Σινε-MiC
Από τα λίγα καλά που άφησε πίσω της η Αραβική Άνοιξη είναι ταινίες σαν και αυτή. Και soundtrack σαν και αυτό. Tου Κώστα Καρδερίνη
Η απαρχή της Αραβικής Άνοιξης [2010], λίγο πριν την Επανάσταση των Γιασεμιών στην Τυνησία, εκφράζεται εμμέσως αλλά πολύ γλαφυρά μέσα από τα έθνικ-ροκ τραγούδια του ιρακινού Khyam Allami. Αηδόνα και φορέας των εξελίξεων η νεαρή Φαράχ [Baya Medhaffer] που κάνει την επανάστασή της [κάτω από τη μηλιά] απέναντι... στο καθεστώς, στον καθωσπρεπισμό, στην καριέρα, στην ανήσυχη μητέρα της, στον αγαπητικό της, στον ρόλο της γυναίκας σε μια ισλαμική κοινωνία.
Βασικοί άξονες ενδιαφέροντος της νεαρής πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτισσας, βοηθού του Αμπντελατίφ Κεσίς, η σχέση κόρης-μάνας [πολύ καλή η Ghalia Benali] και η σχέση προσωπικού βιώματος - κοινωνικής καταπίεσης, στο περιθώριο των ζυμώσεων για την ανατροπή του Μπεν Αλί. Η φόρμα της ταινίας είναι ιδιαίτερη, σαν ευριπιδική δραμωδία, με χορικά και στάσιμα, όπου τα τραγουδιστικά μέρη προάγουν την Ιστορία και τα πεζά μέρη, λιγότερα και εμβόλιμα, φωτίζουν ή προβάλλουν τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας.
Σίγουρα είναι αξιοθέατη κυρίως για την ατμόσφαιρα που μυρίζει ανατροπή, για το ταμπεραμέντο των δύο γυναικών που μυρίζει υπέρβαση, αλλά και για τα νυχτερινά της πλάνα. Η μουσική και λυρική πλευρά είναι ακόμη ένα ατού, μια ευκαιρία για γνωριμία με την κουλτούρα και τον τρόπο σκέψης των προοδευτικών τυνησίων, μια γιορτή των εκρηκτικών φραστικών γιασεμιών.
Βαθμός: επτά [7]