Σινέ-MiC
Το γέλιο έχει παγώσει στα χείλη των μεγαλοεπενδυτών της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Του Κώστα Καρδερίνη
Ο μάγος Φελίνι μας τα ’πε τα κάλαντα, από το 1960 ήδη, όταν παρουσίασε τη Γλυκιά ζωή του. Ο κόσμος όλος μια σκηνή, φτηνή παράσταση η ζήση. Σόου το τσίρκο της ζωής κι ο κλόουν τρελός διασκεδαστής. Πρωταγωνιστής, αυτός και η σκιά του, σ’ ένα θέατρο γραμμένο για να αρέσει. Τραγουδιστής κακόφωνος, παράφωνα ζωντανός, τόσο παράφωνα που καταντά ανθρωπινός. Ο έρωτας δίνει φτερά στο όνειρο, τα κόβει ωστόσο η αποκαθήλωση του μύθου. Ελπίδα υστερνή, υστεροφημία παράδοξη, φιλοδοξία ματαιόδοξη κι εγωισμός υπερθετικός... ο σπόρος της ζωής.
Το χαμογέλιο μας στραβό κι ο καγχασμός κλαυσίγελως. Αυτός ο καθρέφτης δεν παραμορφώνει αλλά δείχνει όσα αποφεύγουμε να δούμε. Αν κοιτάξεις μέσα του θα δεις έναν άλλον βλάκα, πιο ηλίθιο, πιο χαζοχαρούμενο. Γι’ αυτό γυρεύουμε τρόπο να τον σπάσουμε, τον σπάμε, τον κομματιάζουμε, τον σωριάζουμε χάμω, τον θρυψαλιάζουμε, να μη βλέπουμε κατάματα το είδωλό μας το αλλήθωρο που πήρε τον κατήφορο. Να ζούμε το όνειρό μας και να βλέπουμε τους εφιάλτες στον ύπνο. Να ξυπνάμε κι όλα τα άσχημα να είναι απλώς κακό όνειρο. Κι όμως... ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, όπως έλεγε κι ο Λιαντίνης παραπέμποντας στον απαισιόδοξο μέγα Αλεξανδρινό.
Δεν αντέχεται τόση τρέλα για δύο θεατές [δύο ήμασταν στην αίθουσα]. Δεν υποφέρεται. Ο θεατής θέλει τον ήρωα πρωταγωνιστή του κι ο πρωταγωνιστής τον ήρωα θεατή του. Όταν κάτι παρεμβάλλεται, χάνεται η μαγεία, λύνονται τα σινεμάγια και δεν αρέσει το αποτέλεσμα. Μοιάζει αποκρουστικό, απαίσιο, κάκιστο, έχει κακογραμμένο σενάριο. Έχει ψυχολογικά προβλήματα, φιλάει προδοτικά σαν Ιούδας. Αυτοκτονεί και ξέρει ότι κάποιος, βαλτός και μη, σταλτός ή μη, θα τον βοηθήσει. Αλλά ακόμη και τότε, στραβογελάει γιατί νομίζει ότι μας την έφερε, ότι μας γέλασε. Χα-χα. Χα. Ακριβώς όπως γελάει ο Phil Collins στο Mama των Genesis.
Βαθμός: 0-10 [από μηδέν έως δέκα]