Σινε-MiC

Στον πλανήτη Άφτερλωβ όλα είναι μωβ... τραγουδάει η Μαίρη Λω(β) Μελεντίνη. Τα μωβ του μετά-έρωτα έχουν μια θλίψη που βγάζει γέλιο. Πικρό μεν αλλά γέλιο. Λίγο βολικό στην αρχή αλλά πολύ άβολο όσο περνά η ώρα και τα πράματα σοβαρεύουν.

Κάθε ταινία του Στέργιου Πάσχου έχει ένα δίπολο αγόρι-κορίτσι και καλεί τους θεατές να βυθιστούν σε μια άβολη κατάσταση απώλειας. Στην Ελένη [2011] η ευριπίδεια τραγωδία καταπατάει τα όρια της ιλαρότητας μέχρις σαρκασμού. Στο διάδοχο Λάργκο [2012] κάτι χάνεται εν κινήσει πριν ακόμη βρεθεί και κάτι βρίσκεται εκεί που τα βλέμματα βασιλεύουν και το τρένο της αγάπης σταματά στη Μακεδονία. Το βλέμμα που κατά Βέλτσον ματώνει είναι κυρίαρχο και στο επόμενο μικρού μήκους, Ο ΕλΒΙΣ είναι νεκρός [2013], που αποτέλεσε τη γενική δοκιμή, την πρόβα τζενεράλε θα λέγαμε, αυτής της μεγάλου μήκους απώλειας.

Το Άφτερλωβ, τώρα, δεν είναι μια εσωτερική υπόθεση. Ο Νίκος [Χάρης Φραγκούλης] καλεί την πρώην του, την Σοφία [Ηρώ, κόρη Γιάννη, Μπέζου], σε ένα υπεργαμάτο σπίτι με πισίνα για να περάσουν μια υπεργαμάτη εβδομάδα μέσα στο κατακαλόκαιρο που η Αθήνα βράζει σα γριά κότα στο ζουμί της. Το σπίτι στην Κηφισιά είναι ενός φίλου που του το παραχώρησε προσωρινά μαζί με το στούντιο ηχογραφήσεων. Όλα είναι γουάου και όλα υπόσχονται ένα ιδανικό περιβάλλον για να... βγάλουν τα σώψυχά τους. Και τα βγάζουν όλα εντέλει. Δεν υπάρχουν κρυφά χαρτιά ούτε κρύφιες σκέψεις. Αυτός λέει πολλά αλλά εκείνη μιλά περισσότερο για έχει να δώσει απαντήσεις.

Το σπίτι αυτό είναι του Νίκου Νικολαΐδη και των Κουρελιών που Τραγουδάνε Ακόμα. Ο Νίκος είναι μετά-μέντορας του Στέργιου. Δεν είναι τυχαία η συνεργασία του Πάσχου με τον Χρήστο "Manson" Χουλιάρα στο ντοκιμαντέρ Σκηνοθετώντας την Κόλαση [2001] ούτε είναι άσχετη η φιλοδοξία του να κάνει ταινία το βιβλίο του Νικολαΐδη, Γουρούνια στον Άνεμο.

Κατά κάποιον τρόπο όλα βυθίζονται και αναβαπτίζονται στο παρελθόν μας για να προχωρήσουμε στο μέλλον μας. Για να υπάρξει δυναμικό και υπέροχο «μετά» χρειάζεται καταβύθιση, καθαγιασμός, καθαρμός και προβληματισμός στο «πριν». Ο Πάσχος πρεσβεύει ότι είμαστε αναγκασμένοι να επανεξετάζουμε και να μελετάμε την προσωπική μας ιστορία, την προσωπική μας διαδρομή, όπως μελετάμε την εθνική ή την παγκόσμια Ιστορία. Κάπου εγγράφεται μέσα μας και κάπως ανασύρεται και μηρυκάζεται αν δεν επανεκτιμάται. Η ιστορία μας διαγράφεται [διαμορφώνεται στη διαδρομή] και δεν διαγράφεται [δεν σβήνεται ούτε με αλτσχάιμερ].

Η επιγονική σχέση του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Στέργιου Πάσχου με τον Νίκο Νικολαΐδη είναι επιλεκτική και ο «μαθητής» τιμά τον «δάσκαλο» μιλώντας απλά για καθημερινά θέματα της εποχής μας μ’ έναν αθεράπευτο ρομαντισμό. Τώρα δε μένει παρά να δοκιμάσει να κάνει το μεγάλο άλμα κόντρα στον άνεμο. Αυτό που έκανε ο Νικολαΐδης σε κάθε του ιστορία κι ας μην είχε όλα τα μέσα που θα ήθελε για να την αφηγηθεί καλύτερα.

Βαθμός: οκτώ [8]

Melentini: Στον πλανήτη ΑΦΤΕΡΛΩΒ
Melentini & Β. Ντοκάκης: Ηλιαχτίδα
το μωβ Ροκ ρεπερτόριο του 57ου ΦΚΘ
Ο Έλβις πέθανε 16 Αυγούστου 1977
Ελένη, σύγχρονη τραγελαφική ηρωίδα
το τρένο Largo σταματάει στην Σίνδο
Χ"Μ"Χ: τα υπόλοιπα είναι πολύτιμα