Σινέ-MiC

Σινεφίλ και μη θεατές, θυμάστε ίσως τα, ξεχωριστά και ιδιαίτερα, Μαγνητικά πεδία [2021] που απέσπασαν βραβεία της Π.Ε.Κ.Κ. και της FIPRESCI στο περσινό 61ο ΦΚΘ και τώρα οδεύουν προς την υποψηφιότητα για ξενόγλωσσο Όσκαρ, έχοντας ήδη αρκετές ακόμη διακρίσεις. Πριν από αυτά ο Γιώργος Γούσης είχε κάνει ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους [Ο χειροπαλαιστής, 2019, 22λ] το οποίο τιμήθηκε με Βραβείο 2ης Καλύτερης Μικρού Μήκους ταινίας στο Φεστιβάλ Αθηνών Νύχτες Πρεμιέρας 2019 και με το βραβείο ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Τεκμηρίωσης 2020.

Ο μικρός σε διάρκεια χειροπαλαιστής, μεγάλος σε δυναμικό, ήταν τελικά ένας πιλότος ή μια πρώτη σημείωση για τη μετάβαση του θέματος στην πλήρη του ανάπτυξη, η οποία είναι αυτή που παρουσιάστηκε στο περασμένο 24ο ΦΝΘ και τώρα έρχεται να συναντήσει το ευρύ απαιτητικό κοινό της στις αίθουσες. Χειροπάλη είναι η ελληνική απόδοση του γαλλικού όρου μπρα ντε φερ και έχει πια εξελιχθεί σε αναγνωρισμένο άθλημα [υπάγεται στην ομοσπονδία πάλης], με σωματεία, με δική του αρχή, με πρωτάθλημα και κύπελλα και με δυνατότητες διοργάνωσης διεθνών αγώνων.

Ο Γούσης ακολουθεί κατά πόδας τον αδερφό του, Παναγιώτη, ο οποίος αφήνει την αδιέξοδη πόλη του και κατεβαίνει στην Αθήνα για να κυνηγήσει τα όνειρά του, όπως έκαναν κάποτε δεκάδες χιλιάδες άλλοι επαρχιώτες. Ο Παναγιώτης εντάσσεται στο δυναμικό του πιο γνωστού σωματείου, που εδρεύει στον Ασπρόπυργο και ονομάζεται Ευπάτωρ από το όνομα του τελευταίου βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη ΣΤ'. Ο δάσκαλος λέει ότι για να κάνει κάποιος πρωταθλητισμό χρειάζεται μυϊκή δύναμη, μυαλό και ψυχή. Αν κάτι από τα τρία λείπει ή υστερεί θα πρέπει να δυναμώσει ισόρροπα με διαρκή άσκηση, αλλιώς θα είναι αυτή η έλλειψη παράγοντας αποτυχίας.

Η κάμερα του Γιώργου Γούση μηδενίζει τις αποστάσεις και γίνεται συνοδοιπόρος. Ο δρόμος προς την κορυφή είναι γολγοθάς, απαιτεί πολλές αιματηρές θυσίες και λίγοι θα τον ανεβούν. Ταυτόχρονα το άθλημα ανεβαίνει γοργά και πιθανόν αρκετοί εκκολαπτόμενοι αθλητές θα ήθελαν να γνωρίζουν τι τους περιμένει στον δρόμο προς τη δόξα. Ένα μείγμα συγκινήσεων, αναγνώρισης, απογοητεύσεων, ανασυγκρότησης και αναζήτησης άλλων επιλογών. Κι αυτά ιδωμένα με προσωπικό ύφος, βιωμένα εκ των έσω, ενώ παράλληλα διερευνώνται νέοι τρόποι να πεις την ιστορία με πάθος, σασπένς και λοξή ματιά, να στοχαστείς πάνω στον προορισμό ενός ανθρώπου και να τον αφήσεις να κάνει λάθος, μην παριστάνοντας τον θεό.