Orgy of Tolerance
Ο πολυτάλαντος Βέλγος Jan Fabre με τις ιδιότητες του εικαστικού, χορογράφου, σκηνοθέτη και θεατρικού συγγραφέα προσπάθησε με την τελευταία του παράσταση "Το όργιο της ανεκτικότητας" να δημιουργήσει ένα κλίμα αφύπνισης με μια δόση ηλεκτρισμένης αισθητικής.
Ήταν μια παράσταση που είχε σαν βασικό στόχο να σοκάρει το κοινό και να συζητηθεί, στόχο που δεν ξέρω κατά πόσο επιτεύχθηκε κατεξοχήν αν και σίγουρα συζητήθηκε για διαφορετικούς ίσως λόγους.
Καυστικά σχόλια λοιπόν πάνω στον καταναλωτισμό, την μανία για το sex σε συνδυασμό με το έμφυτη τάση για επίδειξη, την αποξένωση και την αντικατάσταση των ανθρώπινων σχέσεων με τα καταναλωτικά αγαθά.
Από τα καλύτερα σημεία της παράστασης ήταν το φινάλε με ένα μεγάλο "fuck you" σε όλο τον κόσμο κυριολεκτικά, συμπεριλαμβανομένου του δήθεν κουλτουριάρικου κοινού, ολόκληρου του κυκλώματος του θεάματος, μηδενός εξαιρουμένου ούτε φυσικά και του ίδιου του σκηνοθέτη.
Τις εντυπώσεις κέρδισε επίσης το σκετς για τον κόσμο της μόδας, όπου ένας στυλίστας ανακαλύπτει τον Χριστό και προσπαθεί να τον πλασάρει ως το the next big thing, καθώς και ένα κλασσικό αγγλοσαξονικό ζευγάρι σε κρίση φυλετικής συνείδησης, μαζί μια συζήτηση σχετικά με τους οργασμούς (cum) με πανέξυπνα λογοπαίγνια που έλαβε τέλος με το "Come Together" των Βeatles.
Δεν ξέρω αν και κατά πόσο κατάφερε να σοκάρει το κοινό, αν ήταν όντως αυτός ο υποτιθέμενος στόχος του, αλλά επικεντρώθηκε να αποδείξει το όργιο της μη ανεκτικότητας, πόσο δηλαδή οι σημερινοί άνθρωποι δεν είναι στην ουσία ανοιχτοί ως προς το διαφορετικό και ας πασχίζουν να αποδείξουν το αντίθετο.
Δεν είδα κόσμο να αποχωρεί λοιπόν, εκτός από ελάχιστες γηραιές ίσως κυρίες, αλλά αντίθετα είδα μεγάλο μέρος του κοινού να φεύγει με ένα ελαφρύ (ειρωνικό?) μειδίαμα στο τέλος της παράστασης, που σημειωτέον καταχειροκροτήθηκε.
Εν τέλει το πιο δυνατό σημείο του Οργίου ήταν το βιτριολικό του χιούμορ συν τις εξαιρετικές υποκριτικές και χορευτικές δυνατότητες των συντελεστών του.
