Ποιητική του χώρου/Poetics of Space

Ήταν πολύ ευχάριστη συγκυρία που αυτή η χοροθεατρική παράσταση συνέπεσε να δίνεται τις ημέρες του αρχιτεκτονικού θεσμού Open House. Το σκηνικό της Ποιητικής του χώρου [δια χειρός Ιωάννη Περισοράτη] είναι ένα ανοιχτό, ορθάνοιχτο σπίτι. Και η ίδια η παράσταση αποτελεί ένα φιλοσοφικό, αρχιτεκτονικό, ψυχοσωματικό δοκίμιο, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Gaston Bachelard, La Poétique de l'Espace [1958]. Από τότε που ο άνθρωπος έπαψε να είναι νομάς και περιπλανώμενο ον, ήθελε πάντα να δομήσει ένα σπίτι για να στεγαστεί. Το σπίτι-καταφύγιό μας είναι ένα κέλυφος [cell] προστατευτικό ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι αποτελούμαστε από κύτταρα [cells] και όργανα [organized cell formations].

Πάνω στον μοναδικό τοίχο της σκηνικής οικίας, στα έπιπλα, το πάτωμα, τα πρόσωπα και τα σώματα των χορευτριών / ερμηνευτριών [Δροσιά Τριαντάκη, Αντιγόνη Αυδή, Σοφία Καλαμάκη, Ελπίδα Ντινοπούλου] προβάλλονται εικόνες [του φωτογράφου Ηλία Γεωργιάδη] αλλά και αυτοαναφορικές κινούμενες εικόνες από τα σώματα των χορευτριών, δομημένες σε σημειακά νέφη μέσω πρωτότυπης τεχνικής [των Dani Joss και Αλίκης Ιωσαφάτ] η οποία εκμεταλλεύεται το βάθος πεδίου και την αρχιτεκτονική των υπονοούμενων όγκων. Τα έπιπλα δεν είναι στατικά αντικείμενα αλλά ενίοτε η επίμονη χρήση τους τα αναβιβάζει σε υποκείμενα εξελίξεων.

Στο οπτικοακουστικό παιχνίδι συμμετέχουν μια υπερκόσμια κοσμογονική φωνή [Dani Joss], κάποτε και μια δεύτερη, που αγορεύουν χορικά κομβικές φράσεις από το βιβλίο της Ποιητικής του χώρου [αγγλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους] και αρκετές ψηφιακές και ηλεκτρακουστικές μουσικές συνθέσεις [Δημήτρης Δαλέζης, Dani Joss] που περικυκλώνουν σπειροειδώς το θέμα. Η χορογραφία της Δροσιάς Τριαντάκη περιλαμβάνει / αγκαλιάζει την αρχιτεκτονική του χώρου, την ανάπτυξη και την περίπτυξη των επίπλων, τα ρούχα και τα προβαλλόμενα πάνω στα σώματα βιντεοποιήματα, τις σπείρες του σαλίγκαρου, τις περιελίξεις του εγκεφάλου μας και την ύπαρξη διαδρόμων εκατέρωθεν του κοινού.

Όπως προσπαθώ τόση ώρα να περιγράψω, η παράσταση είναι πολυσύνθετη, πολυπρισματική, πολυμεσική, ερεθιστική, βιωματική και προκλητική για τις αισθήσεις μας και απαιτεί / επιδιώκει / επιτυγχάνει [;] ολόπλευρη και κατανυκτική συμμέτοχη από την πλευρά του κοινού. Είναι μέθεξη, διαλογισμός και καταβύθιση στις έννοιες και τις χωροχρονικές διαστάσεις του οικείν, του ανήκειν, του έσω ζην, του έξω στρέφειν, του βουστροφηδόν χορείν, του συμμετέχειν, του κτίζειν, του κατοικείν, του σκέπτεσθαι, του συσκέπτεσθαι.

Όλα τα επιμέρους συστατικά της λειτουργούν επιτελεστικά, είτε αναφέρομαι στην επιθυμητή επιτελεστικότητα του οίκου / της οικίας / του Vitruvian Thing είτε είναι [η παράσταση] τόσο επανάληψη ή αναδημιουργία του αναμενόμενου όσο και πράξη ατομικής δράσης. Πάντως πολύ θα ήθελα να διαθέτει περισσότερο χιούμορ και αυτοσαρκασμό ώστε να με γραπώσει απ’ τον γιακά με περισσότερο θυμό και μεγαλύτερη οργή κι ακόμη πιο σοβαρά.

Η παράσταση σύγχρονου και ασύγχρονου χοροθεάτρου Ποιητική του χώρου, ωριαίας διάρκειας, επαναλαμβάνεται το ερχόμενο Σάββατο 02 Δεκεμβρίου, 21:30, στο Vitruvian Thing [Πτολεμαίων 29Α, εντός στοάς, 4ος όροφος, 54630, Θεσσαλονίκη].