Σινέ-MiC

Τις έστιν Σαμ Μέντες; Είναι ο σκηνοθέτης μεγάλων επιτυχιών, ο οποίος κέρδισε Όσκαρ με την πρώτη του ταινία: American Beauty, Ο δρόμος της απώλειας, Σύρριζα, Ο δρόμος της επανάστασης, Πάμε όπου θες, δύο Τζέιμς Μποντ [Skyfall, Spectre], 1917. Η αυτοκρατορία του φωτός είναι το πρώτο σενάριο που έγραψε μόνος του, έχει αυτοβιογραφικές νότες [από τη μητέρα του και τον ίδιο], είναι ο δικός του Σινεμά ο Παράδεισος.

Τις έστιν Ρότζερ Ντίκινς; Ο διευθυντής φωτογραφίας μεγάλων επιτυχιών, δις οσκαρούχος [Μπλέηντ Ράνερ 2049, 1917] με όλη σχεδόν τη φιλμογραφία των αφών Κοέν και του Μέντες, 1984, Σιντ και Νάνσυ, Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Θα ζήσω, Ράνγκο, Χαίρε Καίσαρ! κ.ά. πολλά. Δεν είναι τόσο ενεργός όσο παλιότερα αλλά δεν λέει όχι σ’ έναν πολύτιμο συνεργάτη σκηνοθέτη.

Σειρά έχει η πρωταγωνίστρια μεγάλων επιτυχιών, [Η ευνοούμενη] οσκαρούχος κα. Ολίβια Κόλμαν: Τυραννόσαυρος, Σαββατοκύριακο στο Χάιντ Παρκ, Το στέμμα, Σιδηρά κυρία, Ο αστακός, Ο πατέρας, Η χαμένη κόρη κ.ά. πολλές και πολλά φωνητικά σε κινούμενα σχέδια. Ο ρόλος της εδώ αβανταδόρικος και η Κόλμαν ξέρει να γεμίζει τα κενά και τις σεναριακές διαλείψεις με τον όγκο και την πείρα της.

Τελευταίες άφησα τις μεγάλες μουσικές επιτυχίες της φαντασμαγορικής και αξιοθέατης ταινίας μας: Too much too young [The Specials], Mirror in the bathroom [The Beat], Love will tear us apart [Joy Division], Spellbound [Siouxsie and the Banshees]. Με λίγη βοήθεια από τους βραβευμένους φίλους του, βέβαια, τους Trent Reznor και Atticus Ross, των Nine Inch Nails. Με τέτοιο σάουντρακ κράχτη, τύφλα να ’χουν οι Φέιμπελμανς.

Αμ δε, διότι όλα τα παραπάνω θετικά δεν είναι αρκετά όταν το σενάριο προδίδει τις προθέσεις του γράφοντος κι αρχίζουν οι προσθέσεις, οι αφαιρέσεις, οι διαιρέσεις και οι εκθετικές συναρτήσεις. Η δυναμική ηρωίδα με το εκρηξιγενές ταπεραμέντο [ρεσιτάλ Κόλμαν], ο μελαμψός συμπρωταγωνιστής [Μάικλ Γουόρντ] σε βίο παράλληλο, οι υπανάπτυκτοι δευτερεύοντες ρόλοι [Κόλιν Φερθ, Τόμπι Τζόουνς] των οποίων οι υπο-πλοκές μοιάζουν ολίγον με τσόντες, η μαγεία που δεν ευοδώνεται... με κάνουν να θυμάμαι άλλες πιο ένδοξες στιγμές ονειρικού κινηματογράφου και να κάνω αναπόφευκτα συγκρίσεις υπέρ του ένδοξου παρελθόντος.

Παρόλ’ αυτά η ταινία παραμένει άξια θέασης.