Σινε-MiC

... ή Αυτοσχεδιασμός για μια Ταινία

Θεσσαλονίκη, μια γκρίζα πόλη-πολυκατοικία όπου δεσπόζει σήμερα ο μέγας γερανός του επερχόμενου Μετρό. Η τελική φάση της τσιμεντοποίησής της ξεκίνησε επί δικτατορίας, τη δεκαετία του ’70. Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο η Μακεδονική Εταιρία Τέχνη δημιουργεί ένα εργαστήρι τζαζ το οποίο είναι αφορμή για τη γνωριμία του αυτοδίδακτου πιανίστα Σάκη Παπαδημητρίου και του εκκολαπτόμενου σαξοφωνίστα Φλώρου Φλωρίδη. Φλογερός νέος τότε ο Φλώρος σφυρίζει τη φλογέρα του χωρίς νότες και πεντάγραμμα.

Η συνέργεια των δύο αυτών κορυφών επισφραγίζεται με την κοινή εμφάνισή τους στην Αθήνα στο κλαμπ του Γιώργου Μπαράκου το 1979, η οποία αποτυπώθηκε σε βινύλιο με τον εύγλωττο τίτλο «Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου». Το ταξίδι και η περιπέτεια του αυτοσχεδιασμού ελληνικού τύπου ξεπέρασε τα σύνορα και επίδρασε σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις [Μονόπολη, Βόννη, Δρέσδη] και δυνάμεις [Gianni Lenoci και Gianni Mimmo, Gunter "Baby" Sommer, Peter Kowald].

Έγινε αντίσταση και πάλη ενάντια στον αστισμό, στον κρατισμό, στον κρετινισμό, στον ...τσιμεντοκονιαμισμό. Έγινε ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, μουσική επιτόπου, συν + πλην, κωδικοπληκτρονικά, εντέλει φυτώριο για τους μετέπειτα [Χρήστος Γερμένογλου, Γεωργία Συλλαίου, Φώντας Αβράμογλου, Φίλιππος Λαμπαδάριος, Αντώνης Ανισέγκος, Δημήτρης Τασούδης, Γεώργιος Bandoek Αποστολάκης, Μιχάλης Σιγανίδης, Θύμιος Ατζακάς, Κώστας Βόμβολος, Θοδωρής Ρέλλος, Λευτέρης Αγγουριδάκης, Δημήτρης Τσέλιος και άλλους πάμπολλους].

Σαράντα χρόνια μετά, οι σκηνοθέτες ακολουθούν τα ίχνη και κάνουν το δικό τους ρόουντ μούβι αυτοσχεδιάζοντας βεντερσιανά με τις εικόνες, θέλοντας να απεικονίσουν την καθημερινότητα του αυτοσχεδιαστή όπου ζωή και μουσική βαδίζουν αντάμα. Αντίποδο δέος η ήρεμη δύναμη του αειθαλή Roscoe Mitchell, ο οποίος πολύ σοφά ανοίγει τόπο στα νιάτα και τα αγκαλιάζει. Επειδή όμως κι ο δικός τους αυτοσχεδιασμός είναι ελεύθερος, οι εικόνες δεν σκεπάζουν μουσικούς και ομιλούντες. Αντιθέτως ανοίγουν νέους δρόμους για να κάνει ο κάθε θεατής τον δικό του ελεύθερο συνειρμικό αυτοσχεδιασμό. Το μοντάζ των εικόνων αυτών είναι εντυπωσιακά συνειρμικό, ρεαλιστικά εξπρεσιονιστικό και ταυτόχρονα αντιστικτικό, τόσο που καταφέρνει με τρόπο γλυκό και συναρπαστικό να πιάσει το πνεύμα και το γράμμα της ελευθερίας των ανοιχτών οριζόντων της μουσικής.

Μ’ αρέσει πολύ εκείνο το σημείο κάπου στο τέλος όπου όλοι οι μουσικοί κάνουν μια τελική τοποθέτηση-εκτίμηση σε διαδοχικό μοντάζ του ενός κατόπιν του άλλου. Σαν να συνθέτουν όλοι μαζί ένα αυτοσχεδιαστικό μανιφέστο.

Μπορούμε κάλλιστα να αντιστρέψουμε τον τίτλο [αυτοσχεδιάζοντας την ταινία] και πάλι να έχουμε το ποθούμενο και το διακύβευμα, ζωντανό και επίκαιρο, όπως είναι.

Βαθμός: εννιά [9]