Σινε-MiC

Τα αριστοτελικού τύπου διλήμματα «όλα ή τίποτα», «φίλος ή εχθρός», «ελευθερία ή θάνατος», «έλλην ή βάρβαρος» χώρεσαν μια χαρά στο παρόν αντιρατσιστικό δράμα, το οποίο κατάφερε να φτάσει ως την 9άδα των ξενόγλωσσων οσκαρικών υποψηφιοτήτων αλλά έμεινε εκτός πεντάδας, αποχωρώντας αρκούντως θριαμβευτικά με την ξενόγλωσση Χρυσή Σφαίρα.

Εν αρχή ην η γερμανίδα Κάτια [Diane Kruger], ο τουρκο-κούρδος άντρας της Νουρί [Numan Acar] και ο ανήλικος γιος τους. Μια βομβιστική επίθεση θα καταργήσει το «Μαζί» του τίτλου. Ένα νεαρό ζεύγος νεοναζί θα μπει στο ανατιναγμένο σκηνικό και η παρελθούσα αστική ευτυχία θα γίνει δικαστικό δράμα. Καταλυτικό ρόλο παίζουν ο φυσιολάτρης πατέρας του νεοναζί [Ulrich Tukur] και ο έλληνας από μηχανής μάρτυρας Νικόλας [ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης τα σπάει]. Το δράμα μεταλλάσσεται [πάλι] σε αγώνα εκδίκησης μέχρις εσχάτων. Ο κύκλος της βίας είναι τρικολόρε όπως η γερμανική σημαία.

Ο Φατίχ Ακίν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Κυρίως από τις πρώτες του δουλειές [Βαθιά κοφτά ανθρώπινα /Ακαριαίο χτύπημα, Η Ιουλία τον Αύγουστο, Σολίνο, Μαζί ποτέ!] αλλά και από τις μετέπειτα [Ο ήχος της Πόλης, Η άκρη του ουρανού, Κουζίνα με ψυχή, Ο παράδεισος δεν είναι εδώ, Μαχαιριά]. Τα πολυπολιτισμικά οδοιπορικά που μαστορεύει, είτε βαριά είτε ανάλαφρα, πάντα κάτι καλό είχαν και έχουν να προσφέρουν.

Εδώ όμως δεν μ’ αρέσει. Το βρίσκω πολύ μέτριο για Φατίχ. Ευκολάκι και πιασάρικο. Σχεδόν δεν τον αναγνωρίζω. Μου φαίνεται ανέμπνευστο και τόσο άκοσμο, έως κάκοσμο. Κι αυτό το έξω-μέσα-έξω ναι μεν τριχοτομεί την απόλυτη δήλωση του τίτλου αλλά η [τριπλή] απαγωγή του θέματος σε άτοπο δεν μου κάθεται καλά, δεν λειτουργεί για μένα προσωπικά. Το ελληνικό φινάλε δε, αποδυναμώνει περισσότερο το θέμα. Ο ελληνικός τίτλος είναι το μόνο που βρίσκω εμπνευσμένο ως συνειρμό [Μαζί ποτέ!]

Βαθμός: έξι [6]