Σινέ-MiC

Αν η Ακρόπολη κι ο Παρθενώνας είναι αέναοι φάροι του αρχαίου πολιτισμού μας, η Μαρία Κάλλας είναι, πιστεύω, ένας υπέρλαμπρος φάρος του σύγχρονου πολιτισμού. Κάθε αφορμή, έκθεση, ντοκιμαντέρ ή μυθοπλασία ή και σίριαλ ακόμη που μας την ξαναφέρνει στο μυαλό και την επικαιρότητα είναι αυτόματα διαφήμιση για τη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε. Όποια κι αν ήταν τα εμπόδια [εντός, εκτός και επί τα αυτά] εκείνη τα υπερκέρασε και έφτασε στο μεγαλείο της, το οποίο κατιτίς αντανακλά και σε μας, έστω και μέσω παράθλασης.

Ο Πάμπλο Λαραΐν [Τόνι Μανέρο, Νο, Η μυστική λέσχη, Νερούδα, Έμα] κλείνει, διαβάζουμε, μια τριλογία αναπαριστώντας / αναβιώνοντας τις τελευταίες μέρες της μεγάλης ντίβας. Διαβάζουμε επίσης ότι αυτό είναι το καλύτερο από τα τρία ιδιόμορφα πορτρέτα [Τζάκι Κένεντι-Ωνάση, Νταϊάνα Σπένσερ, τα άλλα δυο] που θέλησε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη. Σίγουρα οι δυο αυτές κυρίες είχαν μια ακτινοβολία στην εποχή τους, αλλά εδώ μιλάμε για μια καλλιτέχνιδα που κάνει απαξάπαντες να ριγούν στο άκουσμα και μόνον της Κάστα Ντίβα από την Νόρμα του Μπελίνι, εμβληματική προσωπικότητα αναφοράς για κάθε νεότερη αοιδό.

Όμως αυτό που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη είναι η απομόνωση, η κατάθλιψη και η ύστατη προσπάθεια της Κάλλας, η τελευταία εβδομάδα της ζωής της κι όχι οι ένδοξες μέρες. Δεν νοιάζεται καν για τη φυσική ομοιότητα των προσώπων γύρω της: του ταλαίπωρου μπάτλερ Φερούτσο [Πιερφραντσέσκο Φαβίνο], της προσωπικής καμαριέρας Μπρούνα [Άλμπα Ρορβάχερ], της αδερφής Υακίνθης [Βαλέρια Γκολίνο], της μάνας Λίτσας [Λυδία Κονιόρδου], του Αριστοτέλη Ωνάση [Χαλούκ Μπιλγκινέρ], του νεότερου εαυτού [Ατζελίνα Παπαδοπούλου] ή της νεαράς Υακίνθης [Ερωφίλη Παναγιωταρέα]. Κάποιες προσωπικότητες, μάλιστα, τις παρουσιάζει ως καρικατούρες, όπως π.χ. του Κένεντι [Κάσπαρ Φίλιπσον].

Αντιθέτως, στηρίζει όλη του την ανάπτυξη πάνω σε φαντασιακό πρόσωπο [Κόντι Σμιτ-Μακφί], στην προσωποποίηση της μεθακουαλόνης, του γνωστού μάντραξ, φάρμακο/φαρμάκι του οποίου η φιλάσθενη πια Κάλλας [Αντζελίνα Τζολί] κάνει κατάχρηση. Γυρίζει τον χρόνο επτά μέρες πίσω και βολτάρει με την Κάλλας αφήνοντάς την να αφηγείται τη βιογραφία της και τη ζωή της στον κατά φαντασίαν Μάντραξ, μόνιμο συνοδό της. Αυτό και μόνον το εφεύρημα είναι ικανό να κάνει την υπέρβαση και να φέρει στα μέτρα της μυθοπλασίας έναν σύγχρονο μύθο, μια κολοσσιαία προσωπικότητα με αστείρευτη λάμψη, που περπάτησε για λίγο στη γη [βραχύς αιών ο βίος γαρ] πριν περάσει στην αιωνιότητα.