Σινε-MiC

Ο πρωτότυπος Μπλέηντ Ράνερ, Ομάδες Εξόντωσης [1982] τοποθετείται χρονικά στα 2019. Ο νεόκοπος φετινός κυνηγός ανθρωποειδών επισυμβαίνει 30 χρόνια μετά, όπως δηλώνει σαφώς ο τίτλος του, αν και γυρίστηκε 35 χρόνια μετά. Η έλικα της 4ης διάστασης του χρόνου και το φαινόμενο Ντόπλερ στην υπηρεσία του σύγχρονου φαντεζί δημιουργού που έχει το ίδιο επίθετο με διάσημη οικογένεια πιλότων της Φόρμουλα 1.

Κατά τα άλλα, οι εμφανείς παραπομπές στο πρωτότυπο είναι έξυπνα καλοβαλμένες ώστε να εκλαμβάνονται ως άποψη και όχι ως "μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας". Οι γιγαντονέον διαφημίσεις, η βροχή που πέφτει στην ίδια ταράτσα, η μετεξέλιξη του μηχανήματος που κάνει σούπερ-ζουμ στις απειροελάχιστες λεπτομέρειες, το ξύλινο μικροσκοπικό αλογάκι πολύ πιο εξελιγμένο από τα απλοϊκά που έκανε με σπίρτα ο Γκαφ [Edward James Olmos], η παιδική ανάμνηση που μοιάζει τόσο αληθινή, το δεμένο χέρι του νέου ράνερ [Ryan Gosling] ονόματι Κ που είναι ρέπλικα όπως το ήθελε ο συγγραφέας απ’ τον οποίο ξεκίνησαν όλα, ο Φίλιπ Κ. Ντικ [του οποίου η δεύτερη σύζυγος ήταν η σοσιαλίστρια Κλειώ Αποστολίδου].

Όχι πως δεν υπάρχουν αναφορές σε άλλες ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν [Ρόμποκοπ, Άλιεν, Κυνηγός, Άουτλαντ, Ζάρντοζ, 2001, Ολική επαναφορά, Στενές επαφές, Σέηφ, Σιν Σίτι, μπι-μούβι, ζι-μούβι, σουίτ-μούβι]. Κι αυτές όμως πονηρά συνταιριαγμένες στο παζλ. Λεπτομέρειες που κάνουν το κέντημα ακόμη πιο περίτεχνο. Ως και αυτή η μουσική του παλαιολόγου Hans Zimmer και του ανερχόμενου νεολάτρη Benjamin Wallfisch έχει "αρπάξει" πατίνα από τη μεγαλειώδη επένδυση του Βαγγέλη Παπαθανασίου [Vangelis]. Εδώ όμως, στο 2049, πιο πομπώδης, πιο τευτονική και πιο βαρύγδουπη, σε στιγμές αχρείαστη.

Στο πρωτότυπο τα ερωτήματα που έθεταν οι ρέπλικες ήταν αυτά που θα ’πρεπε να θέσουν οι ανθρώποι αλλά λησμόνησαν: ποιος είμαι, από που έρχομαι, που πάω, τι κάνω και που βρίσκομαι... και που βρίσκομαι - όπως λέει σε χαρακτηριστικό του άσμα ο Γιώργος Κοινούσης. Εδώ, στο μέλλον του μέλλοντός μας, το βασικό ερώτημα είναι ένα και όχι σπάνιο στις μέρες μας: ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτής της συνέχειας; Έλα μου ντε.

Ο σκηνοθέτης-χαμαιλέων μας κλείνει και πάλι πολύ-πολύ πονηρά το μάτι όταν βάζει την ψηφιακή αγάπη του Κ, την Τζόι [Ana de Armas], να ταυτιστεί με την πραγματική πόρνη ρέπλικα Μαριέτ [Mackenzie Davis] η οποία Μαριέτ έχει κάτι από την Πρις [Daryl Hannah] του πρωτότυπου. Γιατί το κάνει αυτό τόσο τελετουργικά; Γιατί -ίσως- θέλει ο ίδιος να μπει στο σώμα και στο μυαλό του Ρίντλεϊ Σκοτ [Ridley Scott] στον οποίο αρέσουν οι φουτουριστικοί γρίφοι [riddles] με προφητικό περιεχόμενο. Ματαιοδοξία, θα μου πείτε. Οκ.

Κι όσο για το θαύμα της γέννησης, ο τρόπος που διατυπώνεται και αρθρώνεται, το εδραιώνει ως θρησκόληπτη εμμονή του Βιλνέβ ο οποίος μας έχει κουράσει με τη μανία του να βάζει τέτοιου είδους επουράνιες ουρανοκατέβατες αναφορές στο τέλος κάθε ταινίας του.

Το πιο ενοχλητικό είναι κατά την άποψη μου το "ανοιχτό" τέλος. Το μόνο που μου φέρνει στο μυαλό είναι ότι αφήνει "ανοιχτό" χώρο για μια ακόμη συνέχεια. Το πιο ενδιαφέρον είναι το πολυεθνικό πολυφυλετικό καστ. Από τους πρώτους ρόλους ως τους μικρότερους είναι όλοι απολαυστικοί.

«Κι όλα αυτά θα χαθούν σα δάκρυα στη βροχή» όπως είπε στην ίδια ταράτσα λίγο πριν σβήσει ο Ρόι Μπάτι [Rutger Hauer]. Αν ψάχνετε να βρείτε τέτοια φράση στο 2049, ματαιοπονείτε.

Βαθμός: 6,5 [έξι και μισό]