνου του πιο αρμονικού των άγριων ζώων" όπως ο ίδιος ομολογεί. "Ο θηρευτής στέκεται μετέωρος ανάμεσα στο πολιτισμό των ανθρώπων και στο βασίλειο των θηρίων. Το παιδί του που ζει για λίγο στο πλάι του, κατακτά μια σπάνια εμπειρία και γεφυρώνει τελικά τους δυο αυτούς μόσμους".

Η απωανατολική Ασία διαθέτει εδώ τον καλύτερο εκπρόσωπό της. Λέγεται Κιμ Κι-ντουκ κι έχω γράψε πολλές φορές γι' αυτόν. Η παραγωγικότητά του είναι αξιοζήλευτη. Το "Bin jip" [3 iron] γοήτευσε απανωτά τη Βενετία [Βραβείο σκηνοθεσίας, βραβείο Fipresci και μικρό χρυσό λιονταράκι] και το Τορόντο ενώ μόλις μερικούς μήνες πριν είχε σαρώσει και το Βερολίνο [Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας] με "Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο" [Samaria] που είδαμε και στην πόλη μας.

Η νέα ήπειρος αντιπροσωπεύεται από έναν πιτσιρικά αργεντίνο, 'βίαιο βρώμικο και κακό', ονόματι Leonardo di Cesare και την νεορεαλιστική κωμωδία με τίτλο "Buena Vida [Delivery]" [Μακαρονάδες η Ωραία Ζωή, παράδοση κατ' οίκον]. Τα τσούρος συναντούν την ελπίδα για ένα αργεντίνικο όνειρο αλλά η ειρωνεία και το μαύρο χιούμορ σώζουν τους ήρωες από την εθνική τους οικονομική καταστροφή. Στον αντίποδα ενός σίγουρα χαμένου αμερικάνικου ονείρου, ο Todd Solondz παλινδρομεί επαναλαμβάνοντας εαυτόν [Palindromes]. Play it again Todd.

Γέφυρες στήνουν μεθοδικά ο επίσης αργεντίνος Carlos Sorin με τον γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις "Bonbon - El perro" [Μπονμπόν ο σκύλος] που κινείται με άνεση από την Αραγονία στην Παταγονία. Ο πεισματάρης Μπαμάν Γκομπαντί που μετά τα "Μεθυσμένα άλογα" μας δηλώνει πως ακόμη "Και οι χελώνες πετάνε" [Lakposhtha h?m parvaz mikonand] κάπου στα σύνορα Ιράν και Ιράκ. Και ο γερμανοτούρκος Yuksel Yavuz με την έξοχη "Μικρή της ελευθερία" [Kleine Freiheit, 2003], αυτή που λίγα χρόνια πίσω μας είχε και πάλι γοητεύσει με τα "Παιδιά του Απρίλη" [Aprilkinder, 1998].

Το πάλαι πότε Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να έχει παρακμάσει ως αυτοκρατορία, δεν έχει όμως πάψει να μας προκαλεί κινηματογραφικά. "Ω είν' ωραία στην παγόνησο" τραγουδάει ο παλιόφιλος Fridrik Thor Fridriksson με την "Niceland" made in Iceland. Το "Ερωτικό καλοκαίρι" του [My summer of love] αναπολεί ο Pavel Pavlikovsky που έγινε πια Paul αφού βρήκε το "Τελευταίο του καταφύγιο" [Last resort] στη Βρετανία, μετά την κατάκτηση του Χρυσού Αλέξανδρου. Του συμπαρίστανται η Alison Goldfrapp, ο Will Gregory και ο Paddy Considine. Κόντρα στη λήθη στέκονται ο ιρλανδός Pete Travis κι ο συμπατριώτης του Paul Greengrass που επανεξετάζουν τον θάνατο 29 ατόμων κατά την βομβιστική επίθεση του ΙΡΑ στην πόλη "Omagh" [Όμαχ] στα 1998. Στα "Παπούτσια του νεκρού" [Dead Man's Shoes] βάζει τον Paddy Considine [πάλι αυτός;] ο [in]Shane Meadows όπως είχε βάλει το 1997 τον Μπομπ Χόσκινς στη θέση του θεματοφύλακα - προπονητή [TwentyFourSeven].

Εκεί όμως όπου η γηραιά Αλβιών αδυνατεί να αντεπεξέλθει μόνη της στα έξοδα καλεί για βοήθεια και χρηματοδότηση το διπλανό της Βασίλειο της Οράγγης. Τότε η ψηφιακή τεχνολογία δαμάζεται, τιθασεύεται και τάσσεται υπό τα διαταγάς του μεγάλου εικονοκλάστη, του αριθμολάγνου εστέτ, του δαμάστορα των σειρών και των ουρών Πήτερ Γκρήναγουέη. Πρόκειται για ένα από τα πλέον μεγαλειώδη και μεγαλεπήβολα σχέδια όλων των εικαστικών εποχών, την τριλογία The Tulse Luper Suitcases που γυρίστηκε κατευθείαν σε ψηφιακή μορφή υψηλής ανάλυσης και ευκρίνειας [High Definition]. Θα έχουμε την χαρά και τη σπάνια τύχη να δούμε στην ολοκληρωμένη της μορφή [Part 1: The Moab Story (2003), Part 2: Vaux to the Sea (2004), Part 3: From shark to finish (2004)] σε ειδικές μεταμεσονύκτιες προβολές στο Ολύμπιον. Θα έχουμε επίσης τη μοναδική ευκαιρία να συμμετέχουμε στο ειδικό masterclass όπου ο μαιτρ Peter θα δώσει ρεσιτάλ πολυκερματισμού και χάι-τεκ σίνεμα.

Αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη στέκεται, αντιστέκεται, ζει και πεθαίνει για μια ιδέα. "Μετά το χθες" [Masnap] λέγεται η δυσοίωνη πραγματεία του ούγγρου Attila Janisch, πάνω στη μνήμη, τον εχθρικό χώρο, τον θάνατο και την αμαρτία. Το μικρό του αγρίμι απέχει πάμπολλους παρασάγγες από το "Χαζό αγόρι" [Garcon Stupide] του ελβετού Lionnel Baier. Η νιότη είναι σπάταλη κι ασύδοτη όταν χάνει το μέτρο. Οι σοκολάτες και οι κυβερνοσχέσεις μέσω ίντερνετ είναι το χόμπι τους. Η κόλαση έχει πολλά πρόσωπα. Συχνάζει στα φαστφουντάδικα και στα γήπεδα.

Τι γίνεται όμως όταν κάποιος είναι "Cool"; Νομίζετε πως τη βγάζει ολημερίς by the pool; Λάθος. Πηγαίνει μαχαιρωμένος και πυροβολημένος να συναντήσει τον [ανύπαρκτο;] δημιουργό του. Καίγεται στο πυρ το εσώτερον, σε κλίβανο πολυτελείας. Φροντίζουν γι' αυτό οι φονταμενταλιστές μετανάστες στη χώρα του, οι εθελότυφλοι μωαμεθανοί πολύγαμοι και πολυβιαστές. Οι κρυπτοδάκτυλοι αστοί, οι ανεκτικοί μικροπολιτικοί, οι νεοφιλελεύθεροι μετριοπαθείς βολεματίες, οι τυχάρπαστοι, οι αναλφάβητοι, οι άξεστοι, κάποιοι πτωχοί τω πνεύματι που δυστυχώς δεν είναι αξιομακάριστοι.

Αφιερωμένο ιδιαιτέρως εξαιρετικά στη μνήμη του ανθρώπου που τον έλεγαν Θεό. Του liebe Theo van Gogh, του Gezonde Roker, του ανθρώπου που έκανε πορτραίτο το αυτί του, αυτό που αφαίρεσε κάποτε πάνω στην τρέλα του ο μακρινός εκείνος συγγενής του.

Ψηφιακές βόλτες

Hirokazu Kore-eda [1962]
Nobody knows [Dare mo shiranai, 2004, Japan, 141']
Distance [Απόσταση, 2001, Japan, 132']
After life [Wandafuru Raifu, 1998, Japan, 118']
Maborosi [Maboroshi no hikari / Phantom Light, 1995, Japan, 110']
Maborosi-Distance-AfterLife τρία σε ένα

Gotz Spielmann [1961]
The neighbour [Ο γείτονας, 1993, Austria, 95']
The stranger [Η ξένη, 1999/2000, Austria, 100']
Antares [Αντάρης, 2004, Austria, 119']

Todd Verow [1966]
Anonymous [Ανώνυμος, 2004, 82']
A sudden loss of gravity [Ξαφνική απώλεια βαρύτητας, 2000, 90']
Once and future queen [Βασίλισσα για πάντα, 2000, 90']
Little shots of happiness [Σφηνάκια ευτυχίας, 1997, 83']
Frisk [Σωματικές έρευνες, 1995, 83']

Clean [Καθαρή, 2004, Canada/France/UK, 110'] Olivier Assayas
L'intrus [Παρείσακτος, 2004, France, 125'] Claire Denis
Les Petits Fils [Τα εγγόνια, France, 2004, 84'] Ilan Duran Cohen Les Brodeuses [Κεντήστρες, France, 2004, 89'] Eleonore Faucher
Innocence [Αθωότητα, 2004, France-Belgium, 115'] Lucile Hadzihalilovic

Remote Access [Udalionnyj dustup, 2004, Russia, 85'] Svetlana Proskurina
Tuner [Nastrojshchik, 2004, Russia/Ukraine, 154'] Kira Muratova
Schizo [Shiza/50-50, 2004, Russia/France/Germany/Kazakhstan, 86'], Guka Omarova
Svoi [Friendlies/Us, 2004, Russia, 100'/111'] Dmitry Meskiev

Or [Χρυσαφένια, 2004, Israel-France, 100'] Keren Yedaya
Okhotnik [Ο κυνηγός, 2004, France / Japan / Kazakhstan / Switzerland, 90'] Sherik Aprimov
Bin jip [3 iron, 2004, Korea, 95'] Kim Ki Duk
Buena Vida [Delivery] [2004, Argentina, 93'] Leonardo di Cesare
Palindromes [Παλίνδρομα, USA, 2004, 100'] Tod Solondz

Bonbon - El perro [Μπονμπόν ο σκύλος, 2004, Argentina/Spain, 97'] Carlos Sorin
Little Freedom [Kleine Freiheit, Turkey-Germany, 2003, 102'] Yuksel Yavuz
Turtles can fly [Lakposhtha ham parvaz mikonand, 2004, Iran-Iraq, 98'] Bahman Ghobadi

Niceland [Naesland, 2003, Denmark/Iceland/Germany-UK, 87'] Fridrik Thor Fridriksson
My summer of love [Ερωτικό καλοκαίρι, 2004, UK, 86'] Paul Pavlikovsky
Omagh [Ομαχ, 2004, UK / Ireland, 106'] Pete Travis
Dead Man's Shoes [Τα παπούτσια του νεκρού, UK, 2004, 86'] Shane Meadows

Peter Greenaway [1942]
The Tulse Luper Suitcases, Pt 1: The Moab Story [2003, UK/Netherlands, 126']
The Tulse Luper Suitcases, Pt 2: Vaux to the Sea [2004, Netherlands, 120']
The Tulse Luper Suitcases, Pt 3: From shark to finish [2004, Netherlands, 120']

After the day before [Masnap, 2004, Hungary, 120'] Attila Janisch
Garcon Stupide [Χαζό αγόρι, Switzerland, 2004, 94'] Lionnel Baier
Cool [Κουλ, 2004, Netherlands, 89'] Theo Van Gogh
De Gezonde Roker Theo Van Cool [1957-2004]

The Incredibles [Οι απίθανοι, 2004, USA, 122'] Brad Bird

Και μην ξεχνάμε τον Biosphere, έτσι;