Ρενουάρ

Το επίθετο του τίτλου αφορά τις ζωές δύο προσώπων. Του ζωγράφου πατέρα Pierre-Auguste Renoir [1841-1919], του οποίου παρακολουθούμε την τελευταία περίοδο. Και του [μετέπειτα σκηνοθέτη] υιού Jean Renoir [1894-1979], ο οποίος επιστρέφει τραυματίας, αποθεραπεύεται, ερωτεύεται, φεύγει αλλά υπόσχεται να γυρίσει να ασχοληθεί με το σινεμά. Ανάμεσά τους βρίσκεται μια μούσα, η Andree Madeleine Heuschling Hessling [1900-1979]. Για τον πατέρα είναι το μοντέλο που με την ορμή της νιότης της, τον σπρώχνει να ζωγραφίζει με πάθος και ένταση, παρά τους αφόρητους πόνους της προχωρημένης παραμορφωτικής οστεοαρθρίτιδάς του. Για τον νεαρό Ζαν η Αντρέ είναι ο έρωτας, είναι ο οίστρος που θα τον οδηγήσει μετά τον πόλεμο στην 7η Τέχνη διότι κι εκείνη θέλει να γίνει ηθοποιός [Catherine Hessling], κι όχι απλά μοντέλο, καμαριέρα, οικονόμος ή αντικείμενο διασκέδασης των πλουσίων.

Η ταινία μας παρουσιάζει ακριβώς αυτήν τη φέτα. Από τη στιγμή που η Αντρέ εισβάλλει στη ζωή τους ως την τελευταία πινελιά του Ωγκύστ κι όταν πια έχει προδιαγράψει το μέλλον του Ζαν. Ως εικόνα έχει μοιραία απόλυτη σχέση με το σπίτι στην εξοχή, με τον ιμπρεσιονισμό, με τις Λουόμενες και τα υπόλοιπα αριστουργήματα τη τελευταίας περιόδου του. Όμως ο σκηνοθέτης Ζιλ Μπουρντό, βασιζόμενος στα γραπτά του δισέγγονου Jacques Renoir, προσπαθεί να μας δώσει μια σπουδαία γεύση για τον επερχόμενο μεγάλο σκηνοθέτη, για το παρελθόν του, για όλα αυτά που τον διαμόρφωσαν και τον έσπρωξαν να πουλήσει πίνακες του πατέρα του για να κάνει σινεμά.

Οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι οι ώρες της δημιουργίας και οι εμβληματικές φράσεις που λέει ο Ωγκύστ περί τέχνης και αιωνιότητας, οι οποίες χαράζουν βαθιά το συνειδητό του γιου του και αποτελούν την πεμπτουσία του φιλόσοφου ματαιόδοξου καλλιτέχνη: Δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τη σάρκα, αν δεν το κατάλαβες, δε θα καταλάβεις ούτε τη ζωή... Ο πόνος περνά, η ομορφιά [της τέχνης] μένει... Ένας πίνακας δεν εξηγείται, είναι φτιαγμένος να τον βλέπεις και να νιώθεις. Αν δεις τις Πόρνες του Τισιανό και δε θελήσεις να τις χαϊδέψεις, δεν έχει καταλάβει τίποτε... Η τέχνη των χεριών είναι να φτιάξεις κάτι που θα μείνει για πάντα στη μνήμη του κόσμου.

Η μουσική του Alexandre Desplat είναι αναγνωρίσιμη, διακριτική και εναρμονισμένη. Η φωτογραφία του ταϊβανέζου Mark Ping Bing Lee ακολουθεί τους πίνακες και αναφέρεται στις επιρροές του Ζαν Ρενουάρ. Οι ερμηνείες είναι καλές με πιο αβανταδόρικη της Christa Theret που υποδύεται την Αντρέ.

Βαθμός: 6,5