Σινέ-MiC
Ο δασκαλάκος (από το Μπουτάν) ήταν λεβεντιά. Παραλίγο να πάρει και Όσκαρ. Του Κώστα Καρδερίνη
Κι όμως, αυτή η ταπεινή ταινία από την μικροσκοπική, περίπου ανύπαρκτη κινηματογραφικά, ορεινή χώρα, γυρισμένη μόνο με τη δύναμη της ηλιακής ενέργειας, σ’ ένα απομονωμένο χωριό χωρίς ρεύμα και υποδομές... αυτή η γλυκιά και σοφή ταινία κονταροχτυπήθηκε στα ξενόγλωσσα Όσκαρ με το Drive my Car παρακαλώ.
Σε χωριό ορεινό που λέγεται Λουνάνα [= σκοτεινή κοιλάδα], χρειάζεται ανάβαση οκτώ [8] ημερών για να το φτάσεις, στα 4.800 μέτρα. Χρειάζεται κι ένας αυτόχθων καπάτσος διευθυντής φωτογραφίας, βέρος τέντζινγκ [Jigme Tenzing], για να συλλάβει το μεγαλείο του τοπίου, των εποχών, των ανθρώπων, των σβουνιών, των «χειρονομιών», των σιωπών, των διαστάσεων, της απεραντοσύνης, της εντροπίας, του κύκλου ζωής, της αγάπης, της μητέρας Φύσης, του πατριού Χρόνου.
Η μέση οδός του βουδισμού συναντά την επικούρεια φιλοσοφία και τις αρχές της αυτάρκειας και της οικιακής οικονομίας. Στον δάσκαλό μας με αγάπη, από την Εθνική Ακαθάριστη Ευτυχία του Μπουτάν. Ο τραγουδιστής κότσυφας αφιερώνεται πριν πάει για την Αυστραλία. Τα άσματα των βοσκών των γιακ τον ακολουθούν στην άλλη άκρη του ωκεανού. Η ευτυχία δεν βρίσκεται εκεί που πήγε να την εύρει.
Αν και προβλέψιμη ταινία, παραμένει γοητευτική πρώτα χάρη στα ανοιχτά της τοπία και ύστερα γιατί η ευγένεια και η καλοσύνη σπάνε το περίβλημα του κυνισμού. Και τελικά γιατί μας θυμίζει πολύ εύστοχα ότι ένας καλός δάσκαλος μπορεί να αγγίξει το μέλλον των μαθητών του.