Route Irish
Στο Λίβερπουλ της δεκαετίας του '70, δύο αγόρια, ο Φέργκους κι ο Φράνκι, φίλοι κολλητοί και συμμαθητές, ονειρεύονται ταξίδια μακρινά, στη Βραζιλία, στην Ινδία, στην Αυστραλία. Όποιος θυμάται την ταινία Letter to Brezhnev, καταλαβαίνει γιατί. Φτώχεια, αποβιομηχάνιση, μια πόλη που δεν έχει να προσφέρει τίποτα, μια χώρα που τότε αρχίζει το ξήλωμά της. Τριάντα χρόνια αργότερα, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να υπηρετήσουν στο Ιράκ. Ο Φέργκους υπηρετεί αρχικά στην αεροπορία και κατόπιν στις Ειδικές Δυνάμεις - στους ακριβοπληρωμένους μισθοφόρους. Πείθει τον Φράνκι να καταταγεί κι αυτός. Η αμοιβή είναι 12000 λίρες το μήνα, αφορολόγητες.
Όπως στον πόλεμο του Βιετνάμ, έτσι και στον πόλεμο του Ιράκ (αλλά και σε όλους τους πολέμους) πηγαίνουν οι απελπισμένοι, όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και βρίσκουν στο στρατό μια διέξοδο. Όμως, δεν μπορεί να συμμετάσχεις σ' έναν τέτοιο πόλεμο και να μείνεις αθώος, λέει ο Ken Loach. Είναι θέμα συνείδησης και ψυχικών αντοχών το πόσο θα αντέξεις. Ο Φράνκι γυρίζει διαμελισμένος μέσα σ' ένα φέρετρο. Θύμα τρομοκρατικής επίθεσης, κατά την επίσημη εκδοχή. Ο Φέργκους, νιώθοντας υπεύθυνος για το θάνατο του Φράνκι επειδή αυτός τον έπεισε να καταταγεί, ψάχνει την αλήθεια.
Η υπόθεση θυμίζει αμυδρά την Κοιλάδα του Ηλά, αλλά στις ταινίες του Loach οι ηθοποιοί είναι πιο "συνηθισμένοι άνθρωποι". Ο Mark Womack, στο ρόλο του Φέργκους, είναι μια τραγική ανθρώπινη φιγούρα. Ένας άνθρωπος άδειος, όπως το μοντέρνο και πανάκριβο σπίτι που αγόρασε με τα λεφτά από τις Ειδικές Δυνάμεις. Στην έρευνά του θα τον βοηθήσει, εκτός των άλλων, ο Χαρίμ, ένας ιρακινός μουσικός (τον οποίο παίζει ο θαυμάσιος κούρδος μουσικός Talib Rasool) ο οποίος θα πληρώσει ακριβά τη βοήθεια αυτή. Οι Ιρακινοί θα πληρώνουν αιωνίως, απ' ό,τι φαίνεται, το γεγονός ότι η χώρα τους διαθέτει μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου. Ο Φέργκους θα μάθει την αλήθεια τελικά, αλλά αυτό δεν θα τον λυτρώσει.
Στην ταινία υπάρχουν αποσπάσματα από τις σκηνές φρίκης που βλέπουμε καθημερινά στις ειδήσεις, πριν γυρίσουμε γρήγορα κανάλι. Ο Loach δεν ωραιοποιεί, η βία του δεν είναι "γραφική" όπως στις χολιγουντιανές παραγωγές. Δείχνει τον παραλογισμό και την αποκτήνωση που προκαλεί ο πόλεμος, ένας βρόμικος πόλεμος από τον οποίο κάποιοι πλουτίζουν καθημερινά. Και το μήνυμά του είναι σαφές: δεν μπορείς να βγεις αλώβητος από κάτι τόσο ανήθικο κι απάνθρωπο.
Όπως όλες οι ταινίες του Loach, το Route Irish - έτσι ονομάζεται ο δρόμος που ενώνει την Πράσινη Ζώνη με το αεροδρόμιο της Βαγδάτης, και είναι ο πιο επικίνδυνος δρόμος στον κόσμο - είναι πάνω απ' όλα μια τίμια και καλογυρισμένη ταινία (συνεργάτης του όπως πάντα στη διεύθυνση φωτογραφίας ο Chris Menges). Ο Loach ξέρει πιο είναι το τίμημα των θεμάτων που επιλέγει: στις ΗΠΑ η ταινία βγήκε κατευθείαν σε dvd. Αυτοί έχουν το υπερτιμημένο Hurt Locker, αν θελήσουν να δουν μια ταινία για τον πόλεμο στο Ιράκ. Άλλωστε, το Ιράκ είναι πια παλιά ιστορία` τώρα ετοιμάζονται να σώσουν τη Λιβύη.
