Σινε-MiC

Δώσε μου κίνδυνο και μη με βοηθάς... Η ιστορία μιας μεγάλης μπάντας [The Stooges] μέσα από τις αφηγήσεις των μελών της, ζώντων και τεθνεώτων. Το πανκουβάρι ξεκινά από την παιδική ηλικία, περνά στη γνωριμία, στα πρώτα γρατζουνίσματα, στα πρώτα σκιρτήματα, στο σχηματισμό, στα πρώτα λάιβ, στα παρασκήνια. Συνεχίζει με τους εθισμούς, τις παρέες, τα τακιμιάσματα, τις σχέσεις και τις γκόμενες, τις πρώην τις επόμενες, τις αλληλοεπιρροές [βλέπε κανιβαλισμούς], μέχρι την ηρωινική διάλυση, το μέγα χρονικό κενό και την επανασύσταση από τις στάχτες. Παράλληλα προσπαθεί και καταφέρνει να σταχυολογήσει τον αντίκτυπο και το αποτύπωμα αυτής της διαδρομής στις επόμενες γενιές, από του τότε και έως του αιώνος.

Φυσικά το κεντρικό πρόσωπο είναι ο απέθαντος άπαιχτος Ίγκι, ο οποίος περιγράφει αρκετά από τα ιστορικά τεκταινόμενα με μαύρο καρφιτσωμένο χιούμορ. Ωστόσο δεν είναι αυτός και μόνο το επίκεντρο ούτε και καταχράται τη φιλία και το συναισθηματισμό του σκηνοθέτη μας. Καλές οι γραμμώσεις άλλα προτιμότερες οι μπασογραμμές. Ο λόγος δεν βαραίνει περισσότερο από την μουσική. 30ρια και βάλε άσματα από όλες τις φάσεις, συν Bo Diddley, MC5, The Sex Pistols, David Bowie, The Shangri-Las, Hutto and His Hawks, The Dictators, The Damned, Sonic Youth κ.α. Τελευταίος κρίκος θα λέγαμε ότι είναι ο ίδιος ο Jim Jarmusch ο οποίος συνεισφέρει στο ζωντανό μύθο το δικό του θορυβώδες μουσικό λιθαράκι μέσα από το ντουέτο πια των Sqürl.

Πολύ εντυπωσιακό ότι ο Jim καλής ποιότητος έχει κατορθώσει να συνδυάσει με αριστοτεχνικό μοντάζ και μιξάζ σπάνιο αρχειακό υλικό ισομοιράζοντας ωραία τη μουσική με την πρόζα, χωρίς να μετατοπίσει το ειδικό βάρος και δίχως να εξωραΐσει ή να αγιοποιήσει αποδημήσαντες ή μη. Εκ του πονηρού ορμώμενος, τοιούτο ντοκουμέντο δεν αφορά μόνο τους φαν [no fun] αλλά και τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς οι οποίοι διαθέτουν T.V. Eyes και γουστάρουν L.A. Blues. Άπαντες δύνανται πριν αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο να πληροφορηθούν τις πένης και τις πλούσιος, τίνες αφοί Asheton και τις James Osterberg Jr.

Βαθμός: οκτώμισο [8,5]