Σινε-MiC
Με τους περσικούς μύθους πως τα πάτε; Του Κώστα Καρδερίνη
Το ιρανικό σινεμά απλώνει τα υβριδικά πλοκάμια του και συναντά το μπολιγουντιανό ντελίριο. Παμπάλαιοι μύθοι διαπερνούν ένα μωσαϊκό κινηματογραφικών ειδών σε συσκευασία δαιδαλώδους βιντεογκέιμ, με επική μουσική. Με μεταπτωτικές ανατροπές και κιβωτισμένη αφήγηση. Με χρονικά άλματα σε τρεις δεκαετίες [1965, 1982, 2016]. Δεν ξανάγινε.
Η ιρανική και η περσική ιστορία, από την εποχή του Σάχη ως την επανάσταση και την μετεπανάσταση, μεταφέρονται στο πλαίσιο μιας χοντοροφσκικής αλληγορίας, όπου ο δράκος είναι αιώνιος, αέναος και ακατάλυτος. Στο μέσο μιας έρημης ενδοχώρας μια πορτοκαλί σεβρολέτα Ιμπάλα οδεύει προς την παραχάραξη της ιστορίας. Ένας τεράστιο ναυάγιο-κιβωτός, ένα κοιμητήριο που καταπίνει αμάσητους επίδοξους προφήτες, ένας καφκικός λαβύρινθος που θα χλόμιαζε ακόμη και τον Ιντιάνα Τζόουνς, ένας παγγαίος σεισμός, ένα μυστήριο τόσο νουάρ όσο ο οιωνός-νυχτερίδα των θλίψεων ενός καταραμένου ντετέκτιβ.
Αν παραμείνουμε στο ανέφικτο ερώτημα της αναζήτησης θα απογοητευτούμε. Αν περιμένουμε απαντήσεις από τον κυκεώνα, θα πέσουμε στο μάτι του κυκλώνα. Αν κρατήσουμε την εξαίρετη φωτογραφία, τις ερμηνείες, την εκκωφαντική μπαρόκ υπόκρουση του παλαιού των ημερών συνεργάτη Christophe Rezai, θα πρέπει να αποτάξουμε τη σατανική σύμπτωση ενός τρας μούβι που μας ξεπερνάει, τουλάχιστον όσους από εμάς έχουμε πλήρη μεσάνυχτα περί περσικών δοξασιών και μύθων.
Το παρελθόν του Χαγκίγκι ήταν αρκετές φορές δεμένο με τον Ασγκάρ Φαραντί [Σχετικά με την Έλι, Πυροτεχνήματα την Τετάρτη, Καναάν], το μέλλον του όμως το βλέπω ασύμβατο.
Βαθμός: έξι [6]