Paul Leonard Newman [1925-2008]
Ποιος θα το φανταζόταν ότι αυτά τα καθάρια γαλάζια μάτια είχαν αχρωματοψία! Γλίτωσαν από την Οκινάουα από καθαρή τύχη. Σπούδασαν υποκριτική στο Γέηλ υπό το βλέμμα του Λη Στράσμπεργκ. Πρωταγωνίστησαν στο θέατρο πλάι στην Τζέραλντιν Πέητζ στο "Γλυκό πουλί της νιότης" του Ουίλιαμς, το οποίο αργότερα [1962] το κάνανε και ταινία. Ντεμπουτάρισαν στο σινεμά με την Βιρτζίνια Μάγιο στο "Ασημένιο δισκοπότηρο" [The Silver Chalice, 1954] του Βίκτορ Σάβιλ.
Ο Νιούμαν απέκτησε πέντε κόρες κι έναν γιο αδικοχαμένο, από δυο συζύγους. Ο δεύτερος γάμος [1958] με την Τζόαν Γούντγουορντ κράτησε 50 χρόνια. Εκείνη τη χρονιά έκανε μαζί της δυο ταινίες με σημαδιακούς τίτλους: "Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού" και "Καλημέρα ζωή". Τελευταία κοινή τους ερμηνεία στο έξοχο "Ο κύριος και η κυρία Μπριτζ" [1990] του Άιβορι και τελευταία τηλεταινία το "Empire Falls" [2005] του Φρεντ Σκεπίζι. Την σκηνοθέτησε επίσης πέντε φορές με μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία, πρωταγωνιστώντας ενίοτε: Ραχήλ-Ραχήλ [1968], Η επίδραση των ακτίνων γάμα στα χρυσάνθεμα [1972], The Shadow Box [1980], Χάρρυ και γιος: Η σύγκρουση [1984] και Ο Γυάλινος Κόσμος [1987].
Βέβαια, εμείς τον θυμόμαστε ως μεγάλο γόη και μεγάλο ηθοποιό. Κυρίως από τις δυο ταινίες του με τον άλλον γαλανομάτη γόη, τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ: Οι δυο ληστές [Butch Cassidy and the Sundance Kid, 1969] και Το κεντρί [The Sting, 1973]. Ακολούθησαν σε δημοτικότητα "Ο πύργος της κολάσεως" [The Towering Inferno, 1974], "Ο δικαστής" του Χιούστον [The Life and Times of Judge Roy Bean, 1972], το χόκεϊ καλτ "Άγριο Παιχνίδι" [Slap Shot, 1977] και κάτι λιγότερο "Ο Επιθεωρητής Χάρπερ" [The Drowning Pool, 1975].
Τα '80ς ξεκινάνε μουδιασμένα και "Χωρίς Δόλο" [Absence of Malice], ανεβαίνουν με τη δικαστική "Ετυμηγορία" [The Verdict, 1982] και κορυφώνονται οσκαρικά με το αβανταδόρικο "Χρώμα του Χρήματος" [The Color of Money, 1986], πριν ξεθυμάνουν με τον πολιτικάντη Blaze. Οι πιο νέοι θα έχουν υπόψη τους τον "Κύριο Χούλα Χουπ" [The Hudsucker Proxy] των Κοέν και το κωμικοτραγικό "Δεν Είμαι Κορόιδο Κανενός" [Nobody's Fool], αμφότερα του 1994, αλλά και το έσχατο γκανγκστερικό δράμα "Ο Δρόμος της Απώλειας" [Road to Perdition, 2002].
Ήταν λάτρης των αγώνων ταχύτητας και συνιδρυτής δυο αγωνιστικών ομάδων. Στη θέση του οδηγού μπορείτε να τον θαυμάσετε στην ταινία του 1969 "Ο Νικητής". Το 1979 τερμάτισε δεύτερος στις 24 ώρες του Λε Μαν με μια Πόρσε 935. Ήταν επίσης ανθρωπιστής και πολύ φιλάνθρωπος, ιδρύοντας προσωπικές επιχειρήσεις [Newman's Own] και κατασκηνώσεις [Hole in the Wall Gang Camp] για τη σίτιση και την ανακούφιση κυρίως των παιδιών και των προσφύγων.
Ετοιμαζόταν να σκηνοθετήσει την πρώτη του θεατρική παράσταση, το κλασικό "Άνθρωποι και Ποντίκια" του Στάινμπεκ, αλλά τον πρόλαβε ο καρκίνος του πνεύμονα. Ήταν μανιώδης καπνιστής αλλά το 'χε κόψει.
