Σινε-MiC

Μπαίνουμε στον Υδροχόο και θα φύγουν οι Ιχθείς. Έτσι ήτανε γραμμένα, μέσα στ’ άστρα τα σβησμένα... που ’χα δει, που ’χα δει, που ’χα δει στα μάτια της. [Μανώλης Ρασούλης]

Η ταινία αυτή διαθέτει τέσσερις διαστάσεις. Στην πρώτη της διάσταση έχουμε ένα κτηματομεσιτικό θρίλερ που περιβάλλει το ομώνυμο κτιριακό συγκρότημα στο οποίο μένει μόνη πια η δόνια Κλάρα [Sonia Braga], πρώην μουσικοκριτικός και νυν επιζήσασα καρκίνου. Την αυτάρκειά της και το αυτεξούσιό της έρχεται να διαρρήξει μια κατασκευαστική εταιρία που θέλει να κατασπαράξει το οικοδόμημα και να «αναπτύξει» την περιοχή αυτή της Ρεσίφε [γενέτειρα του σκηνοθέτη].

Κατά δεύτερον, η αστρολογική Εποχή του Υδροχόου είναι υποτιθέμενος φορέας κοσμογονικών αλλαγών και ανακατατάξεων. Αυτό αποτυπώνεται στο νοσταλγικό παρελθόν της ηρωίδας, τα φλασμπάκ του οποίου μας οδηγούν στην περιβόητη σεξουαλική επανάσταση και στα παιδιά των λουλουδιών, αλλά και στο απελευθερωμένο άτομο του σήμερα και του τώρα. Εξάλλου η πρώτη κινηματογραφική επιτυχία της Μπράγκα είναι μια ανάλογη μεταφορά νουβέλας του Χόρχε Αμάντο [Η δόνια Φλορ και οι δυο σύζυγοί της, 1976] στην οποία στο ρόλου του δεύτερου άντρα πρωταγωνιστεί ο συνεπώνυμος του σκηνοθέτη μας, Mauro Mendonça.

Σε τρίτη ανάγνωση υπάρχουν σαφείς θρησκευτικο-πολιτικές νύξεις. Το κτίριο είναι η χώρα την οποία κρατούν ζωντανή με νύχια και με δόντια κάποιοι τελευταίοι ρομαντικοί αντί-εξουσιαστές, ενώ πάνω και κάτω της γίνονται όργια και θρησκευτικές εξιλαστήριες τελετές. Από τη μια «τερμίτες που αφήνουν μόνο μύτες», ύποπτες αγοραπωλησίες σε ύποπτους καιρούς και απ’ την άλλη η παραβολή του Δαβίδ που σφεντόνισε τον Γολιάθ. Εκσφενδόνιση αντί της απογείωσης, ήτοι κοιτάμε τον ουρανό αλλά πατάμε γερά στα πόδια!!! Σε καιρούς κατασκευαστικής παγκοσμιοποίησης, αυτή η διάσταση δεν αφορά μόνο τη σημερινή Βραζιλία.

Όλα αυτά όμως κινούνται μέσα στο ποτάμι που λέγεται χρόνος, το οποίο ρέει αδιάκοπα και δε γυρίζει πίσω. Περνάμε τον αυτό ποταμό άλλα αυτός δεν είναι ποτέ ίδιος κατά Ηράκλειτον. Η μουσική επένδυση της ταινίας είναι καταλυτική στη ροή και στη ρωγμή του χρόνου στην όποια η ηρωίδα ζει ρουφώντας την κάθε στιγμή. Τα μουσικά της γούστα είναι ποικίλα και λειτουργούν πότε νοσταλγικά και πότε διεγερτικά. Συνδιαλέγονται δημιουργικά με τα ακούσματα και τα πάρτι του κόσμου που την περιρέει κι όλα είναι ίχνη της πολυπόθητης αταραξίας που επιζητεί στο πολυτάραχο διάβα της.

Από Το φιλί της Γυναίκας Αράχνης [1985] είχαμε να δούμε τέτοια Σόνια Μπράγκα. Τώρα ωριμότερη και σοφότερη.

Βαθμός: οκτώ [8]