Serial-MiC

Η τηλεοπτική σειρά «The Walking Dead» είναι μια αρκετά μεγάλη σε διάρκεια παραγωγή αποτελούμενη από έντεκα σεζόν. Ξεκίνησε να προβάλλεται το 2010 και ολοκληρώθηκε μέσα στον Νοέμβριο του 2022. Πρόκειται για το γνωστό θέμα των ζόμπι. Οι ζωντανοί νεκροί που συνεχίζουν να απασχολούν τον κινηματογράφο και την τηλεόραση μετά από πάρα πολλές δεκαετίες. Είναι δηλαδή πια ένα κλασικό θέμα. Προσωπικά δεν έχω παρακολουθήσει πάρα πολύ αυτή την ιστορία αλλά μάλλον θα έπρεπε γιατί είναι μια ιδέα βαθιά χωμένη στον ψυχισμό του ανθρώπου που έχει να κάνει με την περιέργεια και τη φοβία του σχετικά με το τι έρχεται μετά τη ζωή και τι είναι αυτό που συμβαίνει ερήμην του. Είναι συνταρακτική η ιδέα ενός ανθρώπου που ενώ έχει πεθάνει, κάτι, κάτι αδιανόητο, παράδοξο και μυστικό, τον κάνει να σηκώνεται πάλι στα πόδια του.

Ίσως πολλοί να σνομπάρουν τέτοιου είδους θεάματα αλλά το ενδιαφέρον τους είναι μεγαλύτερο απ’ ότι νομίζουν. Η φαντασία και μάλιστα αυτή που ακολουθεί το μακάβριο, το σκοτεινό, το άγνωστο, είναι πάντα παρούσα μέσα μας, ασχέτως αν την παραδεχόμαστε ή όχι (καλά εδώ δεν παραδεχόμαστε γενικότερα τη φαντασία, τι λέω τώρα). Δεν μπορεί, κάτι ήξεραν οι E.A.Poe, H.P.Lovecraft και άλλοι διάφοροι.

Και εγώ πάντως ξεκίνησα να παρακολουθώ μη έχοντας μεγάλες προσδοκίες. Περιέργως δεν είχα αντιληφθεί καν την ύπαρξη της σειράς παρόλο που είναι πολύ γνωστή εδώ και πολλά χρόνια. Τυχαία κάπου την πήρε το μάτι μου. Αμέσως όμως κάτι μου έκανε κλικ. Ξεκίνησα και δε σταμάτησα. Δε σταμάτησα καταρχήν γιατί δεν κάνει κοιλιές κι ας τραβάει τόσο πολύ (μιλάμε για πάνω από 150 επεισόδια). Τελικά μου άρεσε πάρα πολύ. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα σύγχρονο έπος. Μια τεράστια διήγηση με όχημα το αδιανόητο που λέγαμε, το δράμα και τις μακάβριες και «φρικτές» ποιητικές εικόνες. Μια εξιστόρηση με αφηγητές πολλές φορές τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, των αγωνιών, των περιπετειών, των θαυμάτων μιας καινούριας ζωής που είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν και να συνηθίσουν, ζωντανοί ανάμεσα σε πλήθη από επικίνδυνα πτώματα.

Κατά κάποιο τρόπο αυτή η σειρά δεν έχει τίποτα το μοντέρνο. Είναι απλώς μια μεταφορά στην τηλεόραση. Μια μεταφορά των παλαιών ιστοριών που μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα από πάντα. Ένα παραμύθι. Με μια απλότητα και μια ιδιότυπη λαϊκότητα. Ναι. Μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα λαϊκό έπος που παρουσιάζεται με σημερινά μέσα. Μια διαδικασία αποτύπωσης μυθολογίας του σήμερα.

Παρόλο που υπάρχουν επεξηγήσεις για το τι συμβαίνει, πραγματιστικές και επιστημονικές, το γιατί δηλαδή οι άνθρωποι πεθαίνουν και ξανασηκώνονται στα πόδια τους όντας νεκροί, η μαγεία και η ποιητική δεν χάνεται. Ίσως και να είναι καλό που υπάρχουν αυτές οι επεξηγήσεις γιατί έτσι δεν ξεφεύγει το όλον σε πιθανές εξάρσεις μυστηρίου που μπορεί να ήταν περιττές και τελικά να υπονόμευαν την απλότητα της ιστορίας που έτσι έχει μια γήινη δύναμη. Μια απλότητα που αφήνει την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό να υπερβεί τη φαντασιοπληξία. Και μάλιστα με έναν τρόπο που η χάρη και η μαγεία της αφήγησης και της εικόνας εξακολουθεί να είναι μπροστάρης. Άσε που καμιά εξήγηση δεν μπορεί να είναι ικανή και αρκετή για αυτή την αδιανόητη κατάσταση. Βέβαια ένας μεγάλος μάστορας είναι σε θέση να ανταπεξέλθει και πέρα από κει, να αγγίξει το μεταφυσικό και να το φορτίσει ποιητικά όπως κάνει για παράδειγμα ο Lovecraft που λέγαμε ή ακόμα και ο Φώτης Κόντογλου, του οποίου το έργο «Ο Θεός Κόνανος» που διάβασα τελευταία μου θύμισε και το ‘Walking Dead’. Ασχέτως ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος και ο στόχος του Κόντογλου όταν έγραφε τον Κόνανο μέσα στην Κατοχή, μια παρόμοια ποιητική φρίκη (πιο δυνατή και ακόμα πιο πλούσια βέβαια στον Κόνανο) συναντάται και στη σειρά για την οποία μιλάμε. Εδώ όμως κρατάμε την απλότητα των γεγονότων μιας απίστευτα απότομης και αδυσώπητης πραγματικότητας, μιας αλήθειας τόσο χειροπιαστής που οι ήρωες τα χάνουν και παλεύουν (όσοι αντέξουν), να μάθουν να την αντιμετωπίζουν. Ήρωες απλοί, άνθρωποι καθημερινοί σαν εμένα και σένα που πέφτουν ξαφνικά μέσα στον λάκκο με τα φίδια, που βγαίνουν από τις συνήθειες τους για πάντα και μεταμορφώνονται σε υπεράνθρωπους χωρίς υπερδυνάμεις.

Όλη η ιστορία είναι εκεί. Μια καθημερινότητα ασύλληπτη και αβάσταχτη με διαρκώς νέες προκλήσεις που μοιάζει παντελώς αδύνατο να τις παλέψει κανείς. Αδιανόητο. Ένας μύθος.