Παρίσι του Σεντρίκ Κλαπίς
Paris, Γαλλία 2008, 130'
Η Πόλη του Φωτός είναι μαγική, ιδανική και ιδεατή συγχρόνως. Υπάρχει μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων. Χιλιάδες την επισκέπτονται για να ζήσουν ένα όνειρο. Ένας μετανάστης απ' το Καμερούν θέλει να φτάσει εδώ, στον επίγειο παράδεισό του. Η φίλη του δουλεύει σ' έναν φούρνο και χαμογελά στους πελάτες δεχόμενη τις ρατσιστικές παρατηρήσεις της ξενέρωτης ιδιοκτήτριας.
Οι κάτοικοί της ψωνίζουν από τα αρτοποιεία και τις λαϊκές αγορές. Όχι απ' τα σουπερμάρκετ. Ένας μανάβης νιώθει ανάμεικτα συναισθήματα για τη σκοτωμένη πρώην γυναίκα του. Μια πελάτισσα, κοινωνική λειτουργός και μητέρα χωρίς πατέρα, τον καλοβλέπει αλλά είναι διστακτική. Τα παιδιά τους βρίσκονται στο ίδιο σχολείο. Οι συνάδελφοι του μανάβη είναι ολίγον αγροίκοι. Η πελάτισσα έχει έναν αδερφό που χορεύει στο Μουλέν Ρουζ αλλά εσχάτως έμαθε ότι πάσχει από σπάνια καρδιακή νόσο και ότι πρέπει να εγχειριστεί με μικρές πιθανότητες επιτυχίας.
Τα δυο αδέρφια έρχονται κοντύτερα εξαιτίας της δοκιμασίας. Αυτός παρατηρεί τον κόσμο από ψηλά και μακριά. Απέναντί του ζει μια φοιτήτρια την οποία ποθεί. Αυτή δέχεται βομβαρδιστικά ερωτικά sms του καθηγητή της και κάποτε τον αποκαλύπτει και υποκύπτει στη γοητεία των κλισέ. Ο ερωτευμένος δάσκαλος έχει χιούμορ, έναν αδερφό αρχιτέκτονα κι έναν ψυχαναλυτή εξίσου τρελό. Ο αρχιτέκτων νομίζει πως είναι ευτυχισμένος αλλά... Η στερημένη λειτουργός θα δοκιμάσει ομοιοπαθητική με τους άντρες;
Το Παρίσι είναι γύρω τους, μέσα τους, κινούνται ζουν κι αναπνέουν στους ρυθμούς του. Είτε ονειροπολούν στριφογυρίζοντας στον Πύργο του Άιφελ, είτε περιπλανιούνται στην Μονμάρτη και στη βασιλική της, είτε το βλέμμα ταξιδεύει στα μάρμαρα του νεκροταφείου Περ Λασέζ. Κι αυτός ο εκκεντρικός ήρωας, ο Πιέρ [Romain Duris] ο παροπλισμένος, ο Πέτρος με την πέτρινη καρδιά που πάσχει συναισθηματικά και σωματικά, που θωρεί μελαγχολικά τις πέτρες του Περ Λασέζ - είναι κι αυτός μια προσωποποίηση του Παρισιού.
Κι αν πιστεύετε πως σας περιέγραψα όλη την ταινία, κάνετε λάθος. Γιατί όλα συμβαίνουν από δω και μετά. Ένα επίπεδο παρά μέσα. Ένα συναίσθημα παραδίπλα.
Ο Cedric Klapisch, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός και παραγωγός, έκανε πανεπιστημιακό μάστερ στον Γούντι Άλεν κι αυτή του η αγάπη είναι φανερή. Το βιογραφικό του είναι γεμάτο γοητευτικές και αξιοπερίεργες φάσεις και αντιθέσεις. Ο Ρομαίν Ντιρί είναι ο αγαπημένος του πρωταγωνιστής. Ίσως τον θυμάστε από το βαρκελωνέζικο Euroflirt [L' auberge espagnole, 2002] και τη συνέχειά του, τις "Ρώσικες κούκλες" [Les poupees russes, 2005].
Η Juliette Binoche είναι καταπληκτική, είναι γήινη θεά αυτοσχεδιαστική και αστεία σε στιγμές ανθρώπινες. Ο Fabrice Luchini σολάρει με διαβολικό πνεύμα. Οι μικροί και οι μικρότεροι ρόλοι [Albert Dupontel, Francois Cluzet, Karin Viard, Olivia Bonamy, Maurice Benichou, Annelise Hesme, Sabrina Ouazani] είναι σαν τα λεπτά μυρωδικά. Οι τζαζεμένες μουσικές των Loic Dury και Robert 'Chicken' Burke έξοχες. Το μοντάζ της Francine Sandberg και οι ευρυγώνιοι φακοί του Christophe Beaucarne αναδεικνύουν από μια φρέσκια "οπτική γωνία" την πολυπλοκότητα της ζωής στη γαλλική πρωτεύουσα.
Απολαύστε υπεύθυνα.
