Σινε-MiC
Μην μείνετε στον αστείο τίτλο. Εδώ το(ο) κολοκυθάκι(ης) δεν χτυπάει παλαμάκια όπως στο παλιό παιδικό τραγούδι. Του Κώστα Καρδερίνη
Η απώλεια για ένα μικρό παιδί και η ορφάνια του είναι θέμα δύσκολο. Θέμα που δεν θα περίμενε κάποιος να το δει σε κινούμενο σχέδιο. Ο πρωτάρης σκηνοθέτης και έμπειρος παραγωγός Κλοντ Μπαράς όχι μόνο τολμά να το διαπραγματευτεί με σθένος αλλά προτείνει κι έναν υπέροχο δρόμο για την αποϊδρυματοποίηση του μπόμπιρα με το όνομα Κολοκυθάκης.
Ο κόσμος του Κολοκυθάκη είναι σκληρός: χωρίς μπαμπά, με αλκοολική μαμά, να χτίζει πύργους με άδεια κουτάκια μπίρας. Ο αστυνόμος Ρεϊμόν θα τον οδηγήσει στο ορφανοτροφείο κι όλα θα μπορούσαν να πάνε από το πολύ κακό στο ακόμα χειρότερο. Όμως η εσωτερική δύναμη, οι νέοι φίλοι και οι νέες προκλήσεις ξαναβάζουν τον πιτσιρικά στο ποδήλατο της ζωής. Τίποτε δεν είναι εύκολο αλλά και τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο άμα κάνεις πετάλι με δύναμη.
Χρησιμοποιώντας τεχνική στατικής κίνησης ο Μπαράς φτιάχνει ένα καρτούν που πάλλεται και σφύζει από ζωή, φτάνοντας μέχρι την υποψηφιότητα για το ξενόγλωσσο όσκαρ. Μέσα από μια διασκεδαστική και αβίαστη αφήγηση προτρέπει όλους μας να μπούμε στη θέση του Κολοκυθάκη. Να ζήσουμε τον ανήφορο του βίου, να γελάσουμε, να χαρούμε, να πονέσουμε, να συγκινηθούμε, να συνεχίσουμε τη ζωή με όλες τις δυνάμεις μας.
Γιατί η ζωή είναι όπως το ποδήλατο. Πέφτεις, σηκώνεσαι και συνεχίζεις τις πεταλιές διότι αν σταματήσεις θα ξαναπέσεις. Κι αν ξαναπέσεις, δεν χάθηκε τίποτα, έχεις τη φόρα να ξανασηκωθείς.
Πολύ ωραία μουσική έκπληξη είναι τα κομμάτια που συνοδεύουν το πόνημα αυτό κι έχουν αέρα και άρωμα 80ς: ένα ιδιόρρυθμο γαλλικό πανκ [Salut à toi - Bérurier Noir], ένα κλασικό ελβετικό ποστ-πανκ [Eisbär - Grauzone] κι ένα υβριδικό Le vent nous portera [επιτυχία των Noir Désir & Manu Chao] σε διασκευή από την ελβετή Sophie Hunger της οποίας ο δίσκος τιτλοφορείται 1983.
Βαθμός: οκτώ μισό [8,5]
Μαζί προβάλλεται η μικρού μήκους Εθνοφοβία του Γιάννη Ζιόγκα. Πλαστελίνες και φυλές διαφόρων χρωμάτων κυνηγούν και αξίζουν το ίδιο μερίδιο στη ζωή. Κι κει που όλα μοιάζουν αδιέξοδα και αμοίραστα, το ανακάτεμα των χρωμάτων φέρνει νέες προοπτικές αρμονικής συνύπαρξης και σεβασμού στις ιδιαιτερότητες του «άλλου». Χιούμορ νουάρ και πολύχρωμο, λογική και συναίσθημα, ανεκτικότητα και σύμπραξη είναι τα μεγάλα όπλα της ανθρωπότητας.
Εθνοφοβία /Ethnophobia [2015 Ελλάς, 15λ] Joan Zhonga
Βαθμός: επτά μισό [7,5]