Σινε-MiC
Η ζωή της ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον. Έχω μια υποψία ότι η ταινία μπορεί να είναι και δράμα δωματίου.
Σιωπηρό Πάθος λεγόταν η μοναδική προβολή της στο περασμένο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ιστορία της μεγαλύτερης αμερικανής ποιήτριας του προπερασμένου αιώνα σε όλο το μεγαλείο της εσώτερης ασφυξίας της. Μιας γυναίκας που μεγαλώνει σε απόλυτο συντηρητισμό και θεοκρατικό περιβάλλον που την αναγκάζει να αυτοπεριορίζεται, ν’ αποξενώνεται ολοένα και να δημοσιεύει ετερώνυμα και ετερόφυλα μέχρι θανάτου.
Η βιογραφία της Έμιλι Ντίκινσον [στο ρόλο η Cynthia Nixon με εξαιρετική φυσική και ιδιοσυγκρασιακή ομοιότητα] δίνει αφορμή στον σπουδαίο βρετανό δημιουργό Τέρενς Ντέιβις [Μακρινές φωνές ασάλευτες ζωές, Η μεγάλη μέρα τελειώνει, Βίβλος από νέον, Το σπίτι της ευθυμίας, Για τον χρόνο και την πόλη, Το βαθύ μπλε του έρωτα, Ένα τραγούδι για το ηλιοβασίλεμα] να μιλήσει ίσως για το δικό του βουβό πάθος, για τα δικά του σιωπηρά βιώματα, για τη δική του άφατη ασφυξία.
Σε πρώτο επίπεδο παρακολουθούμε ένα ηθογραφικό δράμα βασισμένο σε συγκλονιστικά ποιήματα, σε καλογραμμένους διαλόγους, σε υπόσκαφα πιανιστικά περάσματα της Helen Krizos και σε αποτυχημένες απόπειρες ανθρώπινης επικοινωνίας. Με ένα μικτό διηπειρωτικό καστ όπου αναδεικνύονται οι ικανότητες πολλών ηθοποιών που πιστεύαμε ότι δεν τις έχουν. Με τον θαυμάσιο Keith Carradine στο ρόλο του πατέρα, ρυθμιστή μεταξύ άκρατου πουριτανισμού [κολλημένη θεία Ελίζαμπεθ / Annette Badland] και νεοριζοσπαστισμού [ελευθεριάζουσα φίλη Vryling Buffam / Catherine Bailey].
Και φυσικά τον μεγαλύτερο λόγο και ρόλο τον έχουν οι γυναίκες που υφίστανται ταπεινωτικές διακρίσεις, ανελεύθερες ούσες σε ένα παραδοσιακά πατριαρχικό περιβάλλον. «Το πιο σπουδαίο στην ταινία είναι ο τρόπος που ο Τέρενς χτίζει τόσο σύνθετους γυναικείους χαρακτήρες», λέει η Κάθριν Μπέιλι. «Αίσθηση μου προκάλεσε το πλέξιμο των διαλόγων μεταξύ γυναικών. Έχω συμμετάσχει σε αρκετά σαιξπηρικά έργα με είκοσι άντρες και δυο γυναίκες. Αντιθέτως εδώ, ένοιωσα έναν [θηλυκό] φρέσκο αέρα να διαπνέει ένα κλασικό δράμα».
Στο υπόβαθρο, ενόσω ο κλοιός στενεύει και τα πάντα κυριεύει, βλέπουμε να αιωρείται ένα πολιτικό, κοινωνικό και εικαστικό [ελέω Florian Hoffmeister] σχόλιο: ο ηνωμένος πολιτειακός πουριτανισμός προσιδιάζει αυτόν των αγγλοσαξόνων αποικιοκρατών από τους οποίους υποτίθεται ότι ανεξαρτητοποιήθηκαν. Ιστορικά μιλώντας, οι σημερινοί λευκοί αμερικανοί ψευτοπουριτανοί έγιναν αυτό ακριβώς που δεν ήθελαν να μοιάσουν. Κι ακόμα χειρότεροι, λένε μερικοί.
Βαθμός: οκτώ [8].