Σινε-MiC

Αλμοδοβαρική ταινία με μια ασυγκράτητη πρωταγωνίστρια, φέρνει στο νου τη δική μας "Στρέλλα", είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα...

Κάπου εδώ ο κριτικός υποθέτω(ει) ότι έχει ολοκληρώσει την παρουσίαση της καινούργιας αυτής ταινίας του Χιλιανού σκηνοθέτη Σεμπαστιάν Λέλιο (με την  Μάρεν Άντε του «Toni Erdmann» και τον Πάμπλο Λαραΐν του «No» στην παραγωγή), ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να χτίζει ένα καλό ονοματάκι, αν θυμηθούμε την "Γκλόρια" πριν από λίγα χρόνια.

Στην πραγματικότητα λίγα είναι τα "αλμοδοβορικά" στοιχεία της ταινίας (όποιος ψάχνει βρίσκει, γιατί ως γνωστόν κάθε ταινία η οποία αφορά ομοφυλόφιλους ή άλλου "μη-αποδεκτού" φύλου πρωταγωνιστές οφείλει να έχει αλμοδοβαρικά στοιχεία), οι ομοιότητες με την "Στρέλλα" περιορίζονται στην τρανς θεματολογία, και η πρωταγωνίστρια, η εξαιρετική Ντανιέλα Βέγα είναι κάθε τι άλλο από "ασυγκράτητη".

Αντιθέτως, η ερμηνεία της δεν έχει τίποτις το "ασυγκράτητο", τίποτις το κραυγαλέο (και φυσικά ...camp), στην πραγματικότητα δίνει μια εξαιρετική συγκρατημένη, γήινη έως και στωική θα έλεγε κανείς ενσάρκωση στην Μαρίνα, μια τρανσέξουαλ σερβιτόρα και τραγουδίστρια η οποία χάνει τον σύντροφο της και στη συνέχεια έρχεται αντιμέτωπη με μια από τις κύριες πηγές δραμάτων και συγκρούσεων σε μια οποιαδήποτε σχέση, είτε στεφανωμένη είτε όχι, είτε ετεροφυλική είτε ομοφυλική ή οτιδήποτε άλλο: το Σόι. Απέναντι στο οποίο Σόι (αδέρφια, γιος, πρώην σύζυγος κλπ), στις κρατικές αρχές οι οποίες και αυτές αισθάνονται την ανάγκη να επέμβουν να προστατεύσουν την "οικογένεια", σε κάθε είδους αντίθετου ανέμου (όπως το εικονοποιεί ο Λέλιο σε μια σκηνή μαγικού ρεαλισμού), η Μαρίνα ορθώνει το ανάστημα της διεκδικώντας το ανθρώπινο και αυτονόητο (τίποτις δεν είναι "αυτονόητο") δικαίωμα να συμμετάσχει στο πένθος.

Τέτοιοι χαρακτήρες οι οποίοι έρχονται σε σύγκρουση με το άμεσο περιβάλλον τους μοιάζει να είναι και οι αγαπημένοι του σκηνοθέτη, είναι λίαν αναγνωρίσιμη η γραμμή που ενώνει την Γκλόρια, μια νοικοκυρά που διεκδικεί τη θέση της στην ζωή κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις με την Μαρίνα (η επόμενη ταινία του η οποία ήδη έχει βγει στα φεστιβάλ με τον τίτλο "Disobedience", έχει να κάνει με την ερωτική ιστορία δύο γυναικών που έρχονται και αυτές σε σύγκρουση με ένα αυστηρό ορθόδοξο εβραϊκό περιβάλλον).

Η Βέγα κουβαλάει ερμηνευτικά όλη την ταινία στις πλάτες της, καταφέρνοντας μάλιστα με έναν τρόπο να απο-συμβολοποιήσει τουλάχιστον τον δικό της χαρακτήρα, το βασικό μειονέκτημα της ταινίας του Λέλιο είναι ότι αν και αποφεύγει τα ακτιβιστικά εύκολα μηνύματα, για να τονίσει με πιο μελανά χρώματα την σύγκρουση, επιλέγει "κακούς" οι οποίοι μοιάζουν με ψεύτικες και αβαθείς καρικατούρες φτιαγμένες ακριβώς για να υπηρετήσουν ένα σαφή κεντρικό σκοπό.

Ή μήπως όχι; Είναι που παράλληλα διαβάζω και τις δηλώσεις ενός παλαίμαχου ποδοσφαιριστή για τον Θεό που έπλασε την Αδάμ και την Εύα, για την αλλαγή φύλου και την παιδεραστία, για το φυσιολογικό και το μη-φυσιολογικό. Είναι ένα τάιμινγκ σχεδόν  ...σατανικό ότι η ταινία βγαίνει στις αίθουσες ακριβώς τις ημέρες που έρχεται προς ψήφιση στην ελληνική βουλή ένα νομοσχέδιο για το δικαίωμα της επιλογής ταυτότητας φύλου. Με την αντιπαράθεση τριγύρω να μαίνεται, με το λάβαρο της Αγίας Λαύρας να έχει παραταχτεί πλάι-πλάι με το κόκκινο σε ιερή συμμαχία, με συζητήσεις οι οποίες μπορεί μετά από κάμποσα χρόνια (ελπίζω όχι αιώνες) να μας φαίνονται σαν τις μεσαιωνικές διαμάχες για το αν η γυναίκα έχει ψυχή. Μέχρι τότε πάντως, ταινίες σαν και αυτή του Λέλιο, όσο σχηματικές και αν μοιάζουν, θα διατηρούν τη σημαντικότητά τους.

Βαθμός: 7,5