Σινε-MiC

Εναλλακτικός τίτλος: ο Ρέινολντς Γούντκοκ και τα κορίτσια του.

Μεταπολεμικά κάπου στο Λονδίνο. Ο προαναφερόμενος εβραϊκής καταγωγής μόδιστρος [Daniel Day-Lewis] ιδιόμορφος καλλιτέχνης και φανατικός εργένης, εμμονικός της τελειότητας και της λεπτομέρειας, μένει ρέστος από μούσα και έμπνευση κι αποφασίζει ταξίδι στα βόρεια της νήσου. Σε κάποιο τυχαίο επαρχιακό καφεστιατόριο γνωρίζει την όμορφη σερβιτόρα Άλμα [Vicky Krieps] την οποία καμακώνει αστραπιαία. Το σχέδιό του γνωστό: να την χρίσει μούσα του, να την αξιοποιήσει μέχρις ότου την ξε-ερωτευτεί και τότε θα πάει για την επόμενη χωρίς καμία τύψη. Η Άλμα όμως, πεισματάρα σαν ουαλή, θα αντιδράσει και θα κατορθώσει «να βρει το κουμπί του».

Εντωμεταξύ, ο Χίτσκοκ παλεύει με τον Άιβορι, ο Ντέβιντ Λιν αγκαλιάζει τον Μαξ Οφίλς, ο Τζον Χιούστον τον Όρσον Ουέλς, ο Κιούμπρικ τον Σκορτσέζε, ο Ντέμι τον Όλτμαν. Υποβόσκει απειλητικά κι ένας Τόμας Πίντσον, τον οποίο είχε απογειώσει ο ΠΤΑ στο προηγούμενό του έπος, το Έμφυτο Ελάττωμα [2014]. Το άλλο εγώ του «σατανικού δίδυμου αδερφού» είναι φυσικά ο Δανιήλ Ημερο-Λούης. Οι δυο τους είχαν να ανταμώσουν από το γιγα-επικό Θα χυθεί Αίμα [2007]. Στο κατόπι ο Ντέι-Λιούις δήλωσε ότι έκλεισε ως ερμηνευτής μετά τον Λίνκολν [2012]. Όμως να που ο νυχτο-λούης ΠΤΑ τον έπεισε να επανέλθει για να ξανακλείσει με την Αόρατη Κλωστή.

Η ερμηνευτική κόντρα του πρωταγωνιστικού ντουέτου Ντέι-Λιούις/Κριπς είναι απολαυστική και κλιμακούμενη. Τα μπόσικα κρατάει η γαλήνια δύναμη που λέγεται Lesley Manville, η οποία υποδύεται την αδερφή του Ρέινολντς, Σίριλ. Ο ρόλος της είναι μοναδικός, υπέροχος και δικαιωματικά οσκαρικός. Παίζει «άμυνα» με το βλέμμα, με το σώμα, ακόμη και με το μακιγιάζ που φοράει. Τα εύσημα για την επιλογή του πολυπληθούς, αλά Γκόσφορντ Παρκ, λειτουργικού καστ αξίζει η ελληνικής καταγωγής Κασσάνδρα Κουλουκουντή [Cassandra Kulukundis], μόνιμη συνεργάτιδα του ΠΤΑ από την πολύσπονδη Μανόλια [1999] και εφεξής [Χτυπημένος από Έρωτα, Μάστερ, μεταξύ των άλλων ήδη αναφερομένων].

Το σενάριο αξίζει κι άλλο Όσκαρ. Κεντημένο με φράσεις-κλειδιά που στέκουν κι αυτόνομες, φράσεις που θα γίνουν ατάκες [Φίλησέ με πριν αρρωστήσω, Δεν θέλω να τ’ ακούσω γιατί μου πληγώνει τ’ αυτιά]. Και διαλόγους που κρατάνε ζωντανή την αγωνία της απάντησης. Τέτοιος παλμός αντίστιξης με τις εικόνες με ξαναπάει πίσω στα παλιά του, στις, μετα-επαναστατικές τότε, σούπερ καλτ Ξέφρενες Νύχτες [1997]. Όσκαρ δίνω και στη μουσική του Johnny Greenwood. Αιθέρια, υπαινικτική, παιχνιδιάρικη, ατμοσφαιρική, χρωματίζει ευγενικά τις εικόνες και μετακαλεί αναφορές στην ποιότητα και το ποιόν των προσώπων. Οι παρτιτούρες του συνθέτη κυκλοφορούν ήδη στον διαδικτυακό «σωλήνα». Όσο για τα κοστούμια και τα φορέματα, στον οίκο του ράφτη δεν μιλάμε για κλωστή!

Φαντάζομαι τι σχόλια θα έκανε ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος. Βούτυρο στη φρυγανιά του! Κρίμα που δεν την πρόλαβε.

Βαθμός: εννιά [9]