One song, one scene #2

20. One - Aimee Mann
Magnolia
1999, Paul Thomas Anderson

One is the loneliest number, much much worse than two. Στην έναρξη κι εδώ, η Aimee Mann μας συστήνει στους βασικούς χαρακτήρες της σπονδυλωτής ταινίας. Ένας οργισμένος παρουσιαστής τηλεμάρκετινγκ (Tom Cruise), ένα καταπιεσμένο παιδί-θαύμα (Jeremy Blackman), μία κακοποιημένη ναρκομανής (Melora Walters) κόρη ενός μύθου της τηλεόρασης (Philip Baker Hall), ένα ερωτευμένο πρώην παιδί-θαύμα (William Macy), ένας έντιμος μπάτσος (John Reilly), ένας ευαίσθητος νοσοκόμος (Philip Seymour Hoffman), ένας ετοιμοθάνατος πατέρας (Jason Robards), μία καταθλιπτική κόρη (Julianne Moore). Όλοι τους περιστοιχισμένοι από κόσμο, μα όλοι τους τόσο μόνοι. Και μετά, έβρεξε βατράχια.

19. Llorando (Roy Orbinson) - Rebekah Del Rio
Mulholland Dr. [Οδός Μαλχόλαντ]
2001, David Lynch

Στο Silencio, το παράξενο εκείνο θέατρο του παραλόγου, η Rita (Laura Harring) και η Betty (Naomi Watts) έχουν λάβει θέσεις. Ο παρουσιαστής κάνει τις απαραίτητες συστάσεις και η κλαίουσα τραγουδίστρια (Rebekah Del Rio) αρχίζει μια λατίνικη, ακαπέλα διασκευή στο Crying του Roy Orbinson (ξανακούστηκε από τον Tom Waits στο Down by Law του Jarmusch). Κι ενώ οι δύο ερωμένες Betty και Rita δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, η Del Rio σωριάζεται κάτω. Παρόλα αυτά, η φωνή της συνεχίζει αδιάκοπα το γοερό της κλάμα. Τι να θέλει να πει ο καλλιτέχνης; Σουρεάλ; Άβυσσος η ψυχή του κυρίου Lynch.

18. The Ballad of Jesse James (Traditional) - Nick Cave
The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford [Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ]
2007, Andrew Dominik

Ο πλανόδιος τροβαδούρος (Nick Cave) τραγουδά στο γεμάτο από κυρίους μπαρ, για τι άλλο; Μα φυσικά, για το πώς ο δειλός Robert Ford (Casey Affleck) δολοφόνησε τον καημένο Jesse James (Brad Pit), για το πώς ο James έκλεβε από τους πλούσιους και τα έδινε στους φτωχούς και άλλα παρόμοια. Κάπου στο μπαρ, μεθυσμένος από ποτό και τύψεις, ο Ford τον διακόπτει με μια πιστολιά και διορθώνει: Είχε δύο παιδιά, όχι τρία. Τελευταία, χρονολογικά, εμφάνιση του Cave στον κινηματογραφικό φακό. Δε θα μπορούσε με τίποτε να απουσιάζει από τις αναμνήσεις μας.

17. White Rabbit - Jefferson Airplane
Fear and loathing in Las Vegas [Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας]
1998, Terry Gilliam

Raoul Duke (Johnny Depp): Έφαγες όλο αυτό το άσιντ; Να εύχεται να έχουμε θοραζίνη αλλιώς την πάτησες.
Dr. Gonzo (Benicio del Toro) - μέσα από τη μπανιέρα: Όταν φτάσει στο σημείο που τα κουνέλι κόβει το κεφάλι του θέλω να πετάξεις το κασετόφωνο μέσα στη μπανιέρα.
Οι διάλογοι τσακίζουν κόκαλα όταν παίζει μια βαλίτσα γεμάτη με δύο σακουλάκια χόρτο, 75 χάπια μεσκαλίνης, 5 φύλλα LSD, μια αλατιέρα γεμάτη κοκαΐνη, έναν γαλαξία από τριπάκια, ένα μπουκάλι τεκίλα, ένα μπουκάλι ρούμι, μια κάσα μπύρες, καθαρό αιθέρα και δυο ντουζίνες διεγερτικά.

16. Singin' in the Rain (Gene Kelly) - Malcolm McDowell
A Clockwork Orange [Το κουρδιστό πορτοκάλι]
1971, Stanley Kubrick

Ζητήματα ηθικής και βίας εγείρει το 1971 ο Stanley Kubrick, καθώς ο φουριόζος Alex (Malcolm McDowell) ξυλοφορτώνει χωρίς λόγο ένα κουλτουρέ ζευγάρι κάπου στην επαρχία της Βρετανίας, τραγουδώντας ταυτόχρονα με ειρωνεία το γνωστό, χαρούμενο τραγούδι του Gene Kelly. 7 χρόνια μετά, ο Sid Vicious χλευάζει το My Way του Frank Sinatra. Αλήθεια, δεν παρατηρεί κανείς την ομοιότητα; Επίσης, ο ντόρος και η λογοκρισία που οδήγησε ως την απόσυρση του φιλμ από πολλές διανομές, δε μοιάζει με τα καμώματα των Pistols; Νομίζω ότι πλέον ξέρουμε που απονέμονται τα σκήπτρα της πρώτης αναρχοπάνκ ταινίας.

15. Mad World (Tears for Fears) - Gary Jules
Donnie Darko
2001, Richard Kelly

Ο Donnie (Jake Gyllenhaal) τα είχε ονειρευτεί όλα. Κάνει την επιλογή του και διαλέγει να μείνει στο κρεβάτι του και να πεθάνει, σώζοντας συγγενείς και φίλους. Οι Tears for Fears (δια χειρός Michael Andrews) επιμένουν: The dreams in which I'm dying are the best I've ever had. Οι 28 τελευταίες, "ανώμαλες" ημέρες διαγράφονται οριστικά και το μόνο που μένει είναι το αβάσταχτο κλάμα της οικογένειας Darko. Παράλληλα Σύμπαντα, χρονοδίνες και ταξίδια στο χρόνο τελειώνουν με την ηρωική αυτοθυσία του νεαρού αντιήρωα. Τι αν δεν το μάθει κανείς; Ίσως σε κάποιο άλλο Σύμπαν.

14. Hardly Wait (Pj Harvey) - Juliette Lewis
Strange Days [Παράξενες μέρες]
1995, Kathryn Bigelow

Μες στο ινταστριαλάδικο συμβαίνουν τρελά σκηνικά: Σαδομαζό βίτσια, συρματοπλέγματα, βιβλία στην πυρά. Ο Lenny (Ralph Fiennes) περιμένει την πρώην του, Faith (Juliette Lewis) να κατέβει από τη σκηνή για να της μιλήσει στα κρυφά. Η εκπληκτική Faith, ιδρωμένη, μέσα στο σέξι της φόρεμα δίνει μια δαιμονισμένη ερμηνεία του Hardly Wait της Polly. Σκηνές ροκ διαδραματίζονται γύρω της, με head bunging και stage diving να δίνουν και να παίρνουν. Στο πρώτο της κινηματογραφικό live, η νυν frontwoman των Juliette and the Licks τα σαρώνει όλα, αποκαλύπτοντας πέραν των άλλων και τα μουσικά της χαρίσματα.

13. Let's Get it on (Marvin Gaye) - Jack Black
High Fidelity
2000, Stephen Frears

Ξαναγραμμένα. Απλώς ανατρέχουμε στο αφιέρωμα My Love Song.

12. Girl, You'll be a Woman Soon (Neil Diamond) - Urge Overkill
Pulp Fiction
1994, Quentin Tarantino

Η ελαφρώς μεθυσμένη βραδιά του Vincent Vega (John Travolta) και της γυναίκας του αφεντικού του, Mia Wallace (Uma Thurman) πλησιάζει στο τέλος της. Ή μήπως τώρα αρχίζει; Ο ξαναμμένος Vincent προβάρει, στον καθρέφτη του μπάνιου, τα λόγια που θα τον γλιτώσουν από περαιτέρω μπελάδες. Η Mia "οπλίζει" το υπερσύγχρονο μαγνητόφωνο με τη διασκευή των Urge Overkill στο κομμάτι του Neil Diamond και λικνίζεται στους ρυθμούς τους, δευτερόλεπτα πριν πέσει με τα μούτρα στις κόκες. Και κάπου εκεί, το τρέξιμο ξεκινά!

11. The Sound of Silence - Simon & Garfunkel
The Graduate [Ο πρωτάρης]
1967, Mike Nichols

Η μεταμόρφωση του συνεσταλμένου, δειλού, άπειρου πρωτάρη ολοκληρώνεται. Πίσω από το παραβάν δυο νεόπλουτων οικογενειών, μια απαγορευμένη σχέση εκτυλίσσεται και πλέον, γεμάτος αυτοπεποίθηση και άνεση, ο Benjamin Braddock (Dustin Hoffman) αλλάζει τα κινηματογραφικά πλατό σαν τα πουκάμισα. Από την πισίνα του σπιτιού του, στο κρεβάτι της κυρίας Robinson (Anne Bancroft) και ξανά πίσω. Δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά. Χωρίς τη δουλειά, όμως. Ζωάρα ο μικρός! Μαζί του, συνοδεία στις άτακτες εξερευνήσεις του, το μελωδικότερο δίδυμο όλων των εποχών. Μαζί του και όλοι εμείς.

10. The End - The Doors
Apocalypse Now [Αποκάλυψη τώρα!]
1979, Francis Ford Coppola

Φλογισμένες εικόνες υποκαθιστούν τους τίτλους έναρξης. Το αντιπολεμικό έπος του Coppola αρχίζει με το "Τέλος" του Jim Morrison. Η παράνοια και η αγωνία του Βιετνάμ, ζωγραφισμένη στα ορθάνοιχτα μάτια του Λοχαγού Benjamin Willard (Martin Sheen) είναι εκείνη που απομένει να ατενίζει τις ναπάλμ και τη φρικαλεότητα που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά Αμερικάνων. Ένας απελπισμένος άντρας, σε μία απελπισμένη χώρα. Εικόνες αιχμηρές, εικόνες που σε στοιχειώνουν. Αυτό δεν είναι άλλωστε το όραμα κάθε κινηματογραφιστή;

9. The Wind that Shakes the Barley (Traditional) - Άγνωστη Καλλιτέχνης
The Wind that Shakes the Barley [Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι]
2006, Ken Loach

Ο 17χρονος Micheal δολοφονείται εν ψυχρώ από τις Βρετανικές δυνάμεις κατοχής. Ο Damien (Cillian Murphy) με τους λοιπούς φίλους και συγγενείς μαζεύονται στην κηδεία του για να τον αποχαιρετίσουν. Μια άσημη Ιρλανδή συγγενής τραγουδά το ομώνυμο με την ταινία, παραδοσιακό ιρλανδικό τραγούδι του 18ου αιώνα (γραμμένο από τον ποιητή Robert Dwyer Joyce). Το είχε ερμηνεύσει και η Lisa Gerrard το 1993. Τώρα όμως, γυμνό από μουσική επένδυση, ακούγεται στην πιο αγνή και καθάρια εκτέλεσή του. Σαν ένα γνήσιο μοιρολόγι της ιρλανδικής επανάστασης, η οποία μόλις αρχίζει.

8. Perfect Day - Lou Reed
Trainspotting
1996, Danny Boyle

Ο Mark Renton (Ewan McGregor) είναι κόκαλο. Αφού σούταρε την παραλίγο μοιραία δόση, η μοκέτα τον καταπίνει και εκείνος βυθίζεται σπαρταρώντας στο σκοτεινό τάφο της ηρωίνης. Σε τέλεια αντίθεση με το όλο σκηνικό, ο Lou Reed μας λέει για μια Τέλεια Μέρα. Ο Boyle παραδίδοντας μαθήματα σύγχρονης σκηνοθεσίας αποφεύγει την κλασσική οπτική των πραγμάτων και μας τοποθετεί εκεί μέσα, μαζί με τον Mark, στον βαθύ του τάφο. Φρέσκια ματιά και άποψη από μια ταινία σταθμό για τα 90's.

7. Ederlezi (Traditional) - Goran Bregovic
Dom za Vesanje [Ο καιρός των τσιγγάνων]
1988, Emir Kusturica

Την ημέρα του Αγίου Γεωργίου, οι εχθροί του Σαρκοζί (βλέπε Ρομά) γιορτάζουν τον ερχομό της άνοιξης τραγουδώντας το κατάλληλο για την περίσταση παραδοσιακό τους τραγούδι, το Ederlezi. Ο Perhan (Davor Dujmovic) ονειρεύεται τη μέρα αυτή. Εκεί, μαζί του βρίσκεται και ο έρωτας της ζωής του, η όμορφη Azra (Sinolicka Trpkova). Και φοράει άσπρο νυφικό. Πραγματικότητα και ψευδαίσθηση μπερδεύονται, καθώς οι αιθέριες εικόνες του Kusturica σε συνδυασμό με τη μεγαλειώδη χορωδία του κολλητού του Νταλάρα, αναγάγουν τη ρομαντική συνεύρεση των δύο νέων σε γεγονός μυθικών διαστάσεων.

6. Sisters of Mercy - In the Temple of Love
Gegen die Wand [Μαζί, ποτέ!]
2004, Fatih Akin

Ψεύτικος γάμος και ψεύτικα αισθήματα δυο Τούρκων, λαζογερμανών δεύτερης γενιάς αρχίζουν να ανατρέπονται μέσα σε μπαρ του Αμβούργου. Οι Sisters of Mercy εξωθούν τη Sibel (Sibel Kekilli) στον sexiest-ever χορό του In the Temple of Love, την ώρα που ο σκληροτράχηλος Cahit Tomruk (Birol Unel) την παρακολουθεί αμίλητος, πίνοντας τη μπύρα του. Μόλις εκείνη φεύγει με το νέο της "κρεβάτι" κάτι σπάζει μέσα του και απομένει σαστισμένος να κοιτά. Σαράντα χρόνια φούρναρης, τέτοιο χορευτικό δεν έχω ματαδεί. Και μάλιστα από μια πρώην πορνοστάρ. Επαγγελματίας η κοπελιά.

5. Where is my Mind? - Pixies
Fight Club
1999, David Fincher

Trust me, everything's gonna be fine, της λέει εκείνος. Ο Tyler Durden (Brad Pitt) είναι νεκρός, παρόλα αυτά η Marla Singer (Helena Bonham Carter) και ο ανώνυμος αφηγητής (Edward Norton) παρακολουθούν αποσβολωμένοι την ολοκλήρωση του καταστροφικού σχεδίου του πρωτοαναφερθέντος. You met me at a very strange time in my life, ξαναλέει και της πιάνει το χέρι. Καθώς οι ουρανοξύστες σωριάζονται ο ένας μετά τον άλλο, οι Pixies δεν πρόκειται να ηχήσουν ποτέ ξανά το ίδιο.

4. Kool Thing - Sonic Youth
Simple Men
1992, Hal Hartley

I can't stand the quiet! ηκούσθη στον αέρα. Μες στο Homer's Oyster Bar η Ρουμάνα Elina (Elina Lowensohn) στήνει τρελό χορό, ο άφραγκος φοιτητής Dennis McCabe (Bill Sage) με τον περίεργο Martin (Martin Donovan) παρατάνε τις στέκες του μπιλιάρδου κι ακολουθούν τις φιγούρες της. Χωρίς λόγο. Έτσι απλά, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Όταν οι κοφτοί διάλογοι του Hartley σταματάνε, οι εικόνες του παίρνουν τον πρώτο λόγο, η μουσική αρχίζει και οι αισθήσεις ξεφαντώνουν. Κι αν δεν είναι οι Yo La Tengo, τότε είναι οι Sonic Youth. Kool scene, Hal!

3. From her to Eternity - Nick Cave and the Bad Seeds
Der Himmel Uber Berlin [Τα φτερά του έρωτα]
1987, Wim Wenders

Η μοναχική Marion (Solveig Dommartin) ετοιμάζεται να συναντήσει το πεπρωμένο της στο live των Bad Seeds. Ο Damiel (Bruno Ganz) εγκαταλείπει τη βασιλεία των ουρανών για να γευτεί τα εγκόσμια στο πλάι της όμορφης ακροβάτριας. Ο Nick Cave στην ιστορική, πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, παρέα με τον Blixa Bargeld δίνουν ρέστα μπρος σε βερολινέζους post-punks. Και η τρεμάμενη από τα φωτορυθμικά σκιά του ετέρου, ακίνητου αγγέλου Cassiel (Otto Sander) εντυπώνεται παντοτινά στο αρνητικό της μνήμης μας.

2. Just Like Honey - Jesus & Mary Chain
Lost in Translation [Χαμένοι στη μετάφραση]
2003, Sofia Coppola

Ο Bob Harris (Bill Murray) αποχαιρετά για τελευταία φορά τη Charlotte (Scarlett Johansson) και η γλυκιά γεύση του τελευταίου τους ασπασμού είναι αυτή που μένει. Τίποτε δεν έχει λυθεί, αλλά και οι δυο τους γνωρίζουν ότι όλα θα πάνε καλά. Επιτέλους, το αδιέξοδο και το ανεκπλήρωτο μιας ειλικρινούς, ανθρώπινης σχέσης κάνει την ανατροπή τηρώντας πάντα τους κανόνες του πλατωνικού. Σουρουπώνει στους πολυσύχναστους δρόμους του Τόκυο και η shoegaze των αδελφών Reid χαρίζει τις κατάλληλες, αισιόδοξες νότες στις φθορίζουσες νέον-επιγραφές του. Τη ίδια ώρα, η σύγχρονη, αστική ποίηση της Coppola περνά στην ιστορία.

1. Needle in the Hay - Elliot Smith
The Royal Tenenbaums [Οικογένεια Τένενμπαουμ]
2001, Wes Anderson

Ο Richie (Luke Wilson) πετάει τα αξεσουάρ του τένις καθώς η εικόνα της Margot (Gwyneth Paltrow) γυροφέρνει στο μυαλό του. Στα κενά του μάτια, η αυτοκτονία δείχνει μονόδρομος. Ο Elliot Smith "μπουκώνει" τα αυτιά μας με γενναίες δόσεις κατάθλιψης, ενθαρρύνοντας τούτη την ύστατη πράξη και κάπως έτσι, ο φίλτατος Wes Anderson μόλις μας έχει προσφέρει μια από τις οπτικοακουστικώς ρεαλιστικότερες απόπειρες αυτοχειρίας όλων των σινε-εποχών.