Ποίηση

Ο κορεάτης Lee Chang-dong είναι ένας πετυχημένος μυθιστοριογράφος που πέρασε πίσω απ' το φακό αφού πάτησε τα σαράντα. Την καλλιτεχνική του πορεία την παρακολουθήσαμε από την αρχή. Τη χρονιά της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης ήταν υποψήφιος για το Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου με το Πράσινο Ψάρι [Chorok mulkogi/ Green Fish, 1997, 111λ]. Πέντε χρόνια μετά μας ήρθε με ένα αριστούργημα, την Όαση [O-ah-si-su/ Oasis, 2002, 132λ.] αφού προηγουμένως σάρωσε πάμπολλα και μεγάλα βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ.

Το 2007 το Φεστιβάλ τον προσκάλεσε για μια τιμητική αναδρομή στο έργο του. Τότε είδαμε τη δεύτερη ταινία του, Μέντα καραμέλα [Bakha satang/ Peppermint candy, 1999, 129λ.] αλλά και την τρέχουσα Κρυφή ηλιαχτίδα [Secret Sunshine/ Milyang, 2007, 142λ]. Τώρα επιστρέφει και πάλι στην αγαπημένη του γέφυρα, στην αγαπημένη του πόλη και στο Φεστιβάλ που τον αγάπησε με μια καθαρή καθαρόαιμη Ποίηση [2010].

Στους αγαπημένους του ήρωες ήταν και είναι πάντα ένα άτομο με ειδικές ανάγκες. Ήταν και είναι πάντοτε μια κρυφή πτυχή μιας φαινομενικά υγιούς κοινωνίας. Ήταν και είναι άτομα με ανάλγητες συμπεριφορές. Η θεματογραφία του ακουμπά στην καθημερινότητα και οι ευαίσθητες κεραίες του συλλαμβάνουν και αναμεταδίδουν με συναρπαστικό τρόπο ιστορίες και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που περνάνε πολλές φορές στα ψιλά των εφημερίδων ή χάνονται αχαρτογράφητες.

Στην Ποίηση, λοιπόν ενυπάρχουν όλα αυτά αλλά με μια διαφορετική ματιά. Η κεντρική ηρωίδα, μια 66χρονή κυρία που ζει με το εγγονό της, έρχεται κατάφατσα με μια πολύ δυσάρεστη και ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίσημη κατάσταση. Ταυτόχρονα θέλει να μάθει να γράφει ποιήματα [παιδικό της απωθημένο] και ξεχνάει ουσιαστικά [ονόματα ουσιαστικά] ως απαρχή Αλτσχάιμερ. Το βάρος που νιώθει για τα κρίματα του εγγονού της είναι ένα ασήκωτο αίσθημα ευθύνης για την πλημμελή ανατροφή του. Αντίθετα οι γονείς των άλλων συνενόχων συμμαθητών του εγγονού, δε βλέπουν το πρόβλημα και πιστεύουν ότι το κουκούλωμα θα γιάνει τις ψυχές των παιδιών τους.

Τούτα όμως είναι δευτερεύοντα. Κυρίως θέμα είναι η σούπερ γιαγιά με τις σούπερ ανησυχίες και τη σούπερ ενσάρκωση της καταπληκτικής Yoon Jeong-hee. Ποιήματα γράφει με κάθε της κίνηση, νεύμα, απορία ή ανακάλυψη, με κάθε λεπτομέρεια που ανασύρει από το τσουβάλι των ερεθισμάτων με τα οποία βομβαρδίζεται, όπως όλοι μας, αδιάκοπα και καθημερινά.

Το σενάριο είναι δυνατό και εύθραυστο [οξύμωρο sic], οι χαρακτήρες ελλειπτικοί και υπαινικτικά πλήρεις [άλλο οξύμωρο], η τέχνη της ποίησης αντιμετωπίζει παράλληλα ζητήματα με αυτή του σινεμά [ψάχνει εκφραστές και αποδέκτες]. Τι νόημα έχει σ' έναν πεζό κόσμο; αναρωτιέται ο σκηνοθέτης. Ποιοι θεατές το καρπώνονται δημιουργικά και πόσοι ψυχαγωγούνται με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου; Είναι πολιτισμός αυτό που σερβίρουν τα μεγάλα στούντιο ή όσα μας ψιθυρίζει ταπεινά μια κυρία στη δύση του βίου;

Όσο θα χαιρόμαστε τέτοια αριστουργήματα τόσο θα αντιστέκεται το μέσα μας σε μια ψηφιακή ισοπέδωση ταχυκατανάλωσης αέρος κοπανιστού.

Η ταινία κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 4/11 στο Φεστιβάλ και την Πέμπτη 9/11 στις αθηναϊκές αίθουσες.

Rewind

Η Όαση στ' αγαπημένα του 43ου ΦΚΘ
Η Μέντα Καραμέλα στο τοπ 11 του 48ου ΦΚΘ
Η Όαση 6η στις φεστιβαλικές ταινίες της δεκαετίας