Σινέ-MiC

Συναδελφική φιλία και αλληλεγγύη. Αυτές είναι οι αξίες που πρεσβεύει σε όλες του τις ταινίες ο Λόουτς και σε όλες τις περί αυτού ιστορίες ο σεναριογράφος του, Paul Laverty. Απέναντί τους, ο φθόνος, η «αμνησία», η προδοσία, η χαιρεκακία, η αχαριστία, η παραλυσία, η ΚΔΩΑ ματσίλα.

Σύριοι πρόσφυγες, γυναικόπαιδα, καταφθάνουν σε μικρή κώμη στο Ντάραμ της βόρειας Αγγλίας, όπου  διαβιούν πρώην εργάτες ορυχείων και οι συν αυτώ. Η παλιά δύναμή τους και η αίγλη τους έχει σβήσει προ πολλού, από την εποχή της Θάτσερ ακόμη, τα σπίτια τους υποβαθμίζονται ραγδαία από την παγκοσμιοποίηση, οι οικογένειες τα φέρνουν πολύ δύσκολα βόλτα, τα παιδιά υποφέρουν σιωπηλά και υποσιτίζονται.

Στον πυρήνα των επερχόμενων εξελίξεων βρίσκονται η πρόσφυγας φωτογράφος Γιάρα [Ebla Mari], η τελευταία παμπ «Γέρικη βελανιδιά», ο αλτρουιστής ιδιοκτήτης κος Μπαλαντάιν [Dave Turner] και η σκυλίτσα του με το εμβληματικό όνομα Μάρα. Γύρω τους υφαίνεται πυκνός αφηγηματικός ιστός, πληγές του παρελθόντος, θετικές προσπάθειες του παρόντος, ακυρώσεις και απογοητεύσεις, μνημεία, φωτογραφίες, ατυχήσαντες, νέες πληγές, θυσίες, απώλειες, άνθρωποι και «αρουραίοι» και άγρια σκυλιά. Πόσο μπορεί ν’ αντέξει μια γέρικη βελανιδιά την οποία πας ανήρ ξυλεύεται;

Ο 87χρονος πια σήμερα Λόουτς και ο εν Καλκούτα γεννηθείς Λάβερτι νιώθουν το βάρος και την ψυχοσωματική κούραση αυτής της γέρικης βελανιδιάς. Ο, επίσης πολυβραβευμένος, χρόνιος συνεργάτης, μουσικοσυνθέτης George Fenton, το πιάνο του και ελάχιστα έγχορδα, συνοδεύουν μελαγχολικά και πένθιμα φωτογραφίες, εικόνες, βιντεάκια, αναμνήσεις, παρεμβάσεις, πρωτοβουλίες, αβουλίες, υστεροβουλίες και... πραγματικά συναισθήματα. Εκτός ίσως από την οργανωμένη προβολή μέσα στην ταινία, την οποία συνοδεύει το ούτι του Saïd Chraïbi.

Η μαστοριά του Λόουτς και του ωσαύτως μόνιμου συνεργάτη του, μοντέρ Jonathan Morris, καταφέρνει να συνδυάσει και να συγκεράσει υπέροχα πολλές τέχνες σε μία, αυτήν του κινηματογράφου, που αγωνιά, που αγωνίζεται, που πέφτει και ξανασηκώνεται, που αντιστέκεται στην «αμνησία», που θυσιάζεται, που επανενεργοποιεί αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, συναδελφική φιλία και αλληλεγγύη.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα; Ένα γέρικο δέντρο με τόσο βαθιές ρίζες ξέρει την αλήθεια! Πικρή, γλυκιά, αλμυρή, στιφή, ξινή, ζωτική ή αποκαρδιωτική; Ο Ντέιβ Τέρνερ που, μετά από 30 χρόνια καριέρας ως πυροσβέστης, επέστρεψε «δευτέρα φύσις» ως ηθοποιός και πέτυχε φλέβα σε μόλις τρεις ταινίες [Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ, Δυστυχώς απουσιάζατε, Η τελευταία παμπ] κάτι θα ξέρει! Δείτε την κι αντικρύστε την αλήθεια σας κατάφατσα. Με την εγγύηση του Κεν Λόουτς, όπως κάθε φορά.