Πίσσα

Μια ταινία που έρχεται με φόρα από το περσινό 49ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια. Ο ήρωάς της, ο Σκόρος, μπαίνει άδικα φυλακή στα τέλη του 2ου παγκοσμίου και βγαίνει με αναστολή στην καρδιά του απολυταρχισμού. Ψάχνει να βρει τη γυναίκα της ζωής του. Όμως κι αυτόν τον ψάχνει ένας βασανιστής για να του πάρει μια πολύτιμη πέτρα. Στο δρόμο του [σ' αυτό το ταξίδι της μιας νύχτας] θα συναντήσει την παρακμή της μεγαλούπολης: βρομερές γειτονιές, καταγώγια, το κανάλι των λημμάτων, κτίρια της χαίνουσας καθεστωτικής αρχιτεκτονικής, και, τελικά, τον μόνο ελεύθερο χώρο, τα νεκροταφεία. Και κάθε καρυδιάς καρύδι. Θα πρέπει να τα σπάσει, αυτά τα τσόφλια της κοινωνίας, πριν τον σπάσουν εκείνα.

Μια ταινία με πολύ άσφαλτο, χωρίς καθόλου πούπουλα, με πρότυπο τους ήρωες του Charles Bronson. Δυνατή, γρήγορη, μαυρόασπρη και τεχνικά προχωρημένη. Παράξενες γωνίες λήψης, παράξενες ερμηνείες, παράξενη ανάμιξη φόρμας [35mm στα 60ς, 16mm στα 40ς, 8mm στο απώτερο παρελθόν], παράξενη μίξη ασμάτων του καθεστώτος και τζαζ σάουντρακ με ορχηστρικά του πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη Kalin Nikolov. Μια αποκάλυψη από τη Βουλγαρία. Αλήθεια! Οι βάρβαροι βούλγαροι πως λέγονται στα αγγλικά; Bulgar Bulgarians;

Μια ταινία γεμάτη παράξενες και δυσεξήγητες ατάκες. Του τύπου: "Δυο κουράδες μπορεί να σου προκαλέσουν αναγούλα, αλλά μια τεράστια ποσότητα σκατά κάνει πάντα πολύ μικρότερα κακά". Με αναπάντεχο φινάλε. Με πολύ αδρεναλίνη, με αναμνήσεις ευχάριστες κιβωτισμένες μέσα σε άλλες δυσάρεστες. Με κόμικ και μακάβριο επιθανάτιο χιούμορ. Και με μια εξίσου αναπάντεχη διασκευή. "Put the Blame on Mame" μοιραίοι μου θεατές και κατεβάστε το σάουντρακ εδώ...