Σινε-MiC
Και οι διευθυντές παραγωγής σε σφαγείο έχουν ...ψυχή (και σώμα και όνειρα). Του Κώστα Καρδερίνη
Έγραψε: έσπασα-κατέρρευσα, παρακαλώ ζητήστε βοήθεια για μένα.
Όμως κι εγώ έχω καταρρεύσει κι έχω ζητήσει. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν.
[Όσα έγραψε/What He Wrote - Laura Marling]
Αυτός [Εντρέ ο Géza Morcsányi] είναι μεσόκοπος διευθυντής παραγωγής σε πρότυπο σφαγείο. Αυτή [Μαρία η Alexandra Borbély] είναι νεαρά ελεγκτής ποιότητας που έρχεται να διασφαλίσει τον χώρο εργασίας του. Τα μυστήρια αρχίζουν όταν μια σημαντική κλοπή οιστρογόνου θα φέρει στο σφαγείο μια ψυχολόγο [Κλάρα η Réka Tenki] η οποία θα ανακαλύψει τυχαία ότι οι δυο τους, Εντρέ και Μαρία, μοιράζονται κοινά όνειρα στον ύπνο τους. Η αναγνώριση έρχεται ως καταπέλτης όπως στην αρχαία τραγωδία.
Έτερο «κοινό» τους στοιχείο ότι αμφότεροι είναι άνθρωποι εσωστρεφείς με ειδικές ανάγκες, που παρουσιάζουν προβλήματα κοινωνικοποίησης. Η πηγή και η αιτία της αποξένωσής τους από τα εγκόσμια είναι ολωσδιόλου διαφορετικές, ωστόσο «η νύχτα μόλις πριν τα δάση», η περιέργεια για τη φύση των ανθρώπων, οι ανάσες τους ως ελάφια, το κάλεσμα της Μητέρας Φύσης... όλα αυτά τα εξωπερίεργα και παραφυσικά τους φέρνουν κοντά αλλά κυρίως τους φέρνουν αντιμέτωπους με τον κακό τους δαίμονα, ήτοι τον εαυτό τους. Και τότε ανανεώνουν τα ραντεβού στα, μέχρι τούδε ανερμήνευτα, όνειρά τους.
Μια ιδιαίτερα ποιητική ταινία που πατάει γερά στη γη και επιμένει στη φυσιολογία των πραγμάτων, ισορροπώντας καλλιτεχνικά ανάμεσα σε πολλαπλές πραγματικότητες, χωρίς να χρειάζεται μεταφυσικά δεκανίκια. Η φράση που ακούγεται στο ντοκιμαντέρ Chasing Ice ότι «ο Πολιτισμός δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο από τη Φύση» βρίσκει εδώ ένα χαρίεν παράδειγμα. Η Ενιέντι μας χαρίζει την πλέον ώριμη και μεστή δουλειά της, όπου η φιλοσοφία είναι κομμάτι της καθημερινότητας όπως εξ αρχής πρέσβευε η επικούρεια διδασκαλία. [ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς και ποτέ δεν είναι πολύ αργά για να φιλοσοφούμε όσο ζούμε] Ευ ζειν και φιλοσοφείν είναι παντρεμένα και συνυφασμένα «σα νύχι με κρέας».
Ωραία έκπληξη κι αυτό το άσμα χασμάτων που κλείνει τους τίτλους τέλους. Το στιχουργικό του ενδιαφέρον δεν περιορίζεται μόνο στο ρεφρέν που έχω προσπαθήσει –άτεχνα και πρόχειρα– να μεταφράσω στην εισαγωγή.
Βαθμός: εννιά [9]
