Σινέ-MiC
Μια βιογραφικής αφόρμησης ταινία, η οποία ωστόσο δεν περιορίζεται σε εκείνες τις 'ω, οι ωραίες μέρες'. Του Κώστα Καρδερίνη
Και φτάνει η μεγάλη στιγμή που αμφότεροι απεύχονταν. Μη έχοντας να πει τι, δραπετεύει άτσαλα σ’ εαυτόν και διοργανώνει τον απολογισμό του. Απολογισμός ζωής και τέχνης, Όνειρο των ανεκτά καλών γυναικών [το πρωτόλειο του Μπέκετ που εκδόθηκε τρία έτη μετά θάνατον]. Αυτών των γυναικών που σημάδεψαν τα κεφάλαια της ζωής του κι έγινε, τρόπον τινά, όνειρο της ζωής τους. Μπε[ρ]κετλίδικα πράματα· χόρεψε πρώτα, σκέψου μετά...
Ο Τζέιμς Μαρς βαδίζει Σε τεντωμένο σχοινί [αν είχατε δει εκείνο το σπουδαίο ντοκιμαντέρ του]. Ακροβατεί από τον έναν δίδυμο πύργο [μυθοπλαστική βιογραφία] στον άλλο [βιογραφία τεκμηρίωσης]. Δεν αγιογραφεί. Η θεωρία των πάντων [ανέδειξε τον ηθοποιό του] τον καταδιώκει. Η διπλή του προσπάθεια [Εντιμότατοι κλέφτες, Η μέρα της επιστροφής μου] δε στάθηκε ικανή να σημαδέψει την επιστροφή του. Εδώ κάνει τον γύρο του κινηματογραφικού και του λογοτεχνικού κόσμου πλέοντας [και πάλι] με καταμαράν τον πρωταγωνιστή του.
«Διπλή καρίνα» ο Γκάμπριελ Μπερν, σε διπλό αντίκτυπο. Ο ηθοποιός αναμετράται και [ανα]κρίνεται αφ’ εαυτού. Δεν είναι μόνον η κοινή καταγωγή ηθοποιού και συγγραφέα. Δεν είναι ότι έζησαν και έδρασαν εκτός γενέτειρας. Είναι που είχαν αμφότεροι μαμάδες νοσοκόμες που έκαναν άλλα όνειρα για τους γιούς τους. Είναι που τα κεφάλαια των ζωών τους, δράσης και αντίδρασης, τα έγραψαν γυναίκες. Κι επειδή η αντιστασιακή στάση του Μπέκετ απέναντι στο κατεστημένο και τους κάθε είδους καταπατητές είναι πιότερο γνωστή, ας πω κάτι για τον Μπερν.
Κάποτε πρέσβης πολιτισμού της Ιρλανδίας [ο Γκάμπριελ Μπερν] σχολίασε την καμπάνια για την προσέλκυση ιρλανδικής καταγωγής επισκεπτών ως απάτη: [οι ντόπιοι] δεν δίνουν δεκάρα για τη διασπορά, το μόνο που τους νοιάζει είναι να τους αρμέξουν [τους διεσπαρμένους] ως τουρίστες. Όπως επίσης σχολίασε δριμέως τη διαφημιστική εκστρατεία για την Ημέρα του Αρθούρου που καθιέρωσε η μπίρα Γκίνες ως: άσκηση κυνισμού σε μια χώρα που έχει τεράστιο πρόβλημα αλκοολισμού.
Φαντάζομαι πώς όταν επιτέλους τον τιμήσουν με Όσκαρ [τον Γκάμπριελ Μπερν] θα πει «οποία καταστροφή!» μετά θα πάρει το αγαλματάκι χωρίς λέξη και θα σκαρφαλώσει στη ράμπα των φώτων για να χαθεί στον εαυτό του.