Σινέ-MiC

Η αποξένωση είναι το βασικό θέμα του Κυνηγιού και του κυνηγού [Γιάννης Μπελής]. Άνθρωπος μοναχικός, φιλήσυχος, ανήσυχος, σιδεράς και κατασκευαστής χειροποίητων κοσμημάτων. Ο σεκιουριτάς γείτονας [Βασίλης Αναστασίου] που τυραννάει τον σκύλο του [Μαλ] και τον αφήνει να κλαψουρίζει από μοναξιά στο μπαλκόνι, του κάνει τον ύπνο δύσκολο [του Γιάννη] και τον φέρνει σε κόντρα. Αποξενωμένος και από τη μητέρα του [η σκηνογράφος Πηνελόπη Βαλτή], υποχρεούται να επιστρέψει στο χωριό τους, το Σόπι Ηλείας, να φροντίσει τα της κηδείας και τα παρατημένα κληρονομικά. Υπάρχει μια συμπάθεια προς τη φουρνάρισσα της γειτονιάς του [Χρύσα Αγγελοπούλου] αλλά τα υπόλοιπα που τον πιέζουν δεν περιμένουν. Η απόδραση στο χωριό μπορεί να φέρει την αποσυμπίεσή του;

Ταινία σιωπών και αναμονών, πολύ καλοφτιαγμένη, με λίγους μεστούς διαλόγους, που χαρτογραφεί σύγχρονα αδιέξοδα και φωτογραφίζει χαρακτήρες και καταστάσεις που συνδέουν τον αποξενωμένο με τον παρελθόν και το μέλλον του. Ο Χρήστος Πυθαράς βγάζει όλη τη σκοτεινιά και τα μπλουζ της αστικοποίησης, αλλά γνωρίζει και τη θλίψη, τον μαρασμό και την ερημοποίηση της πελοποννησιακής περιφέρειας [αποτυπώνεται και στο ντοκιμαντέρ του, Σόπι: μια ημέρα ακόμη, του 2018]. Ιδιαίτερη μνεία στη συμβολή του μοντέρ [Πάνος Βουτσαράς] που κουμπώνει ιδανικά στο σώμα της ταινίας το όνειρο που βλέπει ο Γιάννης σε συνέχειες, ότι περπατάει γυμνός στο αλάτι της αλυκής, βρίσκει νεκρό πουλί και βάζει το κυνηγετικό στο στόμα.

Το υπόγειο σάουντρακ υπογράφουν ο παλιός συνεργάτης Ντίνος Τσέλης και η Άννα Κομιανού. Στο τρέιλερ όμως που παραθέτω θα ακούσετε ένα κομμάτι που ταιριάζει γάντι στο θέμα, το γράμμα και το πνεύμα της ταινίας. Αυτό που επίσης ταιριάζει και αποδίδει όσα τραγικά και δραματικά [με την αρχαία ευριπίδεια έννοια των όρων] πρεσβεύει το Κυνήγι, είναι το μότο που το συνοδεύει: κάθε ζώο έχει τα όριά του. Ψυχαναλυτικά κοιτώντας την, θα μπορούσα να βρω αναφορές στον Νίτσε και τον Φρόιντ, αλλά αφήνω το πεδίο ελεύθερο στους πιο ειδικούς.

Θεωρώ την ταινία αυτή κατάφορα αδικημένη από τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά, όπως φαίνεται, θεματικά είναι έξω από το έμφυλο [sic] πνεύμα των καιρών για να μπορεί να διεκδικήσει κάποια βραβεία που της αξίζουν.

Timber Timbre: Run from Me [Hot Dreams]