Pina Bausch, η ιέρεια του Βούπερταλ [1940-2009]
Γεννήθηκε στο Σόλινγκεν και σπούδασε χορό στο Folkwang School της Έσσης με διευθυντή και δάσκαλο τον Kurt Jooss. Συνέχισε ως υπότροφος στο Juilliard School of Music της Νέας Υόρκης. Χόρεψε με την ομάδα των Paul Sanasardo & Donya Feuer αλλά και με το Νέο Αμερικάνικο Μπαλέτο και την Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης. Το 1962 επιστρέφει στην Γερμανία και επί πέντε χρόνια χορεύει στο Folkwang-Ballett του πρώτου της δασκάλου σε δικές τις πρωτοποριακές χορογραφίες. Το 1969 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της ομάδας.
Από το 1973 διευθύνει το νεοϊδρυθέν Tanztheater Wuppertal με το οποίο μεγαλουργεί. Χορογραφεί και χορεύει "Ιφιγένεια εν Ταύροις", "Ιεροτελεστία της Άνοιξης", "Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα", "Το κάστρο του Κυανοπώγωνα", "Καφέ Μίλερ", "Kontakthof", "Άριες", "Γαρίφαλα", "Βίκτωρ", "Παλέρμο Παλέρμο", "Ο καθαριστής τζαμιών", "Νερό", "Για τα παιδιά του χθες, του σήμερα, του αύριο", "Ανάσα", "Ten chi", "Rough cut", "Ορφέας και Ευρυδίκη", "Πανσέληνος", "Mazurca Fogo", "Γλυκό Μάμπο", "Bamboo Blues", "Απόγευμα με τον Steve Reich", "Chili" κ.α. Μόνιμος βοηθός και ερμηνευτής της ο Dominique Mercy.
Η σχέση της με την 7η Τέχνη επιλεκτική, δυναμική και έντονα ανταποδοτική. Αρχή με την ερμηνεία της πριγκίπισσας Λερίμια στο μουσικό ονειρόδραμα του Φελίνι "Και το πλοίο φεύγει" [1983]. Την ίδια χρονιά η Chantal Akerman καταγράφει "μια μέρα που η Πίνα Μπάους μου ζήτησε" [Un jour Pina m'a demande]. Είχε προηγηθεί τρία χρόνια το ντοκιμαντέρ "Γενική πρόβα" [Die Generalprobe, 1980] του, παθιασμένου με τις τέχνες, Werner Schroeter. Το 1990 σχεδιάζει, χορογραφεί και σκηνοθετεί η ίδια το χορόδραμα "Το παράπονο της αυτοκράτειρας" [Die Klage der Kaiserin] για λογαριασμό του Channel 4.
Στα 2002 ο Pedro Almodovar την απαθανάτισε να χορεύει στην ταινία του "Μίλα της" [Hable con ella] αποσπάσματα από το "Καφέ Μίλερ" και το "Mazurca Fogo". Πέθανε ένα μήνα πριν κλείσει τα 69, 9 μέρες μετά την τελευταία της σκηνική εμφάνιση [στις 21 Ιουνίου] και μόλις πέντε μέρες μετά τη διάγνωση ότι πάσχει από καρκίνο. Το επόμενό της σχέδιο ήταν η πρώτη παγκοσμίως 3D ταινία με θέμα το χορό και τίτλο το όνομά της, "Pina" [2010]. Το πλήρες βαφτιστικό της είναι Philippine.
