Σινέ-MiC
Από τις κληρονομιές του παρελθόντος δεν γλυτώνεις όσες αποποιήσεις κι αν κάνεις. Οπότε τις αποδέχεσαι και τις κοιτάς κατάματα. Ενίοτε τις κάνεις και ντοκιμαντέρ. Του Κώστα Καρδερίνη
Φεύγω ή επιστρέφω; αναρωτιέται ο σκηνοθέτης.
Παρόλο που ζει χρόνια στην Γαλλία, οικογενειακοί λόγοι τον φέρνουν πίσω. Πρώτα η κηδεία του παππού στα ιστορικά Πεστά Ιωαννίνων και τα αγαπημένα του πλάνα πάνω από το φέρι. Κι έπειτα η κηδεία της μαμάς και η διάσωση του σπιτιού στο Γαλάτσι, σπίτι-ταμείο παρακαταθηκών, χρεών και δανείων, αλλά και σπίτι στο οποίο μεγάλωσε. Να το κρατήσει ή να το αποποιηθεί; Οι λογαριασμοί του συμπλέκονται με τα σημειώματα της μαμάς και το αγαπημένο της βιβλίο από την Οριάνα Φαλάτσι για τον Αλέκο Παναγούλη. Τα ερωτήματα σωρεύονται μαζί με τις αμφιβολίες. Γιατί μου πήρε τόσον χρόνο για να βρω τις λέξεις σου; διερωτάται.
Επιστρέφω ή φεύγω; το δίλημμα επιμένει βασανιστικό μέσα του. Πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε τεθνεώτες και αναμνήσεις. Ο παππούς, σαφώς παραμιλών, είναι γέφυρα: Ο πατέρας σου ήταν στην ΕΣΑ. Άγριο ξύλο. Λο! σώπα, τον πρόγκηξε αυστηρά η γιαγιά. Το φάντασμα του ζωντανού αλλά μακρινού πατέρα τον καταδιώκει: Ταξίδεψα για να διευθετήσω μια προβληματική κληρονομιά και αντ’ αυτού επιμένω να ψάχνω σε ένα παρελθόν που αντιστέκεται, μας εξομολογείται. Οι εικόνες που ανακάλυψα ψάχνοντας να τον βρω μολύνουν την ανάμνηση, παραδέχεται. Δεν με χτύπησε ποτέ αλλά πάντα τον φοβόμουνα...
Πώς δένουν όλα αυτά με το πιστοποιητικό γέννησής του, με τον Τελευταίο αυτοκράτορα του Μπερτολούτσι, με το ανύπαρκτο πια κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας, με τον Σωτήρη Πέτρουλα, με την οδό Εδουάρδου Λω [λωλό ε;] και με το άγαλμα του Παναγούλη που δείχνει το Rex; Πόση απόσταση χρειάζεται για να μεταμορφωθεί η φρίκη σε σιωπή; Είναι όντως η Ιστορία ένα μείγμα ζάχαρης και σήψης; Μισός αιώνας κύλισε από τότε κι ακόμη αναρωτιόμαστε; 50τόσα χρόνια είναι ικανά να φέρουν συγχώρεση; Παλεύει ακόμη η συναισθηματική μνήμη με την ιστορική; Η συλλογική μνήμη με την ατομική; Υπάρχει άραγε περιθώριο επιστροφής;
Το βραβείο για ντοκιμαντέρ πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη του Ελληνικού Προγράμματος στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι λίγο και ασήμαντο αλλά τα τραύματα και οι λογαριασμοί έκλεισαν. Οπότε ποιος νοιάζεται για βραβεία;