Οι ταινίες της εβδομάδας (28/1-2/2)

Και αυτήν την εβδομάδα μπορει να πει κανείς πως μιλάμε για μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική κατάσταση. Αρχής γενομένης:

Ατέλειωτοι αρραβώνες (Un long dimanche de fiancailles) του Ζ. Πιέρ Ζενέ, με Ωντρέ Τουτού, Μαριόν Κοτιγιάρ, Γάσπαρ Ουλιέλ, Τίκι Χολγκάντο

Απλώς η καλύτερη ταινία του Ζενέ, μετά το σουρεαλιστικό αριστούργημα του Delicatessen! Σε αυτήν την ταινία ο Ζενέ καταφέρνει με μοναδικό τρόπο, που στέκεται ανάμεσα στην εμπορικότητα και τον πειραματισμό, να δημιουργήσει ένα σύμπαν με σαφείς αναφορές στην κλασική αντιπολεμική ταινία, βλέπε Σταυροί του Μετώπου και ταυτόχρονα στην κομεντί μυστηρίου, το φίλμ νουάρ, καθώς και το σινεμά μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Τατί ή ο Χώκς (ναι, ναι!). Με συνθετικό μοντάζ το οποίο έρχεται σε διαρκή αντιδιαστολή ανάμεσα στις συγκρουόμενες καταστάσεις της περιοχής στην εξοχή όπου ζεί η Ματίλντ και την φρικτή πραγματικότητα των χαρακωμάτων του Α Παγκοσμίου πολέμου όπου η ζωή δεν πιάνει μία και όλα μοιάζουν έτοιμα να συμβιβαστούν στην αποδοχή των πλέον βάρβαρων τρόπων.

Παράλληλα έχουμε διαρκείς αναφορές στο πώς αντιλαμβάνεται η ανάπηρη απο το ένα της πόδι Ματίλντ τα πράγματα σε εσωτερικούς μονολόγους όπου προσπαθεί να προβάλλει με μαγικό τρόπο την επιτυχία στην πράξη της αναζήτησης του αγαπημένου της και στην στυγνή καταγραφή της πραγματικότητας, που μας δίνει η κάμερα κάθε φορά που ένα τεκμήριο μας έρχεται στην επιφάνεια. Η κεντρική ιδέα του σεναρίου είναι η ανζήτηση απο πλευράς μιας όμορφης άρρωστης κοπέλας, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, του υποτίθεται νεκρού στην μάχη αρραβωνιαστικού της. Η χρήση δε της φωτογραφίας θα λέγαμε πως είναι υποδειγματική, ειδικά με την κυριαρχία ενός ψυχρού μπλέ στις σκηνές των χαρακωμάτων σε αντιδιαστολή με τα πιο θερμά χρώματα στην εξοχή όπου η Ματίλντ μένει και περιμένει!
Φυσικά ταινία της εβδομάδας **** Διανομή Village Films. Διάρκεια 134 λεπτά

Ray σε σκηνοθεσία Ταίηλορ Χάκφορντ, με Τζέϊμι Φόξ, Κέρι Ουάσιγκτον, Κέρτις Άρμστρονγκ

Η προγραφή της βιογραφίας του μεγάλου μουσικού της soul και της πoπ, Ρέυ Τσάρλς, μέσα από την σχέση του με την μητέρα του, τα ναρκωτικά και συγκεκριμένα την ηρωίνη, και τις γυναίκες όπου ο Τσάρλς παρουσιάζεται και ήταν ένας μεγάλος καρδιοκατακτητής! Όπως και να το κάνουμε η βιογραφία ενός τόσο μεγάλου μουσικού δεν μπορεί παρά να μας αφήσει αρκετά ικανοποιημένους ειδικά όταν συνοδεύεται απο την ερμηνεία του επόμενου Ντένζελ Ουάσιγκτον, δηλαδή τον Τζέιμι Φόξ, του οποίου εφέτος πρέπει να πούμε πως είναι η χρονιά του μετά και από την παρουσία του στον πρωταγωνιστικό ρόλο της νέας δουλειάς του Μάικλ Μαν.
Πάντως όσον αφορά την σκηνοθεσία πέρα από τα ιδιότυπα flashback ενοχών τα οποία χτυπούν κατά διαστήματα την μνήμη του Φοξ και έχουν να κάνουν κυρίως με τον θάνατο του μικρού αδελφού του από λάθος που υποσυνείδητα η ταινία μας δείχνει πως έχει καταλογιστεί σε κείνον, μέσα στους δαιδάλους της σκοτεινιάς και της μνήμης του, η ταινία διατηρεί έναν ακαδημαϊκα αφηγηματικό χαρακτήρα και ειδικά στο φινάλε θα έλεγα πως μας προσγειώνει υπερβολικά απότομα στο mainstream Χόλλυγουντ.
*** Διανομή U.I.P., Διάρκεια 152 λεπτά

The Woodsman της Νικόλ Κασέλ, με τον Κέβιν Μπέικον σε έναν από τους καλύτερους ερμηνευτικά ρόλους της καριέρας του

Η υπόθεση της παιδεραστίας είναι αυτό που απασχολεί την ταινία της Κασέλ εδώ, πετυχαίνοντας όμως πέρα από την ουσιαστική φύση του τερατώδους αυτής της πράξης, να μας αναδείξει και τις δυνατότητες που έχει ο κάθε άνθρωπος να υπερβεί την μοίρα του όσο σκοτεινή και άν είναι αυτή και να μπορέσει, εάν έστω μέρος του περιβάλλοντος του τον στηρίξει, να ορθοποδήσει τελικά. Ο Μπέικον φτάνει στον πειρασμό να ξανακάνει κατευθυνόμενος από το νοσηρό του πάθος, τα ίδια λάθη, αλλά αυτήν την φορά η συνείδηση του καταφέρνει να τον συγκρατήσει την τελευταία στιγμή και να οδηγηθεί στην κάθαρση, την οποία δεν θα αποκαλύψουμε εδώ, της προτελευταίας σεκάνς. Ενδιαφέρουσα επίσης μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την γεμάτη διαθλάσεις και αποχρώσεις του ψυχρού φωτογραφία η οποία τονίζει την εσωτερική παγωνιά που έχει περιέλθει ο ήρωας μετά την δεκαπενταετή φυλάκιση του και τον αναλογισμό των πράξεων του...
***

Η Εποχή του Θερισμού της Μαρίνα Ραζμπεζκίνα, με την Σλάβα Μπατράκωφ

Μια εξαιρετική δουλειά πάνω στον χώρο του ποιητικού, μαγικορεαλιστικού κινηματογράφου, με ένα σύνολο από ηθοποιούς κυρίως ερασιτέχνες, στην παράδοση του μεγάλου αφηγηματικού μαγικού ρεαλισμού ειδικά ταινιών του σινεμά των ανατολικών χωρών και της λατινικής Αμερικής (με την διαφορά πως ο μαγικός ρεαλισμός και οι παραφυάδες του, διώκονταν ανελέητα στην παλιά Σοβιετική Ένωση). Στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα μια γυναίκα στην σταλινική Ρωσία της εποχής κερδίζει την κόκκινη σημαία, την ανώτερη διάκριση σε αυτό που ονομαζόταν "μέτωπο για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας στον χώρο της εργασίας" και διάφορες άλλες μπούρδες που τόσο περνούσαν ακόμα και στον χώρο της διανόησης της δύσης μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 80 (και το τέλος του Αν-υπαρκτού σοσιαλισμού). Αυτή η επιτυχία την εισάγει σιγά σιγά στην παράνοια του να προσπαθεί να κερδίζει κάθε χρονιά την διάκριση κάτω από τα έκπληκτα απο τον ζήλο της μάτια των υπόλοιπων αγροτών. Την ίδια στιγμή, τα ποντίκια τρώνε σιγά σιγά το υφάδι των πολύτιμων επάθλων και η ίδια επιχειρεί να τα ξαναράβει, συμβολίζοντας έτσι την χτισμένη σε αυταπάτες απέλπιδα προσπάθεια του Σοβιετικού κράτους. Η φωτογραφία, οι ρυθμοί και ο συμβολισμός παραπέμπει πολλές φορές στο σινεμά του Παρατζάνωφ και του Ταρκόφσκι, μέσα από μια πιο ελαφρά αναπόφευκτα αισθητική, και η ταινία τιμήθηκε με τον Αργυρό Αλέξανδρο στο φετεινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
**** Διάρκεια 67 λεπτά, Διανομή ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ

(Για τη σημαντική αυτή ταινία σας προτείνουμε να διαβάσετε και το κείμενο του Κώστα Καρδερίνη που βρίσκεται εδώ)

Αλεμάγια Σκηνοθεσία Ηλίας Γιαννακάκης μέ Βόννη Μαλτέζου, Δημήτρη Καταλειφό, Εκάβη Ντούμα

Μετριότατη προσπάθεια καταγραφής ενός αποτυχημένου ερωτικού δράματος που συνέβη στο παρελθόν και που παρά την προσπάθεια των πολύ καλών πρωταγωνιστών, μένει μετέωρη, αδύναμη δραματουργικά και με ένα γεμάτο τρύπες μοντάζ. Κάποτε το ελληνικό σινεμά μεγάλου μήκους πρέπει να ωριμάσει (στα μικρού μήκους τα πάμε καλά) και να αποτηλεοπτικοποιηθεί! Γιατί, ένας κούκος (Γιάνναρης) δεν φέρνει την άνοιξη!
Διάρκεια 107 λεπτά ΑΜΑ *

Εlektra σε σκηνοθεσία Ρόμπιν Μπόουμαν με τους Τζένιφερ Γκάρνερ, Τέρενς Στάμπ κ.α

Ο.Κ! Συγνώμη, αλλά η μοναδική Ελληνίδα ηρωίδα κόμικς της Μάρβελ, πέρα από την αναμφισβήτητη αισθησιακή της παρουσία, με άφησε κινηματογραφικά, παγερά αδιάφορο. Κρίμα μιας και περίμενα αρκετά αυτήν την εκδοχή, όντας φαν των κόμικς! Αδιάφορη, προβλέψιμη πλοκή, προσχηματικό σενάριο, εύκολα σκηνοθετικά παιχνίδια. Χρειάζεται και κάτι άλλο; Ναι! Έναν Άνγκ Λη ή έναν Τίμ Μπάρτον!
* 96 λεπτά Odeon

Πυροσβεστικός σταθμός 49 του Τζέι Ράσελ με Γιοακίν Φήνιξ, Τζών Τραβόλτα

Μέτρια και ακαδημαϊκή δουλειά για μια προσπάθεια που αν είχε τα σκηνοθετικά φόντα θα καρποφορούσε. Μόνον για dvd!
* (Χαριστικά αν και τσαντίστηκα...) Διάρκεια 117 λεπτά ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Την επόμενη εβδομάδα θα κινηθούμε στους εξαιρετικούς φιλμικούς αστερισμούς του Μillion dollar baby, στους εξόριστους του αγαπημένου μου Τόνυ Γκάτκλιφ, στο Kίνσεϋ, ας μιλήσουμε για το sex και στη Μάγκυ Τσένγκ που συναντώντας τον Ολιβιέ Ασάγιας, έμεινε Καθαρή!

ΠΡΟΣΕΧΩΣ:

Ο Όμηρος σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Γιάνναρη, με τους Στάθη Παπαδόπουλο, Μηνά Χατζησάββα, Θεοδώρα Τζήμμου, Έρση Μαλικένζου, Μανώλη Άφαλάνιο, Άρτο Απαρτία, Θεοφανία Παπαθωμά κ.α., μουσική Νίκος Πατρελάκης, διανομή Playtime

Η ταινία Όμηρος του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, του σημαντικότερου και πλέον ρηξικέλευθου Έλληνα σκηνοθέτη ταινιών μεγάλου μήκους της νεότερης γενιάς αυτήν την στιγμή, είναι έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της, σε μια πρώτη επίσημη προβολή στο φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε σε work in progress, σε ειδική προβολή στο φετεινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για μια γεμάτη ένταση παραγωγή η οποία καταγράφει με μυθιστορηματικό τρόπο τα γεγονότα που οδήγησαν το 1999 στην απαγωγή λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη ενός λεωφορείου των ΚΤΕΛ, από έναν Αλβανό μετανάστη ο οποίος δήλωνε απελπισμένος με την πραγματικότητα της Ελλάδας απέναντι στους μετανάστες. Η ταινία χωρίς φυσικά να δικαιώνει την πράξη της απαγωγής μοιάζει να σε ωθεί με περίτεχνο τρόπο απέναντι στην ιδιότυπη ψυχοσύνθεση ενός παράλληλου με την πραγματική προσωπικότητα χαρακτήρα, του Έλιαν ο οποίος αποφασίζει να προβεί στην κατάληψη ενός λεωφορείου των ΚΤΕΛ., για να διατρανώσει τη θέληση του ο κάποιος Χ μετανάστης να μετατραπεί σε ΚΑΠΟΙΟΝ με ΠΡΟΣΩΠΟ και μάλιστα στον ΑΝΤΙΗΡΩΑ της ημέρας! Το κατειλλημένο λεωφορείο το συνοδεύει μια ανεκδιήγητη κουστωδία από περίεργους, αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων, δικαστικούς υπαλλήλους, συγγενείς των ομήρων, πολιτικούς κτλ δημιουργώντας μια εντελώς σουρεαλιστική παρουσία η οποία σε συνδυασμό με την πολύ καλή μουσική του Νίκου Πατρελάκη, καταφέρνει να επιτείνει αυτήν την αίσθηση εγλωβισμένου - στο - θέαμα - θεάτρου του παραλόγου, που έχει κανείς παρακολουθώντας την ταινία και η οποία δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η "υπόγεια" συνταύτιση του τίτλου της ταινίας με το όνομα του μεγάλου Έλληνα ραψωδού. Μόνο που αυτή την φορά η εξιστόρηση του έπους, έχει να κάνει με μια κωμικοτραγική κατάσταση παραλόγου και "υμνεί" την δράση ενός εκπροσώπου των Παριών της νεοελληνικής κοινωνίας, χωρίς να υπάρχει τίποτε άλλο κοινό, παρά η πικρή αίσθηση του πεπρωμένου στο φινάλε!
****