όσκαρ 2004: ο άρχων των αγαλματιδίων

Οκτώ μέρες πριν την απονομή έβλεπα τον Πήτερ Τζάκσον να μιλά με υπερηφάνεια και ανακούφιση για την τριλογία του "Άρχοντα". Να παρουσιάζει την οκτάχρονη πορεία και την ολοκλήρωσή του ως 'έργο ζωής' και να ευχαριστεί το θεό, τη Νέα Ζηλανδία, το Γουέλινγκτον και εντέλει τη μαμά και τον μπαμπά του που του αγόρασαν σε ηλικία 8 ετών μια κάμερα σούπερ-8. Και να που επιτέλους ο αγώνας του δικαιώθηκε. Και μην ακούω μεμψιμοιρίες του τύπου 'κόλπο ήτανε στημένο από το κατεστημένο'. Όχι δεν πήρε οκτώ όσκαρ, πήρε έντεκα!!! Τόσα που μπορεί άνετα να παίξει σουμπούτεο. Θα δυσκολευτεί βέβαια να βρει αντίπαλο! Ίσως με κάποια μικτή Ντίσνεϊ. Τες πα.

Για την ιστορία μπορούμε να τα αναφέρουμε. Εκτός των καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου και σκηνοθεσίας, έχουμε αυτά της καλλιτεχνικής διεύθυνσης [στους Grant Major, Dan Hennah και Alan Lee] και των κοστουμιών [στους Ngila Dickson και Richard Taylor], του μακιγιάζ [στους Richard Taylor / Peter King], του μοντάζ [στον Jamie Selkirk] και της μίξης ήχου [στους Christopher Boyes, Michael Semanick, Michael Hedges και Hammond Peek], καθώς και των οπτικών εφέ [στους Jim Rygiel, Joe Letteri, Randall William Cook και Alex Funke].

Οσκαρούχοι όμως στέφτηκαν και οι μουζικάντες της ταινίας. Ο μεν Howard Shore το είχε ξανακερδίσει με την πρώτη ταινία της τριλογίας, την "Αδελφότητα του δακτυλιδιού" (2001). Εδώ κονταροχτυπήθηκε με τους Danny Elfman [Απίθανες ιστορίες / Big fish], Gabriel Yared [Cold mountain], Thomas Newman [Ψάχνοντας τον Νέμο] και James Horner [Σπίτι από άμμο και ομίχλη]. Η δε μούσα των φοιτητικών μας χρόνων Annie Lennox ήταν πρωτάρα και διασταύρωσε τα σκουπόξυλά της με τους πολύπειρους Sting, Elvis Costello και T-Bone Burnett. Βέβαια δεν ήταν μόνη της. Είχε συμπαραστάτες τον παραγωγό Fran Walsh και τον ίδιο τον συνθέτη Χάουαρντ Σορ.

Ο "Master and commander" του Πήτερ Γουέιρ διάλεξε μάλλον κακή χρονιά. Μόνο δυο οσκαράκια αξιώθηκε, ένα για τον ήχο του Richard King [βασιλικότερος του Άρχοντα] κι ένα για την φωτογραφία του Russell Boyd.

Στους ρόλους τα πράματα ήταν εξίσου ξεκάθαρα. Δυο ανδρικοί για το "Σκοτεινό ποτάμι" του Κλιντ Ήστγουντ κι από ένα για το "Τέρας" Σαρλίζ Θέρον και το φλογερό "Παγωμένο βουνό" που ακούει στο όνομα Ρενέ Ζέλβεγκερ. Για τις ερμηνείες των Σων Πεν και Τιμ Ρόμπινς διαφωνώ. Θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται οι Μπιλ Μάρεϊ [Χαμένος στη μετάφραση] και Μπενίτσιο Ντελ Τόρο [21 γραμμάρια] στις θέσεις τους. Αλλά το θέμα της ταινίας ήταν 'αμερικάνικο' και επιπλέον πιασάρικο στην αντίπερα όχθη. Συν του γεγονότος ότι δεν διέθετε χιούμορ λόγω του ασήκωτου κλειστοφοβικού σεναρίου.

Στις γυναίκες είχαμε μάλλον δίκαιη επικράτηση. Η Theron μεταμορφώθηκε κι έτρεχε στα κέντρα αποκατάστασης της ψυχικής υγείας για να συνέλθει. Χώρια που είχε τσιμπήσει και το μισό αρκουδάκι στο Βερολίνο, που έχει αποδειχθεί προπομπός του αντίστοιχου όσκαρ. Η Renee είναι πολύ συμπαθητικό μουτράκι κι εκμεταλλεύτηκε με ιδανικό τρόπο το χαρακτήρα που της εμπιστεύτηκε ο Άντονι Μιγκέλα. Ακόμη κι αν κέρδισε με διαφορά στήθους είναι σίγουρα πανάξια και γι' αυτό.

Μια άλλη γυνή, μικρή και πονηρή, προερχόμενη από κινηματογραφική φαμίλια, πήρε το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου για τις περιπέτειες που οδήγησε τον προαναφερθέντα "Χαμένο στη μετάφραση" Bill Murray. Πρόκειται για την Σοφία Κόπολα, κόρη του Φράνσις - νονού - Φορντ. Σηκώθηκε στο πόντιουμ χωρίς να πιστεύει στ' αυτιά της και αναγόρευσε τον Μάρεϊ σε μούσο που της ενέπνευσε το χαρακτήρα και το σενάριο. Αναφέρθηκε στις αυτοβιογραφικές παραπομπές της αλλά και στους δημιουργούς των οποίων τις ταινίες ρούφηξε κυριολεκτικά ως οξυγόνο. Στον νεορεαλιστή Αντονιόνι, τον νεοκυματικό Γουόν Καρ Γουάι, αλλά και στον καμπαρετζή Μπομπ Φόσσι και στον χαμένο γενικώς Γκοντάρ.

Το ξενόγλωσσο όσκαρ ήταν επίσης εύκολη υπόθεση. "Η επέλαση των βαρβάρων" του Ντενί Αρκάν ταρακούνησε όλους όσοι την είδαν, ακόμη κι αυτούς που αγόρασαν αγρό. Ο σκηνοθέτης εξέφρασε την ευαρέσκειά του στην επιτροπή διότι δεν συμπεριέλαβε τον "Άρχοντα των δακτυλιδιών" σ' αυτήν την κατηγορία. Φορσέ και το όσκαρ κινουμένου σχεδίου. Η Pixar του Steve Jobbs θριάμβευσε ως νεόκοπος γολιάθ με την λογοδιάρροια του "Finding Nemo" [σκηνοθεσία των Andrew Stanton και Lee Unkrich] έναντι του μουγκού δαβίδ "Τρίου της Μπελβίλ".

Στο ντοκιμαντέρ είχαμε τροπαιούχο έναν γνωστό μας από τους Νέους Ορίζοντες, τον Errol Morris. Που μαζί με τον Michael Williams υπέγραψε την "Ομίχλη του πολέμου". Που αναφέρεται στα έργα και τις ημέρες του Robert S. McNamara. Που διετέλεσε γραμματέας του υπουργείου 'άμυνας' των ΗΠΑ και θεωρήθηκε ο 'αρχιτέκτων του πολέμου στο Βιετνάμ'. Δεν το έχω δει το φιλμ αλλά από τα υπόλοιπα μπορώ να συμπεράνω ότι ήταν το πιο απόμακρο χρονικά από το ζοφερό σήμερα. Κι όταν βλέπεις κάτι που αναφέρεται στο σκοτεινό παρελθόν διασκεδάζεις το όχι και τόσο φωτεινό παρόν.
Για το τέλος έμειναν τα μικρά. Στην κατηγορία κινουμένου σχεδίου ο τραγικωμικός "Harvie Krumpet" του Adam Elliot. Στην κατηγορία δράσης οι "Δυο στρατιώτες" των Aaron Schneider και Andrew J. Sacks που στηρίχτηκαν στο ομώνυμο διήγημα του Φώκνερ και στην μουσική του Μαρκ Σάιμαν. Και στο σινεμά τεκμηρίωσης η "Καρδιά από Τσερνομπίλ" της Maryann DeLeo που επίσης θυμίζει μακρινά κακά [!#!@;(!+! και κάτι κεραυνοί] που παιδεύουν τέκνα.

Και τέλος, τέλος, τέλος, ο μέγας τιμώμενος της βραδιάς, ο παρτάκιας Μπλέηκ Έντουαρντς, ο πνευματικός πατέρας του Ροζ Πάνθηρα. Που έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, όπως καλή ώρα ο περσινός κος Σμιτ του Τζακ Νίκολσον. Αυτό κι αν ήταν ξαφνικό!

- Γουάου, ωραίο κι αυτό. Μου δώσανε ενάμισι λεπτό, εγώ προτιμώ να λέω 90 δευτερόλεπτα, για να ευχαριστήσω όλους όσοι έκαναν πραγματικότητα αυτήν την αποψινή τιμή που μου γίνεται. Ας αρχίσω να το σκέφτομαι σοβαρά, ποιοι είναι αυτοί οι όλοι - μα όλοι - όσοι... Πρώτος μού 'ρχεται εκείνος ο φουκαράς που φτυάριζε τις σβουνιές του ελέφαντα στο Πάρτι σιγοτραγουδώντας There's no business like show business. Κι έπειτα εκείνος ο ιταλός ηθοποιός που δεν καταλάβαινε το 'οκέι! σου εξηγώ πως θα το κάνεις' και νόμιζε ότι όλα είναι οκέι κι έκανε άλλ' αντ' άλλων. Και φυσικά μας ανάγκασε να υποκύψουμε στην δική του άποψη...

- Εν ολίγοις, θέλω να πω ότι ο καθένας συνεισέφερε κι από κάτι, φίλοι ή εχθροί το ίδιο. Και δεν θα μπορούσα να τα κάνω όλ' αυτά χωρίς εχθρούς βέβαια. Μου τη δίνανε στα νεύρα κι ήθελα να τους αποδείξω ότι έχουν άδικο. Όλοι λοιπόν κάτι βάλανε, από τον τύπο με το φτυάρι ως τα διορατικά μέλη της Ακαδημίας. Η μαμά μου σας ευχαριστεί, ο μπαμπάς μου σας ευχαριστεί, η όμορφη εγγλέζα γκόμενα με την στεντόρεια σοπράνο φωνή και το αθυρόστομο λεξιλόγιο σας ευχαριστεί το ίδιο. Και σίγουρα, διάολε, σας ευχαριστώ κι εγώ.

Αν μη τι άλλο, δεν εξέλειπε το χιούμορ ακόμη από τον κόσμο μας, όπως θα αντιληφθήκατε.

Κι θέτε κι αν δε θέτε
Υποχθόνια σχέδια στο πανί
Η προέλαση των βαρβάρων
Monster and commander of Christina Ricci
To Παγο-βούνι τελεία κομ
Χαμένος στη μετάβαση
Χαμένος αμετάφραστος
11 μαθήματα από τον κο ΜακΝαμάρα
Τα δυο βετερανάκια
Harvie Krumpet αγάπη μου
Καρδιά από Τσερνομπίλ
Τι άλλο έκανε η Maryann DeLeo και πως
Official party man

ΥΓ: Στις 26 Απριλίου θα κλείσουμε 17 χρόνια παρέα με τη ραδιενέργεια του Τσερνομπίλ.